بدون تردید، شبکه نمایش خانگی، فرق هایی با صداوسیما و سینما دارد، اما این فرق‌ها نباید به گونه‌ای باشد که یک حالت استاندارد چندگانه در عرصه فرهنگ را به ذهن متبادر کند. اگر خط قرمز اخلاقی و شرعی وجود دارد، در اینجا فرقی ندارد که کجا رخ می‌دهد؛ باید جلوی آن گرفته شود.
به گزارش شهدای ایران به نقل از جهان،سال هاست که شبکه نمایش خانگی در کشورمان تبدیل به یک معضل فرهنگی و اجتماعی شده است. متأسفانه برخی از سازندگان فیلم و سریال، فضایی را پیدا کرده اند که در خارج از چارچوب صداوسیما بعضی خطوط قرمز را زیر پا می گذارند و از این طریق، هم جلب توجه می کنند و هم سود به دست می‌آورند!
اخیراً نیز سریالی در شبکه نمایش خانگی پخش شد که از چند جهت هنجارشکنانه بود و با واکنش های منفی مردم و رسانه‌ها روبرو شد. ساترا با صدور اطلاعیه‌ای با نام آوردن از سریال مذکور، بیان کرد: «بعد از تولید غیرقانونی، نسخه ارائه شده به ساترا حاوی تخلفاتی مانند بی حجابی، ترویج دخانیات، رقص مختلط و ترویج شراب خواری بود که باعث صدور نامه تذکر و تصریح بر عدم مجوز انتشار از سوی ساترا شد و با این وجود بدون انجام اصلاحات مذکور منتشر شد».
هر چند که ساترا در مورد این سریال گفته است: «به دلیل عدم اصلاح ایرادات هنوز موفق به دریافت مجوز انتشار نشده و رسیدگی به تخلف عوامل تولید و سکوی انتشار دهنده در دست پیگیری است»، اما جای پرسش دارد که چگونه یک سکوی انتشار داخلی جرأت می‌کند بدون مجوز، یک فیلم غیرقانونی و دارای موارد متعدد هنجارشکنی را به راحتی در دسترس میلیون‌ها نفر قرار دهد؟!
اما چند نکته:
یک: به نظر می‌رسد که شاهد سرریز شدن برخی قبح‌شکنی‌های فضای مجازی یله و رهای کشور در برخی فضاهایی رسمی مانند شبکه نمایش خانگی هستیم. فضا به گونه ای شده است که حتی بعضاً این احتمال داده می‌شود که برخی افراد، فضایی را پیدا کرده‌اند که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم و در قالب رسمی وارد این حوزه می‌شوند تا ذائقه مردم ایران را تغییر دهند و برای مثال، موضوعاتی نظیر حیازدایی، روابط نامشروع و ابتذال را عادی سازی کنند.
دو: بعضاً استدلال می‌شود که تفاوت‌ها در سریال های نمایش خانگی برای جذب مخاطب و نرفتن آنها به سمت ماهواره است؛ اما باید توجه کرد که اولاً، کسی مخالف خلاقیت و نوآوری و تجربیات جدید نیست، منتها ابتذال، رفتارهای جنسی، سوء استفاده از زنان، حیازدایی و... نامش نوآوری و خلاقیت مورد نظر نیست.
ثانیاً، با نادیده گرفتن برخی خطوط قرمز، اتفاقاً رفتارهای مبتذل و قبیح، لباس رسمیت پیدا می کند.
ثالثاً، ذائقه آنهایی که نسبت به برخی چارچوب های اخلاقی و شرعی حساسیت دارند، به مروز زمان تغییر می کند. یعنی به جای جذب، دفع هم صورت گرفته است!
رابعاً، قرار نیست به بهانه نرفتن برخی افراد به سمت ماهواره، خودمان با دست خودمان آنها را وارد فضای ضد فرهنگی کنیم!
سه: نکته قابل تأمل این است که بعضاً مشاهده می‌شود که قسمت های هنجارشکنانه برخی از این سریال ها به صورت گسترده در فضای رسانه‌ای و شبکه های اجتماعی منتشر می‌شود و به نوعی از شیوه تبلیغات کثیف برای جذب مخاطب یا جلب توجه استفاده می‌شود.
چهار: بدون تردید، شبکه نمایش خانگی، فرق هایی با صداوسیما و سینما دارد، اما این فرق‌ها نباید به گونه‌ای باشد که یک حالت استاندارد چندگانه در عرصه فرهنگ را به ذهن متبادر کند. اگر خط قرمز اخلاقی و شرعی وجود دارد، در اینجا فرقی ندارد که کجا رخ می‌دهد؛ باید جلوی آن گرفته شود.
پنج: در این عرصه، علاوه بر اینکه باید خود ساترا همواره نسبت به تولیدات صوت و تصویر فراگیر حساسیت نشان دهد، قوه قضائیه نیز باید بدون تساهل و با برخوردهای بازدارنده جلوی وقوع برخی اقدامات ساختارشکنانه را بگیرد؛ البته شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز به عنوان قرارگاه مرکزی فرهنگ کشور همواره باید نسبت به موضوع صوت و تصویر فراگیر، اهتمام و نظارت داشته باشد واگر جایی نقص و یا ضعف نظارت وجود دارد، در جهت حل آن قدم بردارد.
