شهدای ایران:سرویس سیاسی/محمد ایمانی نویسنده و پژوهشگر مسایل سیاسی نوشت:سردار محمدرضا زاهدی و همراهانش، در تاریخ ۱۳ فروردین ۱۴۰۳، در حملهٔ تروریستی رژیم صهیونیستی به کنسولگری سفارت ایران در دمشق به شهادت رسیدند.




آن زمان، رئیس جمهور و وزیر امور خارجه، به پیغام فریبکارانه واسطه های غرب درباره خویشتنداری، "نه" گفتند و با قاطعیت در کنار فرماندهان میدان ایستادند.
بنابراین، کمتر از دو هفته بعد (۲۵ فروردین) عملیات انتقامی وعده صادق به اجرا درآمد و چند پایگاه مهم نظامی و جاسوسی اسرائیل با چهار صد پهپاد و موشک در هم کوبیده شد. جهان هم به صورت آنلاین، این اقتدار را که با عبور از سامانه های های راداری و پدافندی دشمنان انجام شد، به چشم دید.

رئیس دفتر سیاسی حماس، میهمان مراسم تحلیف ریاست جمهوری آفای پزشکیان، چند ساعت بعد از مراسم (بامداد  ۱۰ مرداد ۱۴۰۳) ترور شد. این جنایت تروریستی اسرائیل، هم تعرض به امنیت ملی کشورمان بود و هم میهمان کشی. رئیس جمهور خیلی متاثر شد و حق هم داشت.
خونخواهی میهمان شهید، حق و مسئولیت ذاتی جمهوری اسلامی ایران است، اما ادای این تعهد حقوقی و عقلانیِ بازدارنده، دو ماه به تاخیر افتاد. این تاخیر، به رژیم صهیونیستی فرصت و جرئت داد تا دور تازه ای از جنایات تروریستی را این بار در لبنان مرتکب شود.

چرا مجازات اسرائیل به تاخیر افتاد؟ به خاطر  دو انگاره غلط: اولی، همان که یک هفته قبل بر زبان آقای عراقچی هم جاری شد: "رژیم اسرائیل در غزه در باتلاق گرفتار شده و تصور می کنند با گسترش میدان جنگ می تواند از بن بست خارج شوند. ما کاملا هوشیار هستیم و در تله آنها نخواهیم افتاد. حرکات آنها از سر استیصال است".
تکرار این ادبیات طی چند ماه گذشته (و در ادوار دیگر) از سوی برخی سیاسیون، امر را بر دشمن صهیونیست مشتبه کرد.

اما فریب روانی و تله گذاری محاسباتی دشمن، ضلع دومی هم داشتِ. آقای پزشکیان دیروز در جلسه دولت خبر داد: "ادعاهای سران آمریکا و کشورهای اروپایی که در ازای عدم پاسخ ایران به ترور شهید هنیه وعده آتش‌بس می‌دادند، تماما دروغ بود و فرصت دادن به چنین جنایتکارانی صرفا آنها را در ارتکاب به جنایات بیشتر جری‌تر خواهد کرد".

آقای ظریف "معاون راهبردی رئیس جمهور" هم سه شنبه گذشته در گفت و گو با شبکه با NBC.NEWS خبر داده بود: "بعد از ترور شهید هنیه، جامعه جهانی [آمریکا و برخی دولت های اروپایی] از ما خواست برای پایان دادن به جنگ غزه خویشتنداری کنیم، اما وعده آتش‌بس محقق نشد".

عملیات فریب اخیر غرب برای سست کردن اراده قاطع ایران، مشابه همان عملیات روانی موثری بود که موجب شد تیم آقای روحانی و ظریف به آمریکا و تروئیکای اروپایی اعتماد کنند، توافقی نامتوازن را بپذیرند و وعده لغو بدون بازگشت همه تحریم ها را بدهند، قبل از "روز اجرای برجام" ظرف دو ماه همه تعهدات برای اوراق سازی یا تعلیق ۹۵ درصد برنامه هسته ای را به اجرا بگذارند، در سه سال بعد، از موضع پایین به خاطر اجرا نشدن تعهدات غرب صرفا گله کنند، و بعد از خروج آمریکا و پایمال شدن حقوق ایران نیز، به مدت دو سال و ۹ ماه، همچنان با لالایی تروئیکای اروپایی به خواب روند و اقدام متقابل نکنند تا جایی دشمن جرئت کند تحریم ها را دو برابر، و سردار سلیمانی را در بغداد ترور کند!!

اشتباه محاسباتی اخیر (اعتماد به وعده آتش غرب و آرزوی توافق جدید)، در حالی رخ داد که نه آمریکا و نه اروپا، اولویت شان برنامه هسته ای ایران نیست. مسله امروز و دیروز آنها -که برجام تله مقدماتی آن بود- خلع قدرت از ایران و محور مقاومت است تا سپس، بتوانند بدون واهمه از ضربت متقابل، ضربه بزنند.

این که چه کسانی موجب افتادن در تله دشمن و سوء محاسبه می شوند، محل بحث این یادداشت نیست. تهدید نفوذ محاسباتی، فراتر از نفوذ سازمانی است. این همان تذکر مهمی است که رهبر انقلاب، چند هفته قبل در دیدار دولتمردان بیان فرمودند:

"رجوع به کارشناس، حکمرانی را خردمندانه، و ملت را راضی می کند، اما مراقب تحمیل نظرات غلط با لباس کارشناسی باشید. کارشناسی را انتخاب کنید که به دنبال نسخه‌های نسخ شده خارجی نباشد".
«به دشمن هم امید نبندید. حالا ایشان [رئیس‌جمهور] هم اشاره کردند، دیروز پریروز هم ظاهراً وزیر خارجه محترم یک اشاره‌ای کرده بودند. ما به دشمن امید نبندیم؛ برای برنامه‌هایمان منتظر موافقت دشمنان و کسانی که با ما [دشمنند نباشیم]؛ این منافات ندارد با اینکه آدم با همان دشمن در یک جایی تعامل هم بکند؛ مانعی ندارد؛ اما امید به او نبندید، اعتماد به دشمن نداشته باشید.».

حسرت گذشته بیهوده است و فقط می توان از آن عبرت آموخت. مهم، اکنون و آینده است. استراتژیست های بزرگ دنیا ، این کلام حکیمانه امیر مومنان (ع) را تایید می کنند که بهترین دفاع، پیشدستی بر دشمن است:
"اُغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ يَغْزُوكُمْ فَوَاللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ قَطُّ فِي عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا... با دشمنان بجنگید، پيش از آن كه با شما بجنگند. به خدا سوگند، با هيچ قومى در خانه شان نجنگیدند، مگر آنكه آنها را خوار ساختند". (خطبه ۲۷).

مدیران ما با این مطالبه امیر مومنان (ع) که تبدیل به راهبرد انقلاب اسلامی شده، برخورد یکسانی نداشته اند. برخی نه تنها بر دشمن پیشدستی نکرده اند، بلکه حتی به هنگام دست درازی دشمن هم مدعی بودند که باید همه هزینه ها را به جان خرید اما در "تله تنش و جنگ او" نیفتاد! این انگاره، بیشترین خسارات را به کشور زده است.
اما حکایت مدیران مسئولیست شناس، جداست. مردان میدانی که در حوزه فعالیت خود -نظامی  یا سیاسی و دیپلماتیک و اقتصادی و فرهنگی- به عمق دشمن زده اند؛ از سردار جاوید الاثر احمد متوسلیان، تا سرداران سلیمانی، همدانی، سید رضی موسوی، حاجی رحیمی، زاهدی و این آخری، سردار عباس نیلفروشان که درکنار  سید حسن نصرالله (ره) به شهادت رسید.

اینک با عبرت اندوختن از روند تحولات، نوبت آن است که دیگر حوزه های دولتی و حاکمیتی بیش از پیش، پشت فرماندهان میدان نظامی بایستند و مجازات به تاخیر افتاده دشمن صهیونیست را به انجام برسانند.
سخنان دیروز رئیس جمهور، امیدوار کننده بود، آنجا گفت: "فرصت دادن به چنین جنایتکارانی صرفا آنها را در ارتکاب به جنایات بیشتر جری‌تر خواهد کرد. جنایات رژیم صهیونیستی بدون پاسخ نخواهد ماند. این رژیم جنایتکار ثابت کرد به هیچ یک از موازین بین‌المللی پایبندی ندارد".