وی در سال ۱۳۴۱ به خدمت زیر پرچم احضار شد که به جرم پایبندی به اعتقادات اصیل دینی بارها مورد اهانت و آزار افسران و نظامیان طاغوتی قرار گرفت. شهید برونسی در سال ۱۳۴۷ ازدواج کرد و در همین سال، اعتراضات او به برخی خدعه‌های رژیم پهلوی مانند اصلاحات ارضی به اوج خود رسید که در نهایت به مهاجرت او و خانواده‌اش به شهر مقدس مشهد و سکونت در آنجا انجامید و این مهاجرت فصل نوینی را در زندگی وی رقم زد. اوستا عبدالحسین پس از چندی، با هدفی مقدس به کار سخت و طاقت‌فرسای بنایی روی آورد و رفته رفته در کنار کار، مشغول خواندن دروس حوزه نیز شد؛ بعدها به علت شدت یافتن مبارزات ضدطاغوتی‌اش و زندان رفتن‌های پی در پی و شکنجه‌های وحشیانه ساواک و نیز پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی و ورود او در گروه ضربت سپاه پاسداران، از این مهم باز ماند. شهید برونسی با شروع جنگ تحمیلی، در نخستین روزهای جنگ، به جبهه روی آورد که این دوران، برگ زرین دیگری در تاریخ زندگی او شد و به خاطر لیاقت و رشادتی که از خود نشان داد، مسئولیت‌های مختلفی را برعهده او گذاشتند که آخرین مسئولیت او، فرماندهی تیپ ۱۸ جوادالائمه (ع) است پیش از عملیات خیبر است. وی با همین عنوان در عملیات بدر، در حالی که شکوه ایثار و فداکاری را به سر حد خود رسانده بود در تاریخ ۲۳ اسفند ۱۳۶۳مرثیه سرخ شهادت را نجوا کرد و پیکر مطهرش مفقود شد. اما روز یکشنبه ۴ اردیبهشت دریچه‌ای از یک حقیقت ناب به روی همه آنانی که سال‌ها چشم به راه رجعت سردار بی‌نشان خراسان بودند، گشوده شد. سردار سیدمحمد باقرزاده، رئیس کمیته مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح در یک کنفرانس خبری خبر از کشف پیکر مطهر شهید «عبدالحسین برونسی» داد در حالی که سر به بدن نداشته است؛‌ وی گفت که پیکر این شهید پس از ۲۷ سال در شرق دجله در حالی که پلاک هویت، بخشی از صفحات قرآن به همراه جانماز و مهر، سربند لبیک «یا خمینی» و لباس بادگیر خاکی منقوش به آرم سپاه همراهش بوده، تفحص شده است. اعلام این خبر به همان اندازه که برای دوستداران اوستا عبدالحسین مسرت بخش بود، بارقه‌ای از تردید را به همراه آورد؛‌ تردیدی که از شوقی بی‌پایان نشانه داشت؛‌ در این میان همه چشم انتظار اعلام نظر همسر سردار شهید برونسی و فرزندانش بودند؛‌ و از سویی قاطعیت سردار باقرزاده در تأیید صحت پیکر تفحص شده و نسبت آن به شهید برونسی تصمیم‌گیری را دشوار می‌کرد. «مهدی برونسی» فرزند دوم شهید برونسی اظهار نظر قطعی در این باره را منوط به مشاهده پیکر و انجام بررسی‌های بیشتر از سوی خانواده و همرزمان دانست و «عباسعلی برونسی»، فرزند دیگر خانواده برونسی نیز پیشنهاد داد تا پیکر پیدا شده به عنوان شهید گمنام به خاک سپرده شود که این موضوع بر مظلومیت این شهید می‌افزود این درحالی بود که خانواده شهید برونسی هنوز پیکر کشف شده را ندیده بودند. سردار سیدمحمد باقرزاده که ۲ ماه پس از آغاز جنگ تحمیلی به امور ایثارگران، تفحص شهدا و مفقودین مشغول بوده است و اکنون مسئولیت کمیته مفقودین ستادکل نیروهای مسلح را بر عهده دارد، ایجاد تشکیک در کشف پیکر شهدا را در طول ۳۰ سال گذشته بی‌سابقه اعلام کرد. شهید برونسی از جمله شهدایی بود که صدام برای سر او جایزه‌ تعیین کرده بود؛ یکی از شبهاتی که درخصوص پیکر شهید برونسی مطرح شد، این بود که این شهید پس از شهادتش سر در بدن داشته و اگر پیکر و سر مبارک شهید به دست صدام رسیده بود آن را اعلام می‌کرد. لذا برخی از دوستداران شهید برونسی اعلام کردند که نمی‌توان پیکر کشف شده را متعلق به شهید برونسی دانست. اما سردار باقرزاده در خصوص این شبهه اینگونه توضیح داد: یکی از رزمندگان که با شهید برونسی بوده، گفته است که سر شهید برونسی قطع نشده بود و ما نیز نگفتیم سر شهید قطع شده بود، بلکه سر شهید برونسی به همراه پیکرش نبوده است. اساساً وقتی جسم شهیدی تبدیل به استخوان و اسکلت می‌شود، سر به صورت طبیعی از آن مفصل مربوطه و نقطه بصل‌النخاع جدا می‌شود؛ طبیعی است که در شرایط جوّی و حتی وزش باد شدید، ممکن بوده که جمجمه شهید جدا شده و به نقطه دیگری منتقل شود و این موضوع کراراً دیده شده؛ لذا درباره اینکه سر شهید برونسی الان در کجا قرار گرفته اطلاع نداریم و پیکر را با لباس و تجهیزات و پلاک پیدا کردیم. متأسفانه این مسئله تا جایی پیش رفت که سردار باقرزاده اعلام کرد، در صورتی که خانواده معظم شهیدبرونسی پس از رؤیت پیکر این شهید، آن را نپذیرند، هیچ برخورد تحمیلی انجام نخواهد شد و این شهید به صورت گمنام در دانشگاه فردوسی مشهد به خاک سپرده می‌شود. به منظور پایان دادن به این ماجرا، پیکر مطهر شهید کشف شده به مشهد مقدس منتقل شد تا به رؤیت خانواده شهید برونسی درآید بلکه پایان‌بخش همه شبه‌ها باشد؛ پس از رؤیت پیکر شهید، حسین برونسی فرزند سوم شهید «عبدالحسین برونسی» که از همان روز اول با موضوع تکذیب رجعت پیکر شهید مخالف بود، گفت: یقین دارم پیکری که دیدم، پیکر پدرم است و این هدیه‌ای از طرف حضرت زهرا (س) است و هیچ وقت این هدیه‌ را پس نمی‌دهیم. وی افزود: شهید «برونسی» شهید نظام جمهوری اسلامی است و سردار باقرزاده نماینده مقام معظم رهبری در امر تفحص مفقودین هستند و هر چه که ایشان بفرمایند، درست است. «مهدی برونسی» فرزند دوم شهید «عبدالحسین برونسی» نیز پس از مشاهده پیکر مطهر شهید تأکید کرد: باتوجه به شواهد مزبور، براساس احساس قلبی خود و احساس پدر و فرزندی ایمان دارم که این پیکر متعلق به پدر شهیدم است. در حالی که اعلام خبر کشف پیکر شهید برونسی، تا روزها واکنش‌هایی در پی داشت، آیت‌الله سیداحمد علم‌الهدی امام‌ جمعه مشهد نیز گفت: پلاک، معیار شرعی و قابل قبول است، بنابراین هیچ‌ کس حق تشکیک بر پیکر شهید برونسی را ندارد. در ضمن شهید برونسی متعلق به همه مردم است و پیکر همه‌ شهدای ما با پلاک شناسایی شده‌اند که پیکر این شهید والامقام نیز به همین شکل پیدا شده است. اما همه این سخنان نتوانست بر قطعیت کشف پیکر سردار بی‌سر خراسان بیفزاید تا اینکه امروز خبری بر همه تشکیک‌ها و شبه‌ها پایان داد. به دلیل اصرار خانواده و برخی همرزمان و دوستداران شهید برونسی بر انجام آزمایش dna برای تشخیص هویت این شهید با پیگیری‌های کمیته مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح بر روی نمونه خون‌های «معصومه سبک‌خیز» همسر شهید و «مهدی و عباسعلی برونسی» به عنوان فرزندان شهید «عبدالحسین برونسی» آزمایشات dna انجام شد و سردار باقرزاده طی خبری اعلام کرد پاسخ این آزمایش هویت پیکر بی‌سر سردار شهید «عبدالحسین برونسی» را ۱۰۰درصد تأیید کرد. اما آنچه از ماجرای‌های به وقوع پیوسته در خصوص رجعت پیکر استاد بنای مهربان خراسانی به یاد همه دوستدارانش ماند، تأیید حقیقتی است که از همان روزهای نخست شنیدن خبر بازگشتش بر دل همه دوستدارانش نقش بست و آن حقیقت چیزی نبود جز اینکه باید رجعت سرخ پرستوها را باور داشت.