"آهسته چون نسیم"

گل ازگلش شکفت و دوباره بهارشد

پروازکردو ساکن آغوش یارشد

ازخطه کویرشمیم صبا رسید

برمقدمش بسیط زمین لاله زارشد

دلگرم بود ومنتظرلحظه ای شگرف

ناگاه درهوای خوشی بیقرارشد

با آن که خصم برگ و برش را شکسته بود

دررهگذار عشق و وفا سایه سارشد

ازدرد همچو گنبد مینا خمیده گشت

جسمش برای روح شهیدش مزارشد

بارسفر که بست دل آسمان گرفت

باران گرفته بود که او رهسپارشد

تا بود آبروی زمین بود و زیب چرخ

تا رفت گونه های زمین شوره زارشد

تابوت خویش یک تنه بردوش می کشید

از آن زمان که چرخ فلک را سوارشد

آهسته چون نسیم گذشت ازکنارما

با اینکه رفت در دل ما ماندگارشد

"بهروزساقی"