درمانده
به گزارش شهدای ایران: انسانى‌كه فهميده بايد تا كجا باشد، آرام نمى‌گيرد و راه مى‌افتد. هنگامى‌که من دستم را با دست حجت و چشمم را با چشم او و سينه‌ام را با سينۀ او مى‌سنجم، تازه مى‌فهمم كه بايد دست‌هايم را بكارم و چشم‌هايم را بكارم و خودم را بكارم كه رويشى را آغاز كنم و كمبودهايم را جبران كنم.
✏️ آنجاکه انسان به عجز مى‌رسد، اگر به كمك و مددى معتقد باشد، به يأس نخواهد رسيد. مؤمن به عجز مى‌رسد، اما به يأس هرگز؛ و اينست‌که با رسيدن به عجز، نوبت طلب و دعا مى‌رسد تا اين وجود پراكنده را جمع كنند و در راه پيش ببرند.
