به گزارش شهدای ایران، مردان سال های دفاع مقدس هر یک حدیثی دارند که هیچگاه آن چنان که باید نمی توان به آن پی برد. هم قهر داشتند، هم آشتی و دلبستگی شان شاید چیزی بیش و کم از ما نبود. انتخاب مرگ شهادت گونه در قالب تعاریف یا کلمات نمی گنجد. در اینجاست که مردانی چون «شهید سید مجتبی هاشمی» معنی مرگ و زندگی را با شرف «شهادت» آمیخته می کنند.
مطلبی که در ادامه می خوانید خاطره ای است از فریده قاضی همسر شهید هاشمی به نقل از کتاب «آقا سید مجتبی»:
خم شد و پای پدر و مادرش را بوسید
به یاد دارم در اوایل ازدواج مان روزی با شهید هاشمی به بازار شاپور رفته بودیم؛ در حال خرید بودیم که پدر و مادر شهید را دیدیم، آن لحظه صحنه ای را دیدم که بسیار تماشایی بود. آقا سید خم شد و روی زمین زانو زد و پای پدر و مادرش را بوسید.
از جیبش می گذاشت تا جنس ها را ارزان تر به مردم بدهد
درد و رنج مردم اذیت اش می کرد. هرگز بی تفاوت نبود. همیشه در حال جهیزیه دادن به یک خانواده نیازمند بود؛ به خصوص دختران شهدا. به فقرا و نیازمندان می رسید و کمک به ساخت مسجد می کرد. برای بچه های بی سرپرست مکانی درست کرده بود که تا چندین سال بعد از شهادتش نمی دانستم. اگر می خواست پولش را جمع کند، یکی از پروتمندترین افراد می شد، ولی همین که انقلاب شد، مغازه اش را تعاونی وحدت اسلامی کرد. از جیبش می گذاشت تا جنسها را ارزانتر به مردم بدهد.
در خیابان مهدی خانی، خانه ای داشتیم از قبل از انقلاب قریب به 1000 متر که آقا سید آن را فروخت و خرج جنگ کرد. او روحش در جبهه بود.
آقا سید گفته بود که راضی نیست تا زنده است و حتی بعد از شهادتش از کمکهایی که به جنگ کرده است، سخنی گفته شود. حتی صمیمی ترین دوستانش هنوز نمی دانند آقا سید به جز آپارتمانی که داشتیم، سه خانه دیگر هم داشت که برای جنگ فروخت و به جز مغازههایی که دوستانش می دانستند، مغازه دیگری هم داشت که فروخت و خرج مایحتاج جنگ کرد.
شما واقعا قند و شکر ندارید؟
روزی رفتم قند و شکر بخرم، حاج اسماعیل ـ بقال محل ـ با نگاه و لبخندی متعجب نگاهم کرد و گفت «شما واقعاً قند و شکر ندارید؟ آقا سید گفته قند و شکر تهیه کنم برای جبهه بفرستم!»
منبع : فارس