*** شبها در چادر  رزمندگان کلاسهای قرآن، دعا و اخلاق برقرار بود. بچه ها بدون خواندن سوره واقعه نمی خوابیدند و شیخ علی از کسانی بود که این مباحث را برای بچه ها دنبال می کرد و به عنوان پیش نماز گردان 408 غواص انتخاب شد،.

یک روز  یک روحانی 60 ساله از سیرجان به جبهه آمد و قصد داشت دو ماه در گردان بماند . شیخ علی خیلی خوشحال شد . از او پرسیدم: چی شده ؟ گفت: خوشحالم  از اینکه این روحانی آمده و مسئولیت بزرگی از گردن من برداشته شده، او پیش نماز  می شود و من از این مسئولیت رها می شوم. 

یک ظهر که برای اقامه نماز رفتیم، بعد از نماز جماعت ظهر، آن روحانی 60 ساله، بین دو نماز سخنرانی کرد و گفت: شما که در گردان غواص خدمت می کنید مسئولیت مهم و خطرناکی را به عهده گرفته اید، او بین سخنان خود یک فحشی هم به صدام داد . همانطور که حرف می زد، علی از وسط جمع بلند شد و گفت: حاج آقا ببخشید فحش ممنوعه! .

آن روحانی گفت: من خطاب به صدام گفتم، او دشمن دین خداست، هزاران انسان بیگناه را کشته است . علی گفت: بهرحال ما حق نداریم فحش بدهیم . ما مسلمانیم از نظر اخلاقی باید  رعایت کنیم و اگر ما فحش بدهیم از جهاتی شبیه صدام می شویم .

بعد از نماز عصر، آن روحانی آمد پیش من و گفت : با وجود چنین طلبه هایی، من ضرورتی نمی بینم که در گردان شما بمانم و گفت: شما گردان سرمایه داری هستید . البته منظورش وجود طلبه هایی مثل شیخ علی بود ، اینها را سرمایه های گرانبهایی می دانست. خلاصه او رفت و من به علی گفتم: چرا در جمع بچه ها، این کار را کردید؟ شیخ علی گفت : اگر صبر می کردم ممکن بود فحش دوم را هم بدهد و خدای نکرده روی صداقت و پاکی بچه ها، تاثیر بگذارد.

 

***برای عملیات کربلای 4 آماده می شدیم ، بچه ها باید آرپی جی زدن  را در آب هم یاد می گرفتند و در حالیکه پا دوچرخه می زدند، شلیک هم  می کردند. برای کسب این آمادگی ، 18 ساعت در شبانه روز کار می کردیم و کار با عشق و علاقه زیادی ادامه داشت . یازده نفر طلبه در گردان داشتیم که با آن همه کار، شبها در آب، نماز شب می خواندند و وجودشان گردان را نورانی کرده بود .

عصر روز سوم دی ماه سال 65 وارد منطقه عملیاتی کربلای 4 شدیم . وارد آب شدیم . تیر اندازی شدید دشمن شروع شد و چند نفر کنار ساحل زخمی شدند . خودم را به پشت سیم های خار دار رساندم ، شیخ علی زنگی آبادی بی سیم چی من بود ، یک عراقی که حدود 4-5  متر بیشتر با ما فاصله نداشت با تیر بار به طرف ما تیر اندازی کرد . شاید حدود 100 تیر بطرف من شلیک کرد ، تمام سیمهای خار دار قطع شد . از همان اول می خواستم تیر اندازی کنم، ولی خشاب اسلحه ام کنده شد و تیر هم  نمی زد . اشهد خود را گفتم و به صورت سرباز عراقی نگاه کردم ، او هم حیران شده بود که چرا کشته نمی شوم؟! 

به سمت چپ نگاه کردم ، دستهای شیخ علی زنگی آبادی رو به آسمان و مشغول دعا کردن بود . عراقی که این صحنه را دید ، یک نارنجک جلوی پای شیخ علی انداخت ، نارنجک منفجر شد . شیخ علی فریاد کشید، اما دستهایش را پایین نیاورد  و کوچکترین زخمی هم برنداشت . هر دو نفرمان گیر کرده بودیم . عراقی که دید ممکن است دعای این شیخ نابودش کند ، اسلحه را به سوی من پرتاب کرد و از دیوار سنگر پایین پرید. جیغ می کشید و می دوید ، حدود 30 نفر همراهش فرار کردند . من از شیخ علی نارنجکی گرفتم و به آن طرف دیوار انداختم ؛ بعد هم با شیخ به آن  طرف دیوارهای دفاعی دشمن که حدود 2 متر بود ، رفتیم . در عرض 5 دقیقه خط را که 700 متر بود ، تصرف کردیم . یک دفعه خط دشمن خاموش شد و من از خوشحالی دو دستم را بر سر شیخ زدم و گفتم : چه کار کردی؟ گفت: دیدی چطوری حالشان گرفته شد ،تا بفهمند با کی طرف هستند.

 

***بالای سر مجروحی از گردان 410  که در حال شهادت بود ، رفتیم . شیخ علی کنارش نشست و به او گفت : شهادتین را بگو و سلام مرا به آقا امام حسین (ع) و فاطمه زهرا (س) برسان . 

من ناراحت شدم و گفتم: شیخ با این حرفهای تضعیف کننده، زودتر او را  می کشی! گفت: کاش من جای او بودم. آن بسیجی در همان حال به شهادت رسید .

 

راوی: حاج حمید شفیعی(فرمانده گردان غواص لشکر ثارالله)