زمستان سال ۶۶ شهید سلیمانی و همراهانش برای انجام عملیات در خاک عراق به سمت حلبچه می‌روند، در حالی که برف سنگینی باریده بود و عملیات هم بسیار مهم بود، اما آنها بین راه توقف می‌کنند و...
به گزارش شهدای ایران به نقل از جهان، در اسفندماه ۱۳۶۶ قرار شد یک عملیات برون‌مرزی در غرب کشور و در منطقه حلبچه در خاک عراق انجام شود. جمعی از فرماندهان و مسئولان لشکر ثارالله، از جمله سردار شهید قاسم سلیمانی، برای شناسایی به منطقه می‌روند.
در مسیر برف سنگینی باریده بود؛ پوششی عجیب و زیبا همه جا را پوشانده و منظره‌ای چشم‌نواز پدید آورده بود. در مرحله اول این تیم خود را با هزار سختی به بالای ارتفاعات می‌رسانند و از آنجا به محل اصلی منطقه عملیاتی لشکر ۴۱ ثارالله می‌روند.
هوا سوز عجیبی دارد اما حاج قاسم و همراهانش نمی‌توانند از خیر برف‌بازی بگذرند؛ وسط راه می‌ایستند و حاج قاسم بانی برف‌بازی می‌شود. او مثل بچه‌هایی که تازه چشمشان به برف خورده، شروع می‌کنند به برف‌بازی. گلوله‌های برف یکی پس از دیگری به سر و صورتشان فرود می‌آید. الله‌دادی چون ورزشکار زورخانه‌ای بود، خیلی برف به سمت بچه‌ها می‌زد و گلوله برفی‌هایش هم به هدف می‌خورد.
غروب به سنگر اطلاعات لشکر در بالای ارتفاع می‌رسند و قبل از نماز شیطنت نجیب‌زاده که برف زیادی از الله‌دادی خورده بود، گل می‌کند و به حاج قاسم پیشنهاد می‌دهد حال او را بگیرند، حاج قاسم هم قبول می‌کند.
در مسیر وضوخانه یک چاله بزرگ در برف حفر می‌کنند، روی آن را پلاستیک می‌گذارند و با برف آن را می‌پوشانند، حاج قاسم اول از همه به الله‌دادی می‌گوید، محمدعلی اول تو برو وضو بگیر. الله‌دادی می‌رود، پایش در چاله گیر می‌کند و روی زمین می‌افتد. اینجا بود که همه دورش را می‌گیرند و تا می‌توانند برف به سر و صورتش می‌کوبند، تا یادش بماند گلوله برفی را آنقدر دقیق نزند!
برگرفته از کتاب «بچه‌های حاج قاسم»
