"میرو" ادای دین به شهدای سیستان با ریتمی کند!

 شهدای ایران:سرویس فرهنگی/میرو داستان یک نوجوان سیستان و بلوچستانی است که در ایام جنگ تحمیلی در کوچه و پس کوچه محل زندگی خود تلاش می کند تا با شرط بندی و قمار پول در آورد و بعد از آنکه پدرش با نهیب زدن به او می گوید خود را غرق می کند اگر پسرش دست به خلاف بزند مسیر زندگی اش تحول پیدا کرده و راهی جبهه می شود.




حسین ریگی به شهادت سه فیلم بلندی که ساخته، علاقه بسیار به زادگاه خود و روایت قصه‌هایش در اتمسفر استان سیستان و بلوچستان دارد. فضای بکر و زیبای منطقه هم به کمک او آمده و جذابیت‌های بصری آن را در راستای درام تقویت می‌کند.ریگی به عنوان کارگردان در میرو سیر صعودی امیدوارکننده‌ای داشته و نسبت به دو ساخته سینمایی به نمایش درنیامده‌اش موفق‌تر عمل کرده است. به ویژه در سکانس‌های روی آب که جلوه چشمگیری داشته و کاملا در خدمت قصه قرار دارد.

اما مشکل فیلم اینجا است که قهرمان فیلم شکل نگرفته و تماشاگر با او همذات پنداری نمی‌کند. از سوی دیگر، فضای فیلم ربطی به دهه شصت نداشته و جز اندک نشانه‌هایی همچون: اسکناس‌های پنجاه و صد تومنی، نشان دیگری از آن ایام ندارد. انتخاب بازیگران غیربومی نیز یکی از مجهولات فیلم است که ریگی در فیلم قبلی‌اش هوک نیز به آن مبادرت ورزیده است.

از میان این بازیگران، سودابه بیضایی در نقش مادر میرو موفق ظاهر شده و حتی می‌تواند نامزد سیمرغ بلورین نقش اول زن شود. میرو مانند بسیاری از فیلم‌های جشنواره امسال از مشکل ریتم رنج برده و می‌تواند مقداری کوتاه‌تر شود. همین طور حجم فراوان و آزاردهنده موسیقی که تماشاگران قدیمی‌تر سینمای ایران را به یاد فیلم‌های سینمایی دهه شصت می‌اندازد!

میرو از آن دسته آثاری است که پیام ارزشمند و محترمی در دل خود داشته اما در به تصویر کشیدن آن به زبان سینما موفق نبوده و به همین خاطر هم تاثیرگذاری لازم را ندارد.