الا رفتن به سمت پایگاه سجد در حال عادی هم کار آسانی نبود تا چه رسد در آن هوای شدیدا سرد و در صدای موشک ها و مین ها و گلوله هایی که از هر طرف می آمد. اما در هر حال، عزم و اراده و شوق پیروزی، همه ترس ها و خستگی ها را کنار می زد. یکی از نیروهای مهندسی توانست حفره ای در یکی از دیوار های پایگاه ایجاد کند و به محض اینکه از آنجا وارد پایگاه شدیم، درگیری با نظامیان صهیونیست آغاز شد.
به گزارش شهدای ایران به نقل ازجهان؛وقتی نیروهای اسرائیلی در سال 1982 لبنان را اشغال کردند، به زودی مواجه شدند با عملیات های نیروهای مقاومت اسلامی؛ چیزی که باعث شد آنان روز به روز بیشتر به سمت مرزهای جنوب لبنان عقب نشینی کنند. تا آنکه نهایتا در منطقه ای با نام «کمربند مرزی» مستقر شدند. آنان در این منطقه با ایجاد پایگاه های بسیار مستحکم و پیشرفته ی نظامی، به اشغالگری خود ادامه می دادند. استراتژی نیروهای حزب الله هم در این زمان مبنی بر این قرار گرفت که با گروه های زبده ی رزمنده، به این پایگاه ها حمله کند و بعد از تسخیر آن و هلاکت تمام صهیونیست های اشغالگر داخل آن، آنجا را منفجر نماید. و این همان چیزی بود که در نهایت باعث عقب نشینی کامل اسرائیلی ها از جنوب لبنان شد. جالب تر این بود که برای آنکه صهیونیست ها نتوانند این عملیات های دلاورانه حزب الله را تکذیب کنند، یکی از نیروها، از ابتدا تا انتهای عملیات را فیلم برداری می کرد و فیلم عملیات همان روز از تلویزیون المنار پخش می شد. یکی از این عملیات ها که در زمستان سال 1999 رخ داد، تسخیر پایگاه سجد در جنوب لبنان بود. پایگاه رسمی مقاوت اسلامی لبنان، در همین باره خاطرات یکی از رزمندگان حاضر در آن عملیات را منتشر کرده که با هم ترجمه آن را می خوانیم:
سردی هوای این روزها مرا یاد داستانی می اندازد که یک بار یکی از مجاهدین مقاومت اسلامی لبنان [حزب الله] برایم تعریف کرد. آن روز در راه جنوب لبنان بودیم و می خواستیم به دیدار یکی از دوستانمان در منطقه اقلیم التفاح برویم. در بین راه، ماشین را کنار جاده (در کنار روستای الریحان) نگه داشتیم تا از مناظر لذت ببریم و عکس یادگاری بگیریم. روبرویمان کوه هایی بود که قله اش پوشیده از برف بود.
همانطور که ایستاده بودیم به رفیقم «ابومحمد» نگاه کردم که رفته بود کمی دورتر از ما ایستاده بود. دیدم که اشکی روی گونه اش جاری شده و همزمان لبخندی هم روی لب دارد و غرق فکر، دارد منظره را تماشا می کند.
رفتم نزدیکش و گفتم: «چی شده ابومحمد؟ به چی فکر می کنی؟»
بدون اینکه صورتش را برگرداند گفت: «این منطقه را می شناسی؟ من از اینجا خاطره ای دارم که در حافظه ام حک شده و تا ابد هم فراموشش نمی کنم.»
جواب ابومحمد که چند سالی بود می شناختمش مشتاقم کرد که بدانم چه در ذهنش می گذرد. سریع گفتم: «خب آن چیزی که ممکن نیست فراموشش کنی چیست؟»
نفس عمیقی کشید گفت: «پیروزی ای که قیمت ندارد.»
دوباره راه افتادیم ولی در راه، این عبارتش مدام در ذهنم می چرخید تا رسیدیم به منزل آن دوستمان در روستای عرمتی در جنوب لبنان. کمی که جاگیر شدیم، رفتیم در ایوان منزل کنار هم نشستیم. آنجا دوباره رفتم پیش ابومحمد و گفت: «ابا محمد، بگو ببینم منظورت از پیروزی ای که قیمت ندارد چه بود؟»
لبخندی زد و گفت: «امروز چه روزی است؟»
گفتم: «امروز پانزدهم دسامبر است.»
گفت: «می دانی در چنین روزی چه واقعه ای رخ داده؟»
کمی تأمل کردم و گفتم: «راستش را بخواهی چیز خاصی به ذهنم نمی رسد.»
گفت: «پس گوش کن تا برایت بگویم.»
از اینجا به بعد داستان را از زبان ابومحمد تعریف می کنم:
رفیق، می دانی که من از چند سال قبل از آزادسازی جنوب لبنان در سال 2000، عضو مقاومت اسلامی بودم. قضیه ای که می خواهم بگویم برمی گردد به سال آخر قبل از آزادسازی، آن وقتی که در عملیات های مقاومت اسلامی در مناطق اشغالی جنوب فعال بودم. با اینکه در مأموریت های جهادی بسیاری مشارکت داشته ام ولی پایگاه سجد داستانش فرق دارد. قضیه این است که در سال 1999، مردان خدا عملیات های درخشان و کیفی زیادی در آن منطقه انجام داده بودند و من هر بار حسرت می خوردم که چرا من جزو آنها نبوده ام تا اینکه خدا خواست و آنچه آرزویم بود روزی ام شد.
در نوامبر 99، من مشغول فعالیت با برادران در بیروت بودم. مسئول نظامی منطقه جنوب با من تماس گرفت و گفت: «ببینم، آرزویت شهادت است؟» من هم سریع پاسخ دادم: «قطعا، معلوم است. اساسا روش من مبتنی است بر یا پیروزی یا شهادت.» مسئول نظامی منطقه جنوب گفت: «پس در فلان روز برو به فلان مکان تا ببینیم چقدر آماده شهادتی.»
خوب یادم است که آن تاریخی که معین کرده بود، شده بود همه فکر و ذکرم. حتی شب قبل از آن روز از ترس اینکه خواب بمانم و نتوانم به آنجا بروم اصلا نخوابیدم. به رغم همه مخاطرات امنیتی که در مسیر رسیدنمان به آن جای مشخص شده بود، من رفتن به آنجا را مأموریتی می دانستم که باید هر طور شده انجامش دهم.
بالاخره آن روز، از صبح خودم را به آن جا رساندم، با اینکه قرار ما موقع نماز ظهر در یک مسجد بود. ظهر رفتم به آن مسجد. نماز ظهر را به جماعت خواندم و بعد از اتمام نماز به گوشه ای از مسجد رفتم و منتظر نشستم. با اینکه شک داشتم که دعوتم به آنجا یک قرار واقعی است یا یک آزمایش، ولی تصمیم گرفتم کارم را خوب انجام دهم.
بعد از دو ساعت و نیم انتظار، شخصی به طرفم آمد و گفت: «منتظر کسی هستی؟»
با شک و امید گفتم : «بله، منتظر دوستم هستم که ظاهرا دیر کرده است.»
با لبخند گفت: «دوستت آمده است، دنبالم بیا.»
پشت سرش از مسجد بیرون آمدم و به سمت یک بنز سیاه رنگ که آنجا ایستاده بود رفتیم. من در صندلی عقب نشستم چون شخصی که تا همین الان هم نمی شناسمش در صندلی جلویی نشسته بودم. راه افتادیم. بعد از یک ربع، همان کسی که مرا از مسجد بیرون آورده بود و اسمش «ابو حمزه» بود گفت: یا چشمانت را [با چشم بند] ببند یا آنکه سرت را بیاور پایین بین زانوهایت. بدون اینکه ناراحت شوم پذیرفتم چون که کاملا قبول داشتم که ضرورت های امنیتی جایی که می خواهیم برویم از همه چیز مهم تر است. یک ربع دیگر هم به مسیرمان ادامه دادیم و بعدش ماشین ایستاد. صدای باز شدن درب پارکینگی را شنیدم. ماشین داخل شد و درب پارکینگ مجددا بسته شد. ابوحمزه خطاب به من گفت: «چشمت را باز کن. رسیدیم.»
از ماشین پیاده شدیم و وارد خانه شدیم. هجده روز در آن خانه بودم. بله هجده روز. در آن هجده روز دلیل حضورم در آنجا را نمی دانستم. وقتم را با قرائت قرآن می گذراندم. تا آنکه روز موعود رسید.
در آن روز، مردی با لباس نظامی داخل اتاق شد و از من خواست همراهش بروم. مرا به اتاق کوچکی برد که یک میز در آنجا قرار داشت. روی میز یک نقشه پهن کرد که در مرکز، تصویر یک پایگاه نظامی [صهیونیست ها] بود و بالایش نوشته شده بود «پایگاه سجد».
از چیزهایی که می شنیدم خوشحال بودم. فهمیدم که وقتش رسیده است. چیزهایی که می گفت فکرهای زیادی را در سرم می چرخاند. یادم می آید که به صورت متبحرانه ای مشخصات نظامی پایگاه سجد و اهمیت آن را توضیح داد. سپس گفت: «شب، به جای دیگری منتقل می شوی و آنجا شخصی، مأموریت مشخص تو را برایت توضیح می دهد. تو برای مشارکت در عملیات جدیدی در پایگاه سجد انتخاب شده ای. ولی زمان عملیات را بعدا به اطلاعت می رسانند.»
بعد از نماز مغرب و عشا، با ماشین کوچکی، به سمت جایی دیگر راه افتادیم و همان سناریو باز تکرار شد: چشم بسته و در گاراژ.
در این خانه ی دوم با مجموعه ای از رزمندگان مواجه شدم که هیچ کدامشان را نمی شناسم [و ما کسانی بودیم که قرار بود در پایگاه سجد عملیات کنیم]. به ما لباس های نظامی و سلاح داده شد و سپس به سالن کوچکی راهنمایی شدیم. در آنجا، مربی وارد شد و به تفصیل روی نقشه ای نظامی مأموریتمان را شرح داد: تصرف پایگاه سجد.
به تفصیل توضیح داد که چطور باید وارد پایگاه شویم و آنجا را پاکسازی کنیم و شرح داد که همکاری مان با گروه پشتیبانی آتش (که باید آنجا را زیر آتش بگیرد و حفاظ هایش را از بین ببرد) چطور باید باشد. بعدش از ما خواست که قبل از راه افتادن به سمت نقطه ی تجمع، کمی استراحت کنیم.
آن شب، مدام به یاد شب عاشورا بودم. یاد صبر یاران امام حسین(ع) می افتادم. تصویر امام که سخن می گفت در ذهنم مجسم می شد. ارزش اینکه در مجالس و راهپیمایی ها می گوییم «لبیک یا حسین» را آنجا فهمیدم. جدایی از خانواده ام و یادآوری چهره ی مادرم برایم آسان نبود، ولی خودم را در امتحان می دیدم: امتحان یکی کردن حرف و عملم. به خودم می گفتم آیا واقعا می خواهم در عمل با حضرت زهرا درباره فرزندش حسین(ع) مواسات کنم؟ داشتم صدای امام حسین را با تمام وجود می شنیدم که «یاری کننده ای نیست که ما را یاری کند؟» هر لحظه ای که یاد کربلا می افتادم، نیرو و عزمم بیشتر میشد.
دم دمه های صبح راهمان را شروع کردیم. هوا خیلی شدید سرد بود. خب تصور کن منطقه ی [شدیدا سرد] اقلیم التفاح آن هم در زمستان. کمی قبل از نماز صبح به محل مشخص شده رسیدیم. یکی یکی نماز صبحمان را خواندیم. و بعد نشستیم به انتظار ساعت صفر: ساعت هشت و چهل دقیقه صبح روز چهارشنبه 15 دسامبر 1999 [24 آذر 1378 ش]، فرمان آغاز عملیات صادر شد. واحد های پشتیبانی موشکی شروع کردند به زدن حفاظ های پایگاه و موانع خاکی. سپس ما برای ورود به پایگاه، به دو دسته تقسیم شدیم و شروع به عملیات کردیم: یکی به اسم شهید علی زهری و دیگری به اسم شهید جهاد حجازی.
بالا رفتن به سمت پایگاه سجد در حال عادی هم کار آسانی نبود تا چه رسد در آن هوای شدیدا سرد و در صدای موشک ها و مین ها و گلوله هایی که از هر طرف می آمد. اما در هر حال، عزم و اراده و شوق پیروزی، همه ترس ها و خستگی ها را کنار می زد.
یکی از نیروهای مهندسی توانست حفره ای در یکی از دیوار های پایگاه ایجاد کند و به محض اینکه از آنجا وارد پایگاه شدیم، درگیری با نظامیان صهیونیست آغاز شد. اینجا بود که احساسی وصف ناپذیر نسبت به ارزش زندگی عزیز در انسان ایجاد می شد و همین جا بود که کلام خدا قولا و فعلا حاضر بود که «إِن يَنصُرْكُمُ اللّهُ فَلاَ غَالِبَ لَكُمْ» [سوره آل عمران، آیه 160: اگر خدا شما را يارى كند، هيچكس بر شما غالب نخواهد شد] «فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لَـكِنَّ اللّهَ قَتَلَهُمْ وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لَـكِنَّ اللّهَ رَمَى» [سوره انفال، آیه 17: و شما آنان را نكشتيد، بلكه خدا آنان را كُشت. و چون [ريگ به سوى آنان] افكندى،تو نيفكندى،بلكه خدا افكند.]
مأموریت ما پاکسازی کامل پایگاه از نیروهای اشغالگر بود. بعد از نابودی صهیونیست های داخل پایگاه و مزدورانشان، یکی از مجاهدین پرچم حزب الله را بالای پایگاه نصب کرد.
بعد از اتمام مأموریت، مجموعه دیگری که به اسم شهیدان علی الخطبی و احمد سبیتی نام گذاری شده بود و زیرشاخه نیروی مهندسی مقاومت اسلامی بود وارد پایگاه شد و پایگاه را بمب گذاری کرد و سپس همه بیرون آمدیم و از دور بمب ها را منفجر کردیم و به این شکل پایگاه اشغالگران در سجد تخریب شد.
هنگام برگشتن به نقطه تجمع، فرمانده ای نظامی به اسم حاج محمود به استقبالمان آمد و خود او بود که ما را به منطقه امنی رساند و اینجا بود که عملیات به مرحله آخرش رسید.
چیزی که باعث خوشحالی بیشتر ما در آن روز عزیز شد این بود که اطلاع پیدا کردیم جوانان مقاومت درست در همان روز دست به عملیات گسترده و کیفی ای زده و همزمان با ما به بیست پایگاه در منطقه ی اشغالی جنوب لبنان حمله کرده اند.
دوست عزیز، حالا می فهمی معنی آن پیروزی ای که قیمت ندارد چیست؟
سردی هوای این روزها مرا یاد داستانی می اندازد که یک بار یکی از مجاهدین مقاومت اسلامی لبنان [حزب الله] برایم تعریف کرد. آن روز در راه جنوب لبنان بودیم و می خواستیم به دیدار یکی از دوستانمان در منطقه اقلیم التفاح برویم. در بین راه، ماشین را کنار جاده (در کنار روستای الریحان) نگه داشتیم تا از مناظر لذت ببریم و عکس یادگاری بگیریم. روبرویمان کوه هایی بود که قله اش پوشیده از برف بود.
همانطور که ایستاده بودیم به رفیقم «ابومحمد» نگاه کردم که رفته بود کمی دورتر از ما ایستاده بود. دیدم که اشکی روی گونه اش جاری شده و همزمان لبخندی هم روی لب دارد و غرق فکر، دارد منظره را تماشا می کند.
رفتم نزدیکش و گفتم: «چی شده ابومحمد؟ به چی فکر می کنی؟»
بدون اینکه صورتش را برگرداند گفت: «این منطقه را می شناسی؟ من از اینجا خاطره ای دارم که در حافظه ام حک شده و تا ابد هم فراموشش نمی کنم.»
جواب ابومحمد که چند سالی بود می شناختمش مشتاقم کرد که بدانم چه در ذهنش می گذرد. سریع گفتم: «خب آن چیزی که ممکن نیست فراموشش کنی چیست؟»
نفس عمیقی کشید گفت: «پیروزی ای که قیمت ندارد.»
دوباره راه افتادیم ولی در راه، این عبارتش مدام در ذهنم می چرخید تا رسیدیم به منزل آن دوستمان در روستای عرمتی در جنوب لبنان. کمی که جاگیر شدیم، رفتیم در ایوان منزل کنار هم نشستیم. آنجا دوباره رفتم پیش ابومحمد و گفت: «ابا محمد، بگو ببینم منظورت از پیروزی ای که قیمت ندارد چه بود؟»
لبخندی زد و گفت: «امروز چه روزی است؟»
گفتم: «امروز پانزدهم دسامبر است.»
گفت: «می دانی در چنین روزی چه واقعه ای رخ داده؟»
کمی تأمل کردم و گفتم: «راستش را بخواهی چیز خاصی به ذهنم نمی رسد.»
گفت: «پس گوش کن تا برایت بگویم.»
از اینجا به بعد داستان را از زبان ابومحمد تعریف می کنم:
رفیق، می دانی که من از چند سال قبل از آزادسازی جنوب لبنان در سال 2000، عضو مقاومت اسلامی بودم. قضیه ای که می خواهم بگویم برمی گردد به سال آخر قبل از آزادسازی، آن وقتی که در عملیات های مقاومت اسلامی در مناطق اشغالی جنوب فعال بودم. با اینکه در مأموریت های جهادی بسیاری مشارکت داشته ام ولی پایگاه سجد داستانش فرق دارد. قضیه این است که در سال 1999، مردان خدا عملیات های درخشان و کیفی زیادی در آن منطقه انجام داده بودند و من هر بار حسرت می خوردم که چرا من جزو آنها نبوده ام تا اینکه خدا خواست و آنچه آرزویم بود روزی ام شد.
در نوامبر 99، من مشغول فعالیت با برادران در بیروت بودم. مسئول نظامی منطقه جنوب با من تماس گرفت و گفت: «ببینم، آرزویت شهادت است؟» من هم سریع پاسخ دادم: «قطعا، معلوم است. اساسا روش من مبتنی است بر یا پیروزی یا شهادت.» مسئول نظامی منطقه جنوب گفت: «پس در فلان روز برو به فلان مکان تا ببینیم چقدر آماده شهادتی.»
خوب یادم است که آن تاریخی که معین کرده بود، شده بود همه فکر و ذکرم. حتی شب قبل از آن روز از ترس اینکه خواب بمانم و نتوانم به آنجا بروم اصلا نخوابیدم. به رغم همه مخاطرات امنیتی که در مسیر رسیدنمان به آن جای مشخص شده بود، من رفتن به آنجا را مأموریتی می دانستم که باید هر طور شده انجامش دهم.
بالاخره آن روز، از صبح خودم را به آن جا رساندم، با اینکه قرار ما موقع نماز ظهر در یک مسجد بود. ظهر رفتم به آن مسجد. نماز ظهر را به جماعت خواندم و بعد از اتمام نماز به گوشه ای از مسجد رفتم و منتظر نشستم. با اینکه شک داشتم که دعوتم به آنجا یک قرار واقعی است یا یک آزمایش، ولی تصمیم گرفتم کارم را خوب انجام دهم.
بعد از دو ساعت و نیم انتظار، شخصی به طرفم آمد و گفت: «منتظر کسی هستی؟»
با شک و امید گفتم : «بله، منتظر دوستم هستم که ظاهرا دیر کرده است.»
با لبخند گفت: «دوستت آمده است، دنبالم بیا.»
پشت سرش از مسجد بیرون آمدم و به سمت یک بنز سیاه رنگ که آنجا ایستاده بود رفتیم. من در صندلی عقب نشستم چون شخصی که تا همین الان هم نمی شناسمش در صندلی جلویی نشسته بودم. راه افتادیم. بعد از یک ربع، همان کسی که مرا از مسجد بیرون آورده بود و اسمش «ابو حمزه» بود گفت: یا چشمانت را [با چشم بند] ببند یا آنکه سرت را بیاور پایین بین زانوهایت. بدون اینکه ناراحت شوم پذیرفتم چون که کاملا قبول داشتم که ضرورت های امنیتی جایی که می خواهیم برویم از همه چیز مهم تر است. یک ربع دیگر هم به مسیرمان ادامه دادیم و بعدش ماشین ایستاد. صدای باز شدن درب پارکینگی را شنیدم. ماشین داخل شد و درب پارکینگ مجددا بسته شد. ابوحمزه خطاب به من گفت: «چشمت را باز کن. رسیدیم.»
از ماشین پیاده شدیم و وارد خانه شدیم. هجده روز در آن خانه بودم. بله هجده روز. در آن هجده روز دلیل حضورم در آنجا را نمی دانستم. وقتم را با قرائت قرآن می گذراندم. تا آنکه روز موعود رسید.
در آن روز، مردی با لباس نظامی داخل اتاق شد و از من خواست همراهش بروم. مرا به اتاق کوچکی برد که یک میز در آنجا قرار داشت. روی میز یک نقشه پهن کرد که در مرکز، تصویر یک پایگاه نظامی [صهیونیست ها] بود و بالایش نوشته شده بود «پایگاه سجد».
از چیزهایی که می شنیدم خوشحال بودم. فهمیدم که وقتش رسیده است. چیزهایی که می گفت فکرهای زیادی را در سرم می چرخاند. یادم می آید که به صورت متبحرانه ای مشخصات نظامی پایگاه سجد و اهمیت آن را توضیح داد. سپس گفت: «شب، به جای دیگری منتقل می شوی و آنجا شخصی، مأموریت مشخص تو را برایت توضیح می دهد. تو برای مشارکت در عملیات جدیدی در پایگاه سجد انتخاب شده ای. ولی زمان عملیات را بعدا به اطلاعت می رسانند.»
بعد از نماز مغرب و عشا، با ماشین کوچکی، به سمت جایی دیگر راه افتادیم و همان سناریو باز تکرار شد: چشم بسته و در گاراژ.
در این خانه ی دوم با مجموعه ای از رزمندگان مواجه شدم که هیچ کدامشان را نمی شناسم [و ما کسانی بودیم که قرار بود در پایگاه سجد عملیات کنیم]. به ما لباس های نظامی و سلاح داده شد و سپس به سالن کوچکی راهنمایی شدیم. در آنجا، مربی وارد شد و به تفصیل روی نقشه ای نظامی مأموریتمان را شرح داد: تصرف پایگاه سجد.
به تفصیل توضیح داد که چطور باید وارد پایگاه شویم و آنجا را پاکسازی کنیم و شرح داد که همکاری مان با گروه پشتیبانی آتش (که باید آنجا را زیر آتش بگیرد و حفاظ هایش را از بین ببرد) چطور باید باشد. بعدش از ما خواست که قبل از راه افتادن به سمت نقطه ی تجمع، کمی استراحت کنیم.
آن شب، مدام به یاد شب عاشورا بودم. یاد صبر یاران امام حسین(ع) می افتادم. تصویر امام که سخن می گفت در ذهنم مجسم می شد. ارزش اینکه در مجالس و راهپیمایی ها می گوییم «لبیک یا حسین» را آنجا فهمیدم. جدایی از خانواده ام و یادآوری چهره ی مادرم برایم آسان نبود، ولی خودم را در امتحان می دیدم: امتحان یکی کردن حرف و عملم. به خودم می گفتم آیا واقعا می خواهم در عمل با حضرت زهرا درباره فرزندش حسین(ع) مواسات کنم؟ داشتم صدای امام حسین را با تمام وجود می شنیدم که «یاری کننده ای نیست که ما را یاری کند؟» هر لحظه ای که یاد کربلا می افتادم، نیرو و عزمم بیشتر میشد.
دم دمه های صبح راهمان را شروع کردیم. هوا خیلی شدید سرد بود. خب تصور کن منطقه ی [شدیدا سرد] اقلیم التفاح آن هم در زمستان. کمی قبل از نماز صبح به محل مشخص شده رسیدیم. یکی یکی نماز صبحمان را خواندیم. و بعد نشستیم به انتظار ساعت صفر: ساعت هشت و چهل دقیقه صبح روز چهارشنبه 15 دسامبر 1999 [24 آذر 1378 ش]، فرمان آغاز عملیات صادر شد. واحد های پشتیبانی موشکی شروع کردند به زدن حفاظ های پایگاه و موانع خاکی. سپس ما برای ورود به پایگاه، به دو دسته تقسیم شدیم و شروع به عملیات کردیم: یکی به اسم شهید علی زهری و دیگری به اسم شهید جهاد حجازی.
بالا رفتن به سمت پایگاه سجد در حال عادی هم کار آسانی نبود تا چه رسد در آن هوای شدیدا سرد و در صدای موشک ها و مین ها و گلوله هایی که از هر طرف می آمد. اما در هر حال، عزم و اراده و شوق پیروزی، همه ترس ها و خستگی ها را کنار می زد.
یکی از نیروهای مهندسی توانست حفره ای در یکی از دیوار های پایگاه ایجاد کند و به محض اینکه از آنجا وارد پایگاه شدیم، درگیری با نظامیان صهیونیست آغاز شد. اینجا بود که احساسی وصف ناپذیر نسبت به ارزش زندگی عزیز در انسان ایجاد می شد و همین جا بود که کلام خدا قولا و فعلا حاضر بود که «إِن يَنصُرْكُمُ اللّهُ فَلاَ غَالِبَ لَكُمْ» [سوره آل عمران، آیه 160: اگر خدا شما را يارى كند، هيچكس بر شما غالب نخواهد شد] «فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لَـكِنَّ اللّهَ قَتَلَهُمْ وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لَـكِنَّ اللّهَ رَمَى» [سوره انفال، آیه 17: و شما آنان را نكشتيد، بلكه خدا آنان را كُشت. و چون [ريگ به سوى آنان] افكندى،تو نيفكندى،بلكه خدا افكند.]
مأموریت ما پاکسازی کامل پایگاه از نیروهای اشغالگر بود. بعد از نابودی صهیونیست های داخل پایگاه و مزدورانشان، یکی از مجاهدین پرچم حزب الله را بالای پایگاه نصب کرد.
بعد از اتمام مأموریت، مجموعه دیگری که به اسم شهیدان علی الخطبی و احمد سبیتی نام گذاری شده بود و زیرشاخه نیروی مهندسی مقاومت اسلامی بود وارد پایگاه شد و پایگاه را بمب گذاری کرد و سپس همه بیرون آمدیم و از دور بمب ها را منفجر کردیم و به این شکل پایگاه اشغالگران در سجد تخریب شد.
هنگام برگشتن به نقطه تجمع، فرمانده ای نظامی به اسم حاج محمود به استقبالمان آمد و خود او بود که ما را به منطقه امنی رساند و اینجا بود که عملیات به مرحله آخرش رسید.
چیزی که باعث خوشحالی بیشتر ما در آن روز عزیز شد این بود که اطلاع پیدا کردیم جوانان مقاومت درست در همان روز دست به عملیات گسترده و کیفی ای زده و همزمان با ما به بیست پایگاه در منطقه ی اشغالی جنوب لبنان حمله کرده اند.
دوست عزیز، حالا می فهمی معنی آن پیروزی ای که قیمت ندارد چیست؟
