جشنواره عمار با رونمایی از فیلم «لکه» نشان داد نه تنها طرفدار سینمای بی‌خاصیت نیست که اتفاقا دعوی فیلم جسورانه دارد و برای شکستن سانسور مردم و واقعیات جامعه در سینما آثار در خوری ارائه می کند
به گزارش شهدای ایران به نقل ازفارس؛ دیشب فیلم داستانی «لکه» که از زاویه ای متفاوت به فتنه 88 می پردازد در جشنواره عمار رونمایی شد. این فیلم جسورانه که کار دوم محمدباقر مفیدی کیا کارگردان خوش آتیه سینما است از زاویه ای جالب به این موضوع پرداخته است. این فیلم با بازی فریبا کوثری، فرخ نعمتی و علی سلیمانی روایت برخورد مادر یکی از کشته شدگان فتنه 88 با یکی از اهالی فتنه است که قرار است در دولت یازدهم بر کرسی پست دولتی بنشیند.
«لکه» که مدت زمان آن 43 دقیقه است به واسطه روایت نو از حوادث 4 سال گذشته و ارتباط آن با برخی انتصابهای دولت فعلی می‌تواند یکی از جسورانه ترین آثار در حوزه فیلم های سیاسی باشد و این اتفاق از آنجا اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که این فیلم محصول عماری‌ها است. جشنواره عمار که دعوی درانداختن طرح نو دارد به این شکل اثبات کرد که اولا وصله سینمای بی خاصیت که برخی علاقه دارند آن را به سینمای مورد نظر انقلاب بچسبانند به آن نمی چسبد و اساسا نشان داد که این سینمای انقلاب است که در حوزه نقد جسور و پیشرو است و ثانیا نشان داد که عمار در شکستن انحصارها و سانسورها نیز جلودار بوده است؛ سانسوری که امروز گلوی سینمای ایران را گرفته و آن را تا سر حد جسدی بی جان پیش برده است. سانسور مردم و سانسور واقیعت های امروز یکی از مهمترین سانسورهایی است که سینمای روشنفکری و جشنواره ای مسبب آن شده است. تقریبا تمام فیلم های جریانی که عنوان می کند انعکاس دهنده واقعیات جامعه است را کنار هم بگذارید به یک موضوع کلی بر می خورید. این شباهت ها امروز به سوژه ها و بعضا سکانس فیلم ها هم رسیده بطوریکه تقریبا اغلب این کارها را شبیه هم کرده است و فقط مربوط به محله های زندگی کارگردان ها و تهیه کنندگان این آثار می‌شود. اما همین جریان حاضر نیست درباره واقعیات دیگر جامعه که هم فراگیرتر است و هم واقعی‌تر واکنشی از خود نشان دهد.
فتنه 88 از جمله سوژه هایی است که این جریان با تمام قوا آن را سانسور می‌کند. البته سانسور تنها بخشی از ماجراست و جریان مدافع آزادی بیان با تریبونهایی که در اختیار دارد به رسالت روشنفکرانه خود در سرکوب و خشونت علیه دست اندرکاران هر روایتی غیر از آنچه آنها دوست دارند عمل می کنند.
سالها است در این کشور و اغلب با پول و یا حمایت های دولت(چه ارزشی و چه غیر ارزشی) تنها یک صدا(غیر از موارد استثنا) از فتنه 88 به گوش می رسد. حتی یکی دو مورد از فیلم های امسال جشنواره فجر انقلاب هم در همین راستا است. تقلب در انتخابات، کشتن و کتک زدن مردم معترض، پایدار نماندن ظلم، انتقام جوانان از حکومت جبار در آینده نزدیک و در یک کلام روایت ماهواره ای از این اتفاقات. باقی روایت ها یا سانسور می شود و یا اجازه بیان مناسب نمی یابد کمااینکه در چند فیلم ساخته شده اخیر درباره این وقایع که دو مورد برجسته آن در دوران شمقدری تولید شد همین نگاه و همین صدا به وضوح دیده می شود.
جشنواره عمار با رونمایی از فیلم «لکه» که هم در فرم و هم محتوا حرف های گفتنی خوبی دارد نشان داد که علاوه بر ورود جسورانه به موضوعات، با سانسور ساخته شده جریان مدعی ضد سانسور هم مبارزه می کند و به نظر می رسد این فیلم می تواند مقدمه مبارکی برای این مسیر سخت اما با برکت باشد.
«لکه» که مدت زمان آن 43 دقیقه است به واسطه روایت نو از حوادث 4 سال گذشته و ارتباط آن با برخی انتصابهای دولت فعلی می‌تواند یکی از جسورانه ترین آثار در حوزه فیلم های سیاسی باشد و این اتفاق از آنجا اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که این فیلم محصول عماری‌ها است. جشنواره عمار که دعوی درانداختن طرح نو دارد به این شکل اثبات کرد که اولا وصله سینمای بی خاصیت که برخی علاقه دارند آن را به سینمای مورد نظر انقلاب بچسبانند به آن نمی چسبد و اساسا نشان داد که این سینمای انقلاب است که در حوزه نقد جسور و پیشرو است و ثانیا نشان داد که عمار در شکستن انحصارها و سانسورها نیز جلودار بوده است؛ سانسوری که امروز گلوی سینمای ایران را گرفته و آن را تا سر حد جسدی بی جان پیش برده است. سانسور مردم و سانسور واقیعت های امروز یکی از مهمترین سانسورهایی است که سینمای روشنفکری و جشنواره ای مسبب آن شده است. تقریبا تمام فیلم های جریانی که عنوان می کند انعکاس دهنده واقعیات جامعه است را کنار هم بگذارید به یک موضوع کلی بر می خورید. این شباهت ها امروز به سوژه ها و بعضا سکانس فیلم ها هم رسیده بطوریکه تقریبا اغلب این کارها را شبیه هم کرده است و فقط مربوط به محله های زندگی کارگردان ها و تهیه کنندگان این آثار می‌شود. اما همین جریان حاضر نیست درباره واقعیات دیگر جامعه که هم فراگیرتر است و هم واقعی‌تر واکنشی از خود نشان دهد.
فتنه 88 از جمله سوژه هایی است که این جریان با تمام قوا آن را سانسور می‌کند. البته سانسور تنها بخشی از ماجراست و جریان مدافع آزادی بیان با تریبونهایی که در اختیار دارد به رسالت روشنفکرانه خود در سرکوب و خشونت علیه دست اندرکاران هر روایتی غیر از آنچه آنها دوست دارند عمل می کنند.
سالها است در این کشور و اغلب با پول و یا حمایت های دولت(چه ارزشی و چه غیر ارزشی) تنها یک صدا(غیر از موارد استثنا) از فتنه 88 به گوش می رسد. حتی یکی دو مورد از فیلم های امسال جشنواره فجر انقلاب هم در همین راستا است. تقلب در انتخابات، کشتن و کتک زدن مردم معترض، پایدار نماندن ظلم، انتقام جوانان از حکومت جبار در آینده نزدیک و در یک کلام روایت ماهواره ای از این اتفاقات. باقی روایت ها یا سانسور می شود و یا اجازه بیان مناسب نمی یابد کمااینکه در چند فیلم ساخته شده اخیر درباره این وقایع که دو مورد برجسته آن در دوران شمقدری تولید شد همین نگاه و همین صدا به وضوح دیده می شود.
جشنواره عمار با رونمایی از فیلم «لکه» که هم در فرم و هم محتوا حرف های گفتنی خوبی دارد نشان داد که علاوه بر ورود جسورانه به موضوعات، با سانسور ساخته شده جریان مدعی ضد سانسور هم مبارزه می کند و به نظر می رسد این فیلم می تواند مقدمه مبارکی برای این مسیر سخت اما با برکت باشد.
