شهدای ایران:سرویس فرهنگی/«بعد از رفتن» درام کم جانی است که نمی‌تواند داستان خود را به خوبی روایت کرده و مخاطب را با آن همراه کند. ضعفی که اساسا متوجه فیلم‌نامه‌ی اثر است.

داستان حول فردی است که برای یافتن گمشده‌ای پس از سال‌ها به زادگاهش بازمی‌گردد. شاید این ایده‌ی یک خطی در نگاه اول جذاب به نظر آید اما صرف جذابیت آن، برای تبدیل شدن به اثری که بتواند مخاطب را دو ساعت روی صندلی سینما نگه‌دارد کافی نیست و نیاز به بسط و گسترش اصولی و پرداخت دقیق و حساب‌شده دارد. چیزی که در این اثر یافت نمی‌شود.
 


یک اثر ماجراجویانه که قرار است به یافتن گمشده‌ای ختم شود باید در مرحله اول برای مخاطب درگیرکننده باشد و یافتن گمشده، مسئله‌ی او شود. اما در «بعد از رفتن» با روایتی یکنواخت و  پیچ و خم‌های داستانی اندک طرف هستیم و اطلاعات به صورت قطره‌چکانی به مخاطب داده می‌شود.
 
بعلاوه شخصیت‌‌پردازی‌ها ضعیف‌اند و مشخصا شخصیت محوری داستان به خوبی ساخته نمی‌شود و انگیزه‌‌‌ای که او را به سوی گمده‌اش می‌کشاند و همچنین مناسبات بین او و سایر شخصیت‌ها به درستی شکل‌نمی‌گیرد.


 
 در نتیجه‌ی همه‌ی این ضعف‌ها،  از جایی به بعد ارتباط مخاطب با شخصیت اصلی به کلی قطع شده و نمی‌تواند با او همراه شود. همین امر سبب می‌شود پایان فیلم خالی از هر گونه حس غافلگیری و یا برانگیخته شدن احساسات در مخاطب باشد.