به گزارش شهدای ایران ،همه فرماندهان در پایگاه سپاه سوسنگرد جمع شده بودند. قبل از صرف ناهار، برای گرفتن وضو به بیرون از ساختمان آمدم. وقتی آماده وضو گرفتن شدم، حسن را دیدم که وضو گرفته بود و داشت آستین پیراهن اش را پایین می کشید.

با هم خوش و بشی کردیم. حسن با همان لهجه تهرانی گفت: «حاج آقا! چطوری؟» گفتم: «الحمدلله» چهره حسن طور دیگری شده بود. با همیشه فرق داشت.


او جلو آمد و با دست روی شانه من زد و بی مقدمه گفت: «آقای ناصری! حیفه تا زمانی که جنگ هست، ما شهید نشیم، حیفه. کاری بکن که شهید بشی.» گفتم: «حسن آقا! چه باید کرد؟» گفت: «دو تا راه داره، یکی خلوص و دیگری تلاش و کوشش. اگه این دو تا رو خوب انجام بدیم، شهید میشیم. بهت بگما، بعد از جنگ، معلوم نیست سرنوشت ما چی می شه و عاقبت مون به کجا ختم میشه. بهترین عاقبتی که میتونیم به دست بیاریم، اینه که شهید بشیم. در شرایط شهادت، همه چیز سعادته.»

بعد از این صحبتها، گفت: «آقای ناصری! التماس دعا داریم. اگه زودتر از من شهید شدی، شفاعت منو هم بکن.» نگاهی به چهره و سیمای او انداختم. اصلا با روزهای دیگر تفاوت داشت. او پس از صرف ناهار و کمی استراحت، خداحافظی کرد و رفت.

بعد از رفتن او، نزد (شهید) علی هاشمی رفتم و به او گفتم: «حسن چنین حرف هایی می زد. چهره اش انگار پیام خاصی داشت. به نظرم به همین زودی ها شهید میشه.»

علی هاشمی گفت: «افرادی مثل حسن باید شهید بشن. این ها لیاقت دارن و مزد لیاقت خودشونو میگیرن».

راوی:علی ناصری
کتاب من این جا نمی مانم؛ زندگی نامه شهید حسن باقری (غلام حسین افشردی)