به گزارش شهدای ایران به نقل از تسنیم، در روز قیامت، آرزوها تغییر می‌کنند. یکی از آرزوهای مردم در قیامت این است که "یا لیتنی اتخذت مع الرسول سبیل"، ای کاش وقتی در دنیا بودند (60،70، 80سال عمر)، بیشتر پیغمبر را می‌شناختند و با او ارتباط می‌گرفتند. اما چرا این آرزو را دارند؟ چون در قیامت، طبق صریح قرآن، بالاترین مقام از آن پیغمبر است و انسان در مدینه به زیارت پیامبر، اشرف مخلوقات مشرف می‌شود.

همچنین خداوند در آیه 5 سوره ضحی می‌فرماید "و لسوف یعطیک ربک فترضی"، (و به زودى پروردگارت آن قدر به تو مى‌بخشد تا راضى شوى). مردم مقام پیغمبر را متوجه می‌شوند و آرزو می‌کنند که ای کاش بیشتر او را می‌شناختند و حرفش را گوش می‌دادند تا در قیامت با آن مقام دستگیری کند.

زیارت پیامبر، کاری است که اگر در دنیا انجام شود، بر گردن رسول خدا حق پیدا می‌شود، همانطور که پیامبر فرمود: "من زارنی حیاأ و میتا"، هر کسی که در زمان حیات یا بعد از حیات من را زیارت کند، "کان حقا علی"، یعنی گردن من رسول خدا با آن مقام حق پیدا می‌کند.

اما این حق چیست؟ اینکه روز قیامت من (پیامبر) به زیارت زائر بروم و او را از گناهانش خلاص کنم. پس زیارت پیامبر در شهر مدینه با هیچ چیز قابل معاوضه نیست.

روز قیامت به «یوم الفرار» نیز شناخته شده است چرا که انسان از برادرش، پدرش، مادرش، همسرش، بچه‌اش فرار می‌کند و کسی به کسی نیست پس چه بهتر که در آن وانفسای قیامت، بهترین مخلوق خدا سراغ انسان بیاید و او را از گناهان خلاص کند. 

یک آرزوی دیگر در قیامت این است: "یا ویلتی لیتنی لم اتخذ فلنا خلیل"، ای کاش من در دنیا فلانی را رفیق خودم قرار نداده بودم. او حرفی زد و مرا از سفر حج منصرف کرد و مرا از زیارت پیامبر محروم کرد.