یا لطیف

 

این روزها آخرین پلان‌های فیلم شهید چمران در شهر پاوه را فیلمبرداری می‌کنیم. سی سه سال از آن واقعه گذشته و ما روزی دوباره وارد این شهر شدیم که از نظر ماه قمری در همان ایام ماه مبارک رمضان است.

 

سی سه سال پیش شهید چمران و فلاحی با زبان روزه وارد این شهر شدند و درست در شب‌های لیالی قدر این حماسه خلق شد.

 

نزدیک چهل روز است که در این شهر پاوه هستم و در این چله با مردمی هم‌نفس شدم که بسیار از باورم دور بود.

 

شهادت می‌دهم که مردم پاوه و خانقاه و دریسان و نسمه و … را مردمی بسیار مهربان، صبور و به معنای واقعی مظلوم دیدم.

 

شهادت می‌دهم که در طول تجربه فیلمسازی تا به این حد مردم را صبور و باوقار و والانظر ندیده بودم.

 

می‌دانم و می‌دانند که به هر حال حاتمی‌کیا کارگردان مرکزنشین است. او آمده از واقعه‌ای بگوید که می‌تواند با درک و احساس این مردم زجر کشیده فاصله داشته باشد‌، ولی صبورانه تحملم کردند.

 

روزی که استاندار محترم کرمانشاه آقای مهندس هاشمی در نشستی گفتند که همه دستگاه‌های رسمی را فراخوان خواهند داد که در جلسه‌ای برای کمک به فیلم چمران توانایی‌هایشان را ارائه کنند‌، به باور تجربه‌های قبلی جدی نگرفتم و آن را یک پروتکل نمایشی دانستم، ولی با چشم و روح خود دیدم که عملی شد و من در پشت میزی بلند با همه مسئولین بلندپایه کرمانشاه و علی‌الخصوص فرمانداری پاوه روبرو شدم. نمی‌دانم تا چه این حد کمک شد. این حوزه کاری من نیست، ولی خدا کند برای بقیه همکارانم این تجربه شیرین تکرار شود. این حس که به فیلمساز کشورشان احترام می‌گذارند به قدری غرور‌انگیز و شیرین بود که همچنان کامم از آن روز شیرین مانده است.

 

روزهای پایانی ماه مبارک است. خدایا قسم به این ماه عزیز، نتیجه این فیلم چمران آنی باشد که من شرمنده این محبت‌ها و شهدای مظلوم پاوه نباشم.

 

الهی آمین

 

حاتمی‌کیا