به گزارش شهدای ایران به نقل ازجوان سروش بامداد نوشت: بانک، سینما، اطلاع‌رسانی، غذا، سیاست و غالب مؤلفه‌های دیگر همه تغییر کرده‌اند، اما انگار یک نهاد یا یک ساختار هر اتفاقی که می‌افتد تغییر نمی‌کند! کانال تلگرامی خود را چک می‌کنی. ۵۰ سال قبل وسیله اطلاع‌رسانی چه بود؟ از طریق اینترنت پول جابه‌جا می‌کنی. ۵۰ سال قبل انتقال پول جز با مراجعه به بانک ممکن نبود! با فشار دادن چند دکمه می‌توانی به کانال‌های مختلف تلویزیونی در جا‌های مختلف دنیا سرک بکشی. ۵۰ سال قبل اگر هم تلویزیون داشتی محدود به دو، سه کانال بود با تصاویر سیاه‌وسفید یا تلفن، همه‌جا همراه توست. حتی مسجد سنتی دیگر تنها مسجد نیست و در زیرزمین آن هایپر برقرار است و در کنارش رستوران تأسیس کرده‌اند. سالن سینما هم سینمای ۵۰ سال قبل نیست و می‌توان در طبقات فوقانی پردیس‌های تجاری در سالن‌های مدرن فیلم تماشا کرد. کتاب خواندن هم تغییر کرده و مثل ۵۰ سال قبل نیست. هم روی گوشی می‌توان کتاب خواند هم کتاب گویا برایت کتاب می‌خواند. 
اما اینجا کجاست که پس از ۵۰ سال تغییر نکرده؟ اینجا مدرسه و ساختار آموزش‌وپرورش است! ۵۰ سال پیش با نمره می‌ترساندند حالا هم می‌ترسانند. ۵۰ سال قبل مهارت ویژه‌ای آموزش داده نمی‌شد و تکیه بر محفوظاتی بود که به‌سرعت رخت برمی‌بست و حالا هم هست. ۵۰ سال قبل کلاس یعنی یک اتاق با تعدادی نیمکت و در فضایی که تنفس گاه دشوار می‌شد و معلمی که خسته وارد کلاس می‌شد و یکراست می‌رفت سراغ کتاب. بچه‌ها را مدام مقایسه کردن و کار گروهی را یاد ندادن ۵۰ سال پیش بود و حالا هم هست. 
آنچه انگار فراموش شده «حال» و فرایند رشد است. در حقیقت این فرایند رشد نکردن هنوز تغییری نکرده است. ساختار کهنه است. آن‌ها هم گرفتار ساختار کهنه‌اند و بیش از همه آن‌ها رنج می‌برند. شاید بگویید به‌جای گچ روی تخته سیاه با ماژیک روی تخته سفید می‌نویسند یا برخی به تغییر محتوای کتاب‌های درسی اشاره کنند. اما واقعیت این است که در آموزش‌وپرورش ما «در» همیشه روی یک پاشنه می‌چرخد. بچه‌ها همچنان حفظ می‌کنند. همچنان مهارت‌های زندگی را نمی‌آموزند. همچنان انقلاب هوش در مدارس به جریان نیفتاده و به‌جز استفاده‌های ابتدایی و ابزاری اتفاقی نیفتاده و ۹۰ درصد بودجه آموزش‌وپرورش صرف حقوق و مزایا و پاداش‌ها می‌شود و با این حساب تفاوتی ندارد که کی وزیر است. چون ۱۰ درصد بودجه را بیشتر در اختیار ندارد. اینکه پدر و مادر‌ها همان حرف‌هایی را در مدرسه بشنوند که خودشان موقع تحصیل می‌شنیدند و حتی شکل ظاهری هم تغییر نکرده تنها به درد تجدید خاطره و احساس نوستالژیک می‌خورد. ۵۶ سال قبل و در سوم دی ۱۳۴۰ محمد درخشش، وزیر وقت آموزش‌وپرورش که در آن زمان به آن وزارت فرهنگ می‌گفتند در پیامی تصریح کرد: مصمم هستیم تحولی در برنامه‌های تحصیلی به وجود آوریم. ۵۰ سال است که همه از تصمیم به تحول و تغییر خبر می‌دهند و یگانه اتفاقی که رخ نمی‌دهد همین تغییر است.