شهدای ایران:سرویس سیاسی/دکتر علی قاسمی/لیبرالیسم‌ایرانی درحقیقت «اندیشه‌ای وارداتی و تقلیدی» از فرهنگ غرب است که در ایران با دو وجهه «دینی» و «سکولار» شکل یافته‌است. این جریان در هرمقطع تاریخی، مطابق با شرایط جامعه در جهت تبیین، نفوذ و یا تحقق تفکر غرب گرایانه خود، حرکت و گردش موضع داشته‌است. از این منظر وجهی از لیبرالیسم‌ایرانی بر مدار لیبرالیسم دینی است.

«لیبرالیسم دینی» در ایران، به‌جای«دین‌مداری» براساس معارف اسلام ناب، «دین‌مداری» برمبنای رضایت غرب را مورد هدف دارد. یعنی دینی که با آرمان‌های لیبرالیسم‌ و فرهنگ مدرنیته غربی سازگاراست. جریانی که پوسته‌ای دینی و مذهبی دارد؛ اما ذائقه لیبرالی و گرایش به فرهنگ و سبک زندگی غربی دارد. رویکردی که در «مدل رفتاری و گفتاری» برخی از دولت‌ها در دهه‌های گذشته در ایران دیده شد و حتی اکنون در کنش برخی مسئولین دولتی و رجال سیاسی -که در مسند قدرت هستند- بعضاً با «عمامه‌، کت وشلواری‌های یقه‌سفید و ریش‌دارهای تسبیح به‌دست» نیز مشهود است.

 لیبرالیسم دینی در کسوت اصلاح‌طلب و اصولگرا، دین وشعائر دینی را در حد «اسم ورسم دینی» کافی می‌داند و عملاً اعتقادی به کارکردهای دین در جامعه‌سازی ندارد. هیچ التزامی بر اجرای حاکم‌سازی ارزش‌های دین در حوزه فردی، جمعی و به تبعه آن در جامعه ایرانی- اسلامی ندارد. لذا این جریان در مواجهه با مظاهر بی دینی در جامعه، تجویزهای لیبرالی دارد. 

اینکه شنیده شد که وزیروقت در دولت انقلابی، در مواجهه با انگاره‌های ضدارزشی اظهارمیدارد «اگرنمی توانید؛ نگاه نکنید»؛ درواقع همان رگه‌های «لیبرالیسم دینی» است که «بی‌تکلیفی دینی» و «رهاشدگی اتباع جامعه» را بر مبنای اصالت «فردگرایی» در لیبرالیسم غربی، برای جامعه ایرانی-اسلامی ما تجویز می‌کند. لذا این آروق‌های روشنفکری را نباید نگاه نو و متفاوت در مدیریت و حکمرانی جامعه دانست؛ این ته‌نشین شدن، همان افکار جریان منورالفکری و ایده‌های لیبرالیسم ایرانی است که اکنون در گفتار و رفتار برخی مدیران، رجال سیاسی و عناصر انقلابی‌نما دیده‌می شود.