هنوز پیکر بر دوش مردم حمل نشده و خیابان‌ها مملو از جمعیت نگشته است، اما پشت درهای بسته، تصمیم‌گیرندگان جهانی در هراس‌اند. آنچه در بیروت در آستانه رخ دادن است، صرفاً یک مراسم تشییع نیست؛ صحنه‌ای است که می‌تواند معادلات منطقه‌ای و جهانی را به چالش بکشد. این وحشت، خود گویای واقعیتی تلخ است: جهان از یک مراسم ترحیم می‌ترسد!
شهدای ایران: به نقل از خبرگزاری دانشجو،پیکر بر دوش‌ها حمل نشده و خیابان‌ها مملو از جمعیت نگشته است، اما پشت درهای بسته، تصمیم‌گیرندگان جهانی در هراس‌اند. آنچه در بیروت در آستانه رخ دادن است، صرفاً یک مراسم تشییع نیست؛ صحنه‌ای است که می‌تواند معادلات منطقه‌ای و جهانی را به چالش بکشد. این وحشت، خود گویای واقعیتی تلخ است: جهان از یک مراسم ترحیم می‌ترسد!
بسیج بی‌سابقه برای جلوگیری از حضور مردم در بیروت
از نخستین ساعات پس از اعلام زمان مراسم، موجی از تلاش‌های سیاسی، رسانه‌ای و امنیتی برای جلوگیری از حضور گسترده مردم در بیروت آغاز شد. اما دلیل این فشارها صرفاً نگرانی از امنیت پایتخت نیست؛ آنچه تل‌آویو و واشنگتن را نگران کرده، پیام قدرتمندی است که تصاویر یک راهپیمایی میلیونی می‌تواند به جهانیان مخابره کند.
لغو پروازها و رفتار نامناسب با مسافران؛ جنگی فراتر از مرزها
کارزار بین‌المللی علیه این مراسم، ابعاد بی‌سابقه‌ای به خود گرفته است. شرکت‌های هواپیمایی بدون ارائه توضیحات شفاف، صدها رزرو از ترکیه و کشورهای اروپایی را لغو کرده‌اند. طبق گزارش‌ها، بیش از ۱۲۰ پرواز از اروپا یا کنسل یا تا پس از ۲۳ فوریه به تعویق افتاده و شرکت هواپیمایی ترکیه نیز ۲۰ درصد از پروازهای خود، از جمله مسیرهایی به آلمان، را متوقف کرده است. برخی فرودگاه‌ها حتی پا را فراتر گذاشته و مسافران لبنانی را برای بازجویی احضار کرده‌اند؛ اتفاقی که در تاریک‌ترین روزهای جنگ داخلی لبنان نیز سابقه نداشته است.
فشار همه‌جانبه به نهادها و تهدید در فضای مجازی
فشارها به فرودگاه‌ها محدود نمانده است. شرکت‌ها، مؤسسات و رسانه‌هایی که در صدد پوشش مراسم برآمده‌اند، با تهدید و محدودیت مواجه شده‌اند. کارمندان در برخی رستوران‌ها و انجمن‌ها با هشدار اخراج روبرو شده‌اند تا از حضور در مراسم منصرف شوند. در فضای مجازی نیز، محدودیت‌ها به اوج رسیده است؛ غول‌های فناوری با حذف پست‌های مرتبط و بستن حساب‌های پوشش‌دهنده مراسم، در صدد خاموش کردن صدای مردم برآمده‌اند.
چرا از یک مراسم تشییع تا این اندازه هراس دارند؟
این پرسش کلیدی است: اگر همان‌طور که دشمنان ادعا می‌کنند، مقاومت شکست خورده و هوادارانش از نفس افتاده‌اند، پس این همه تلاش برای جلوگیری از حضور مردم به چه معناست؟ چرا حتی سناریوی حمله مستقیم به مشیّعان روی میز قرار گرفته است؟ پاسخ روشن است؛ این نبرد صرفاً برای تشییع یک فرد نیست، بلکه برای خاموش کردن نمادی است که در حافظه جمعی مردم ریشه دوانده است.
زمانی که میلیون‌ها نفر در خیابان‌ها نام او را فریاد می‌زنند، برای فردی که رفته است عزاداری نمی‌کنند؛ آن‌ها به آرمانی که همچنان پابرجاست ادای احترام می‌کنند. از ضاحیه تا بیروت، حضور این جمعیت پیامی قوی‌تر از هر سخنرانی و رساتر از هر موشک به همراه دارد: "ما اینجاییم، ادامه می‌دهیم و این سرزمین از آن ماست."
تشییع یا همه‌پرسی مردمی؟
این مراسم تنها وداع با یک رهبر نیست؛ همه‌پرسی مردمی درباره مشروعیت و ادامه راه مقاومتی است که چهار دهه دوام آورده است. ترور شاید بتواند یک فرد را از صحنه حذف کند، اما نمی‌تواند صدای مردمی را خاموش کند که در پس آن پیکر گام برمی‌دارند. آنچه دشمنان را به وحشت انداخته، نه پیکر بی‌جان، بلکه میلیون‌ها زنده‌ای است که با هر قدم، عزم خود را فریاد می‌زنند.
نبردی فراتر از سیاست؛ جدالی بر سر معنا و حافظه تاریخی
حمله به مراسم تشییع بازتاب جدالی عمیق‌تر بر سر معنا، ارزش‌ها و خاطرات تاریخی است. جوامعی که هرگز رهبری ایستاده را تجربه نکرده‌اند، نمی‌توانند درک کنند چرا میلیون‌ها نفر آماده‌اند تا به رهبر خود بدرود بگویند. برای بسیاری از آن‌ها، رهبری شغلی است برای رسیدن به مقام؛ اما در اینجا، رهبری تجلی وفاداری و ایستادگی است. این صحنه، تلنگری است بر شکست رهبران آن‌ها و نماد بی‌مایگی‌شان.
آنچه امروز در بیروت می‌گذرد، جنگی است میان دو حافظه: حافظه‌ای سرشار از ایستادگی و فداکاری در برابر خلأ وجودی کسانی که تلاش می‌کنند این شکاف را با نفرت پر کنند. این مراسم، فارغ از جناح‌بندی‌ها، یادآور حقیقتی است که برخی‌ها حاضر به پذیرش آن نیستند: "برخی نبردها نه با سلاح، بلکه با ارزش‌ها و خاطرات رقم می‌خورند."
