مفاد توافق ژنو آنقدر برای آمریکایی‌ها مهم است که عدم اجرای آن توسط ایران، برای آنها قابل تحمل نیست.
به گزارش شهداي ايران به نقل از فارس، سید عابدین نورالدینی امروز شنبه 05/11/92 طی یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت: جان کری صراحتا ایران را به حمله نظامی تهدید کرد. او گفت در صورتی‌که ایران تعهدات خود در توافق ژنو را اجرا نکند؛ گزینه نظامی مطرح می‌شود. چند نکته مختصر درباره این اظهارنظر جان کری باید مورد توجه قرار بگیرد:
1- این تهدید تنها یک گزاره است برای اینکه ثابت شود توافق ژنو همان چیزی است که آمریکایی‌ها می‌خواهند. مفاد توافق ژنو آنقدر برای آمریکایی‌ها مهم است که عدم اجرای آن توسط ایران، برای آنها قابل تحمل نیست. آمریکایی‌ها اجرای تعهدات ایران را می‌خواهند و آنقدر این موضوع برای‌شان مهم است که ایران را تهدید به گزینه نظامی می‌کنند! مفاد توافق ژنو آنقدر برای آمریکا مهم است که چماق گزینه نظامی را بالای سر ایران نگه‌داشته تا آن را انجام دهد! آنهایی که منفعلانه «هولوکاست هسته‌ای» را «پیروزی هسته‌ای» تلقی می‌کنند؛ اکنون در برابر این تهدید جان کری چه توجیهی خواهند داشت. تهدید جان کری فضای ذهنی و الگوی رفتاری آمریکایی‌ها را نشان می‌دهد. فضایی که معتقد است تفسیر یکجانبه خود از توافقنامه ژنو باید در عمل اجرا شود.
2- به نظر می‌رسد توافقنامه ژنو عملا ایران را در مسیری قرار داده که گزینه زنگ‌زده نظامی علیه کشور حداقل به روی کاغذ و در لفظ پررنگ‌تر شده است. یعنی اکنون با توافق ژنو گزینه نظامی بیشتر از سایر گزینه‌های اوباما روی میز خودنمایی می‌کند! آمریکایی‌ها برای تحقق آنچه در انتهای توافقنامه ژنو دیده‌اند؛ ایران را تهدید به جنگ می‌کنند. قاعدتا این موضع ثابت آمریکایی‌ها در طول مسیری است که بر اساس توافق ژنو باید طی شود. مسیر توافق ژنو مسیر نگران‌کننده‌ای است. اگرچه جمهوری اسلامی ایران این قبیل اظهارات را بلوف می‌داند اما آنچه باید مورد توجه قرار بگیرد؛ مطرح شدن بحث گزینه نظامی است. تعهداتی که کشور را در معرض تهدید جنگ قرار می‌دهد؛ قابل انطباق بر عقلانیت و تدبیر نیست. به عبارتی قرار بود دیپلماسی، فشار تحریم را کم کند اما سایه جنگ را بیشتر کرد!
3 - جان کری همتای آمریکایی آقای دکتر ظریف است. کری از اهرم قدرت نظامی برای پیشبرد اهداف خود پشت میز دیپلماسی بهره می‌برد یا لااقل توان نظامی کشور خود را به عنوان یکی از پارامترهای اثرگذار در معادلات دیپلماتیک قلمداد می‌کند. به همین دلیل یکی از بهترین شرایط برای آنها؛ قرار گرفتن کشورها در مسیری است که گزینه نظامی را موجه و مطرح می‌کند. به معنای شفاف‌تر، آنها مذاکراتی را دوست دارند که بتوانند در آن مذاکرات از قدرت نظامی خود بهره ببرند. در ایران اما آقای ظریف معتقد است با یک بمب آمریکا توان دفاعی ایران از بین می‌رود! به عبارتی ظریف همان چیزی را می‌گوید که آمریکایی‌ها دنبال آنند. آقای ظریف البته حتما تفاوت تهدید نظامی قبل و بعد از توافق ژنو را می‌داند. ظریف حتما می‌داند تهدید به حمله نظامی علیه کشوری با 196 کیلوگرم اورانیوم 20 درصد با تهدید همان کشور بدون اورانیوم 20 درصد چه تفاوت‌هایی دارد. تعهد ایران به نابودی اورانیوم 20 درصد و اجرای آن بزرگ‌ترین نگرانی آمریکا و اسرائیل را از بین برد و فضا را آماده کرد تا اکنون جان کری با فراغ بال ایران را به حمله نظامی تهدید کند. و نکته آخر اینکه آقای ظریف بالاخره به تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها اعتراف کرد. البته پیش‌تر گفته می‌شد تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها برای آرام نگه‌داشتن تندروهای آمریکایی است. اکنون اما به نظر می‌رسد آقایان کمی در این موضع تجدیدنظر کرده‌اند. او در داووس گفت: تفسیر آمریکایی‌ها متفاوت از آن چیزی است که در توافق ژنو آمده است. آقای ظریف البته اکنون باید به این موضوع بیشتر توجه کند که تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها صرفا یک تفسیر متفاوت نیست. بلکه یک تهدید بزرگ است. تهدیدی که برای تحقق تفسیر خود بر طبل جنگ می‌کوبد.
1- این تهدید تنها یک گزاره است برای اینکه ثابت شود توافق ژنو همان چیزی است که آمریکایی‌ها می‌خواهند. مفاد توافق ژنو آنقدر برای آمریکایی‌ها مهم است که عدم اجرای آن توسط ایران، برای آنها قابل تحمل نیست. آمریکایی‌ها اجرای تعهدات ایران را می‌خواهند و آنقدر این موضوع برای‌شان مهم است که ایران را تهدید به گزینه نظامی می‌کنند! مفاد توافق ژنو آنقدر برای آمریکا مهم است که چماق گزینه نظامی را بالای سر ایران نگه‌داشته تا آن را انجام دهد! آنهایی که منفعلانه «هولوکاست هسته‌ای» را «پیروزی هسته‌ای» تلقی می‌کنند؛ اکنون در برابر این تهدید جان کری چه توجیهی خواهند داشت. تهدید جان کری فضای ذهنی و الگوی رفتاری آمریکایی‌ها را نشان می‌دهد. فضایی که معتقد است تفسیر یکجانبه خود از توافقنامه ژنو باید در عمل اجرا شود.
2- به نظر می‌رسد توافقنامه ژنو عملا ایران را در مسیری قرار داده که گزینه زنگ‌زده نظامی علیه کشور حداقل به روی کاغذ و در لفظ پررنگ‌تر شده است. یعنی اکنون با توافق ژنو گزینه نظامی بیشتر از سایر گزینه‌های اوباما روی میز خودنمایی می‌کند! آمریکایی‌ها برای تحقق آنچه در انتهای توافقنامه ژنو دیده‌اند؛ ایران را تهدید به جنگ می‌کنند. قاعدتا این موضع ثابت آمریکایی‌ها در طول مسیری است که بر اساس توافق ژنو باید طی شود. مسیر توافق ژنو مسیر نگران‌کننده‌ای است. اگرچه جمهوری اسلامی ایران این قبیل اظهارات را بلوف می‌داند اما آنچه باید مورد توجه قرار بگیرد؛ مطرح شدن بحث گزینه نظامی است. تعهداتی که کشور را در معرض تهدید جنگ قرار می‌دهد؛ قابل انطباق بر عقلانیت و تدبیر نیست. به عبارتی قرار بود دیپلماسی، فشار تحریم را کم کند اما سایه جنگ را بیشتر کرد!
3 - جان کری همتای آمریکایی آقای دکتر ظریف است. کری از اهرم قدرت نظامی برای پیشبرد اهداف خود پشت میز دیپلماسی بهره می‌برد یا لااقل توان نظامی کشور خود را به عنوان یکی از پارامترهای اثرگذار در معادلات دیپلماتیک قلمداد می‌کند. به همین دلیل یکی از بهترین شرایط برای آنها؛ قرار گرفتن کشورها در مسیری است که گزینه نظامی را موجه و مطرح می‌کند. به معنای شفاف‌تر، آنها مذاکراتی را دوست دارند که بتوانند در آن مذاکرات از قدرت نظامی خود بهره ببرند. در ایران اما آقای ظریف معتقد است با یک بمب آمریکا توان دفاعی ایران از بین می‌رود! به عبارتی ظریف همان چیزی را می‌گوید که آمریکایی‌ها دنبال آنند. آقای ظریف البته حتما تفاوت تهدید نظامی قبل و بعد از توافق ژنو را می‌داند. ظریف حتما می‌داند تهدید به حمله نظامی علیه کشوری با 196 کیلوگرم اورانیوم 20 درصد با تهدید همان کشور بدون اورانیوم 20 درصد چه تفاوت‌هایی دارد. تعهد ایران به نابودی اورانیوم 20 درصد و اجرای آن بزرگ‌ترین نگرانی آمریکا و اسرائیل را از بین برد و فضا را آماده کرد تا اکنون جان کری با فراغ بال ایران را به حمله نظامی تهدید کند. و نکته آخر اینکه آقای ظریف بالاخره به تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها اعتراف کرد. البته پیش‌تر گفته می‌شد تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها برای آرام نگه‌داشتن تندروهای آمریکایی است. اکنون اما به نظر می‌رسد آقایان کمی در این موضع تجدیدنظر کرده‌اند. او در داووس گفت: تفسیر آمریکایی‌ها متفاوت از آن چیزی است که در توافق ژنو آمده است. آقای ظریف البته اکنون باید به این موضوع بیشتر توجه کند که تفسیر متفاوت آمریکایی‌ها صرفا یک تفسیر متفاوت نیست. بلکه یک تهدید بزرگ است. تهدیدی که برای تحقق تفسیر خود بر طبل جنگ می‌کوبد.
