ساختمان اصلی بیمارستان صحرایی امام حسین (ع) درون تپه ای محصور شده است در سال 64 و در کمتر از هشت ماه ساخته شده و در سال های 65، 66 و 67 پشتیبان بسیاری از عملیات ها  بوده است. در سال های جنگ تحمیلی 27 هزار و 366 مجروح جنگی به این بیمارستان منتقل شده و 17 هزار و 780 عمل جراحی نیز در این مکان انجام شده است.

27 هزار و 96 مجروح جنگی به اورژانس این بیمارستان صحرایی وارد شده اند و 8 هزار و 614 مورد خونگیری نیز در این مکان انجام شده است. 4 هزار و 283 مورد آزمایش و 3 هزار و 703 مورد رادیولوژی نیز در سال های جنگ در این بیمارستان انجام شده است.

این بیمارستان در زمان جنگ تحمیلی خدمات بسیاری ارائه داده و به نوعی وظیفه پشتیبانی عملیات ها را بر عهده داشته؛ زمانی که یک عملیات انجام می شد، تعداد زیادی از رزمندگان به شدت مجروح می شدند و اگر قرار بود همه مجروحان به اهواز اعزام شوند، تعداد زیادی از آنها در مسیر اهواز شهید می شدند، ولی با وجود این بیمارستان صحرایی حتی امکان انجام عمل جراحی هم در این منطقه فراهم شده بود و بسیاری از مجروحان عملیات ها در این مکان درمان می شدند.

بیمارستان امام حسین (ع) دارای 302 اتاق است که از این مجموع 8 اتاق عمل ، 25 تخت اورژانس برای مجروحین عادی و 20 تخت اورژانس برای مصدومین شیمیایی، داروخانه، بخش مراقبت های ویژه و آزمایشگاه و 1450 نفر پزشک و کادر مرتبط پزشکی و 120 نفر کادر اجرایی بود.در بخشی از محوطه اطراف بیمارستان هم مکانی وجود دارد که زمان جنگ برای تعمیر آمبولانس ها استفاده می شده؛ باند فرود بالگرد هم در پشت ساختمان است و یکی از خروجی های بیمارستان به سمت این باند قرار دارد و مجروحان از این طریق به اهواز منتقل می شدند.

   
 در و دیوار یکی از اتاق های وسط بخش شیمیایی، سیاه و ترکش خورده است.سقف بیمارستان هلالی شکل است و از سه لایه تشکیل شده؛ لایه اول بتنی است و مقاومت زیادی دارد؛ سقف دوم از جنس سرب است .

پس از آن هم لایه دیگری از جنس ماسه های بادی و گل رس قرار دارد و قطر لایه سوم پنج متر است؛به این ترتیب سقف بیمارستان مقاوم است و به طور کامل هم استتار شده است.