به گزارش شهدای ایران؛ وبلاگ آهستان نوشت: اگرچه گروه های مختلفی در پیروزی انقلاب بهمن 57 نقش داشتند، اما انقلاب اسلامی مردم ایران یک رهبر بیشتر نداشت: امام خمینی (ره).

این مسئله به قدری واضح و روشن بود که بسیاری از گروه‌ها، احزاب، سازمان‌ها و شخصیت‌های سیاسی، برای اینکه از قافله ملت و انقلاب عقب نمانند، مجبور بودند زیر سایه امام (ره) حاضر شوند و رهبری ایشان را بپذیرند؛ حتی نمایندگانی از مجلس رژیم پهلوی هم برای مذاکره به پاریس می‌رفتند، چون می‌دانستند که انقلاب از کجا و توسط چه کسی هدایت می‌شود.

با این حال، بعد از پیروزی انقلاب، برخی گروه‌ها مدعی شدند که انقلاب توسط روحانیون از صاحبان اصلی آن ربوده شده است! دکتر محسن میلانی در کتاب خود «شکل گیری انقلاب اسلامی» توضیحات جالبی دارد درباره این ادعا.

آقای میلانی علی‌رغم همه نقدها و انتقادهایی که در این کتاب به جمهوری اسلامی دارد، در رد ادعای گروه‌های مختلف چپ، سکولار و ملی، توضیح می‌دهد که اگر انقلاب به دست این گروه‌ها می‌افتاد، می‌شد گفت که حقیقتاً ربوده شده است!

توضیحات آقای میلانی: 

«انقلاب‌ها به جنگ می‌مانند، آنهایی که نقش خود را به خوبی ایفا می‌کنند، برنده می‌شوند و آنانکه می‌بازند، تندخوی و ملامتگر شده و همه کس جز خود را در شکست خویش گناهکار می‌دانند؛ از این رو، هنگامی که معارضان ادعا می‌کنند بنیادگرایان انقلاب را ربودند، تنها خودفریبی و خوش خیالی خود را در باب وجهه مردمی خویش ظاهر می‌کنند و تعبیری نابجا از ماهیت جنبش مردمی ایران ارائه می‌دهند.

سطحی بودن ادعای آنان هنگامی بیشتر آشکار می‌شود که در یک بازنگری دریابیم نه تنها بسیاری از جنبه‌های حرکت ضدشاه، منحصراً شیعی بوده بلکه علمای شیعه، رهبران این حرکت انقلابی بودند؛ این امر روشن می‌کند که چگونه منازعه درونی گروه‌های شیعه با یکدیگر و نه منازعه آنان با دیگر گروه‌ها، شاکله سیاسی انقلاب ایران را تشکیل داده است.

بر این اساس می‌توان گفت که در صورت پیروزی ملی گرایان سکولار یا چپ گرایان بود که می‌توانستیم بگوییم انقلاب ربوده شده است». (شکل گیری انقلاب اسلامی، محسن میلانی، ترجمه مجتبی عطارزاده ص 261)