به گزارش شهدای ایران: خوب یادم هست که علی عباس را مدتی پس از دوران تحصیل در خرمشهر دیدم. زمان جنگ بود. آن موقع ایشان را به عنوان شاگرد اول مدرسه و مسئول انجمن است می شناختم.

یکی از دوستان گفت: علی عباس قهرمان دومیدانی هم شده. تعجب کردم. گفتم: مطمئنی؟!

آن موقع من دو میدانی کار می‌کردم. غرور کاذب مرا گرفت. احساس کردم اگر مسابقه دو بین بچه هایی که در خرمشهر مستقر هستند، بگذاریم قطعا برنده می‌شوم. من خیلی مغرور بودم و از خصوصیت ورزشی ایشان شناخت نداشتم.

اگر اشتباه نکنم، یکی از بچه ها به نام شهید اکبر نمازی تایم گرفت. سوت را که زد همه دویدیم. اما یک نفر به سرعت و در همان چند قدم اول، بنده و دوستان را جا گذاشت و از ما جلو زد!

خیلی سریع به خط پایان رسید. نفر اول علی عباس بود که با فنون ورزشی دو آشنا بود.

خلاصه غرور ما باعث شد که دیگران علی عباس را بهتر بشناسند. او علاوه بر فعالیتهای گوناگون علمی و مذهبی، در ورزش هم فعالیتش پررنگ بود.

یکی دیگر از دوستان می گفت: یادم هست حتی در دوران نقاهت کارهای فرهنگی انجام می داد.

بنده آن زمان هندبال می‌رفتم و ایشان دو میدانی. در مسابقات دو مقام داشت و مدتی با هم می‌رفتیم تمرین.

زمان تمرین ما زودتر تمام می‌شد. من می‌رفتم و به ورزش و تمرین ایشان نگاه می‌کردم. او با علاقه و پشتکار خاصی ورزش را ادامه می داد. علی عباس دقیقاً کارهایش بر روی برنامه و نظم بود.

او آموزه های دینی را به صورت عملی اجرا می کرد و از همه اوقات عمرش استفاده لازم را می برد. به این شکل نبود که عمرش را به بطالت بگذراند. در همان دوران جوانی و نوجوانی خودسازی را شروع کرده بود و مبانی دین را عملا اجرا می کرد.

راه رفتن ایشان ذکر بود. صحبت کردنش با دیگران درس بود.

رفت و آمد ایشان همیشه با افراد خوب بود و افراد بد را همیشه امر به معروف و نهی از منکر می کرد.

علی عباس نماد یک شیعه واقعی بود که مورد نظر امام عصر(عج) می باشند.

نه تنها من، که همه دوستانش به این نکته اقرار دارند و ما در این شخص می دیدیم که اگر در صحنه کربلا می بود، به یقین جزء شهدای کربلا قرار می‌گرفت.

همیشه می گفت: ما کربلا نبودیم تا امام حسین(ع) را یاری کنیم، ولی امروز فرزند او، حضرت امام خمینی، را یاری خواهیم کرد.

على عباس به حرفها و دانسته هایش کاملاً عمل می کرد و خدا هم مسیر صحیح بندگی را در مقابلش قرار می داد.

راوی: جمعی از دوستان
کتاب دلم تنگه براتون؛ خاطراتی از شهید علی عباس حسین پور