شهدای ایران: شخصیت عرفانی سپهبد شهید، از مدخل‌های مهم به شناخت آن بزرگ قلمداد می‌شود. اهمیت این امر هنگامی افزون می‌شود که بدانیم او ارتباط با خدا و سلوک عرفانی را، با منش فرماندهی خویش تلفیق کرده و از آن رویه‌ای متعالی برساخته بود.

امیر سرتیپ غلامحسین دربندی، در تحلیل این امر خاطر نشان کرده است: «با عنایت به اینکه در آغازین سال‌های دهه ۱۳۶۰، شهید سپهبد علی صیاد شیرازی فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی را بر عهده داشتند، طبعاً بنده نیز مانند بسیاری دیگر، از طریق جایگاهی که داشتند با ایشان آشنا شدم. خاطرم هست در ۱۰ اردیبهشت سال ۱۳۶۱، عملیات بیت‌المقدس با رمز مقدس یا علی بن ابیطالب (ع) شروع شد. در آغاز مرحله دوم عملیات، بنده را به قرارگاه تیپ سوم لشکر ۹۲ احضار کردند. در واقع شهید صیاد شیرازی، همه فرماندهان را جمع کرد و درباره ایمان و رویکرد‌های نظامی نیروها، مسائل مهمی را مطرح نمود. در اواسط جلسه، وقت نماز شد و ایشان جلسه را برای برگزاری نماز قطع کرد. در موقع وضو گرفتن از ایشان بسیار تشکر کردم که عملیات را به‌خوبی پیش برده است.

ایشان گفت: دعا کن بقیه عملیات هم خوب پیش برود. دشمن در اطراف خرمشهر موانع زیادی را ایجاد کرده بود، اما الحمدلله عملیات خوب پیش رفت و خرمشهر آزاد شد. درسِ خاطره‌ای که عرض کردم، این بود که ایشان حتی در معرکه جنگ هم، حاضر نشد نماز را به تأخیر بیندازد. نماز را هم با حال ویژه‌ای می‌خواند و در قنوت، برای امام زمان(عج) و سلامتی امام خمینی و رزمندگان اسلام دعا می‌کرد...». 

بعد از رحلت امام دعای صیاد هم تغییر کرد. یکی از دوستان ایشان نقل می کرد: «ما که توی نماز قنوت میگیریم از خدا می خواهیم که خیر دنیا و آخرت را به ما اعطا کند و یا هر حاجت دیگری که برای خودمان باشد اما صیاد تو قنوتش هیچ چیزی برای خودش نمی خواست. بارها می شنیدم که می گفت «اللهم احفظ قاعدنا الخامنه ای» بلند هم می گفت از ته دل ...».