شهدای ایران:سرویس فرهنگی/ سخن مشهوری است که می گوید: «شرف المکان بالمکین» بدین معنی که ارزش هر جایگاه به کسی است که در آن قرار گرفته است و به عبارت بهتر، انسان است که به یک جایگاه ارزش می دهد. حال اگر بخواهیم نگاهی به جامعه ایرانی انداخته و نحوه پوشش افراد حاضر در این زیستگاه را با بایسته های اسلامی و شیعی بسنجیم، به راستی آیا می توان به چنین جامعه ای پسوند «اسلامی» اطلاق نمود؟!

به نقل از صراط، مشاهدات روزانه قشر متدین و معتقد جامعه از کوچه ها، خیابان ها و گذرگاه های کشور حکایت از این حقیقت تلخ دارد که طرز پوشش اکثریت رهگذران اعم از زن و مرد، نه تنها هیچگونه تناسبی با معیارهای اسلامی و حتی انسانی ندارد بلکه حتی در مواردی، طعنه به نحوه پوشش عابران اروپایی و آمریکایی می زند که خود مبدع و مروج برهنگی در سطح جهان بوده اند و آنها را نیز انگشت به دهان و حیرت زده می کند!

در این بین، مسئولین عافیت طلب و مصلحت اندیش دستاندرکار در امر عفاف و حجاب، از بیم ایجاد حاشیه و از دست دادن کرسی مسئولیت، یا خود را به ندیدن این اوضاع اسفبار فرهنگی می زنند، یا اینکه با نوشداروهای پس از مرگ سهراب و ایده های روی کاغذ غیرعملی و بدون بازدارندگی، سعی در پاک کردن صورت مساله و به ارث گذاشتن حل آن برای نفرات بعد از خود، دارند.

در چنین شرایطی، اگر هم لایحه نه چندان قابل دفاع عفاف و حجاب نیز پس از تاخیرات مکرر و رفت و آمدهای متعدد میان قوه مقننه و شورای نگهبان، سرانجام به تصویب می رسد، وفاقیون حاضر در دولت چهاردهم به بهانه «ملاحظات برخی دستگاه های دخیل» تقاضای تاخیر در ابلاغ این قانون را نموده و همین قانون حداقلی هم فرصت به اجرا درآمدن و سامان دادن نسبی به پوشش های ناهنجار را پیدا نمی کند!

بیم آن می رود که تداوم بی مبالاتی، تساهل و تسامح با بی حجابان و غفلت از مقوله عفاف و حجاب در حُکم یک امر واجب ولی فراموش شده، موجب خواهد شد تا کاشفان حجاب و برهم زنندگان امنیت روانی جامعه، با جرأت و گستاخی بیشتر اقدام به زیر پا گذاشتن شرع و قانون نموده و با سرعت هرچه تمام تر در جهت آندلسیزاسیون ایران اسلامی گام بردارند.