مجاهدت عاشقانه یک شهید از جنوب تا شمال

به گزارش  شهدای ایران به نقل ازایسنا، غلامرضا صالحی سال ۱۳۳۷ در شهرستان نجف‌آباد اصفهان متولد شد. او در دوران تحصیل، در کنار پدر بنایی می‌کرد و ازآنجاکه به معارف علاقه‌مند بود، پس از دریافت مدرک سیکل به ادامه تحصیل در حوزه روی آورد و مدتی از محضر استادان و علمای حوزه علمیه نجف‌آباد کسب علم کرد. همزمان نیز در کلاس‌های شبانه به تحصیلات کلاسیک ادامه داد.

حضور در حوزه علمیه و مجالست با طلاب او را به مسیر مبارزه علیه رژیم و فعالیت‌های سیاسی کشاند. همچنین آشنایی با دیگر مجامع مذهبی در اصفهان و قم و بهره‌مندی از محضر علمای بزرگ، از وی فردی مبارز آگاه و متعهد ساخت.

صالحی در دوران سربازی نیز از مبارزه دست برنداشت و حتی برای روشنگری سربازان خود را به خطر می‌انداخت. وی پس از فرمان حضرت امام خمینی خطاب به نظامیان مبنی بر ترک پادگان‌ها آنجا را ترک کرد و در سال ۱۳۵۷ به تهران آمد و درصحنه‌های مختلف مبارزه حضوری فعال داشت.

هنگام ورود حضرت امام خمینی نیز از افراد فعال و مؤثر کمیته استقبال از معظم له به شمار می‌رفت. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی به زادگاه خود بازگشت و به‌عنوان یک نیروی فعال آنجا خدمت می‌کرد. مدتی هم همراه محمد منتظری (شهید) به کشورهای سوریه، لبنان و لیبی سفر کرد و در این مسافرتها علاوه بر فراگرفتن آموزش‌های نظامی و چریکی، تجربیات ارزشمندی کسب کرد.

صالحی در سال ۱۳۵۸ به عضویت افتخاری سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نجف‌آباد درآمد و در واحد تبلیغات بدون هیچ چشم‌داشتی مشغول خدمت شد. با شروع جنگ تحمیلی نیز با یک گروه ۱۰۰ نفره که خود سرپرستی آنان را بر عهده داشت؛ عازم جبهه سرپل ذهاب شد.

وی در عملیات فتح المبین که فرماندهی یک گردان را بر عهده داشت؛ از ناحیه پا مجروح و دو ماه در بیمارستان بستری شد. بعد از ترخیص مدتی با عصا در جبهه‌ها حضور یافت و تا پایان عمر، در راه رفتن مشکل داشت. در یک عملیات شناسایی هم نزدیک به یک ماه در کوهستان‌های صعب‌العبور و پربرف منطقه شمال عراق به سر برد.

صالحی از اردیبهشت‌ماه ۱۳۶۲ تا شهریور ۱۳۶۴ مسئولیت هماهنگی واحدهای عملیاتی قرارگاه حمزه سیدالشهدا را برعهده داشت. از مهرماه ۱۳۶۴ تا مهرماه ۱۳۶۶ نیز مسئولیت معاونت عملیات قرارگاه نجف را عهده دار بود.

همچنین در عملیات‌های والفجر تدافعی، حاج عمران، کربلای ۱ کربلای، کربلای ۴ و کربلای ۵ معاون عملیاتی قرارگاه نجف بود. از عملیات کربلای ۸ در سال ۱۳۶۶ به بعد هم جانشین فرمانده لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) شد و در نبردهای نصر ۷، بیت‌المقدس ۲، ۳، ۴ و ۷ این سمت را بر عهده داشت.

عاقبت صالحی در روزهای پایانی جنگ و در آستانه موافقت جمهوری اسلامی ایران با قطعنامه ۵۹۸ در ۲۱ تیرماه ۱۳۶۷ در منطقه دشت عباس، حوالی چاههای ابوغریب، درحالی‌که نیروهای لشکر ۲۷ را برای مقابله با دشمن هدایت می‌کرد؛ هدف اصابت ترکش گلوله توپ عراقی‌ها قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.  آخرین کلام او ذکر مقدس «یا حسین» بود و با این ذکر به محضر دوست و به دیدار یار شتافت. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

منبع:

شیری، حجت، اطلس لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) در دوران دفاع مقدس، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۰، ص ۲۵۷