با طرح مباحثی پیرامون آزادی بیان؛
آزادی مفهومی انتزاعی است و حد و مرزی نمی‌تواند داشته باشد چنان‌که ممکن است امروز برداشتن روسری که عملی خلاف عفت اخلاقی و شرع مقدس و عرف جامعه به عنوان آزادی ادعا شود و فردا این موضوع به همین روسری ختم شود؟
شهدای ایران :روزنامه وابسته به خاندان مرحوم هاشمی رفسنجانی (آرمان ملی) در یادداشتی با عنوان «آزادی بیان در قانون» نوشت: «پیرو برخی حوادث اخیر اعم از بازداشت و محکومیت برخی چهره‌های سیاسی تا مسئله حجاب و مباحث پیرامون آن نگارنده را بر آن داشت تا مستند به اصول قانون اساسی و سایر منابع حقوقی راجع به مهم‌ترین اصل نظام‌های مبتنی بر جمهوری یعنی آزادی بیان نکاتی را ذکر کند.»
در ادامه این مطلب آمده است: آزادی در وسیع‌ترین معنای کلمه حالتی است که در آن چیزی محدود و وابسته به چیزی دیگر نباشد اما خارج از بحث کلام و تعریف، آزادی مفهومی نسبی است که خاص و ذات هیچ موجودی جز انسان نیست به عبارتی تنها انسان را می‌توان در ارتباط با آزادی موضوع و موضوع له دانست. لذا آنچه به عنوان آزادی بیان در اسناد بین‌المللی و قوانین داخلی کشورها از آن یاد می‌شود معرفی مصادیقی است که در طول زمان بنا بر ضروریات اجتماعی- سیاسی در دایره شمول آزادی بیان قرار گرفته است. قانون اساسی که در سلسله مراتب قوانین به عنوان عالی‌ترین قانون حاکم در نظام جمهوری اسلامی تعریف می‌گردد در تبیین آزادی بیان به موجب اصل24 مقرر کرده: «نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد. تفصیل آن را قانون تعیین می‌کند.»
گرچه مدعیان اصلاحات درصدد تطهیر محکومین امنیتی و معدود چهره‌های برانداز هستند ولی گویا قانون را تا آنجا قبول دارند که مورد پسند آنها باشد!
اصلاح‌طلبان تندرو با طرح مباحثی پیرامون «آزادی بیان»، در حالی برای شبکه نیابتی غرب در داخل کشور سینه چاک می‌کنند که اولاً؛ آزادی بیان نباید خللی به حقوق افراد وارد کند یا مخل نظم عمومی باشد و ثانیا؛ قانونگذار در مواد 500- 508- 610- 698 و 700 قانون مجازات اسلامی یا در موارد دیگری مانند ماده 18 قانون جرائم رایانه‌ای، عناوین مجرمانه‌ای چون نشر اکاذیب، تشویش اذهان عمومی، اقدام علیه امنیت ملی و... را جرم‌انگاری کرده است.
نکته دیگر اینکه آزادی مفهومی انتزاعی است و حد و مرزی نمی‌تواند داشته باشد چنان‌که ممکن است امروز برداشتن روسری که عملی خلاف عفت اخلاقی و شرع مقدس و عرف جامعه به عنوان آزادی ادعا شود و فردا این موضوع به همین روسری ختم شود؟
در ادامه این مطلب آمده است: آزادی در وسیع‌ترین معنای کلمه حالتی است که در آن چیزی محدود و وابسته به چیزی دیگر نباشد اما خارج از بحث کلام و تعریف، آزادی مفهومی نسبی است که خاص و ذات هیچ موجودی جز انسان نیست به عبارتی تنها انسان را می‌توان در ارتباط با آزادی موضوع و موضوع له دانست. لذا آنچه به عنوان آزادی بیان در اسناد بین‌المللی و قوانین داخلی کشورها از آن یاد می‌شود معرفی مصادیقی است که در طول زمان بنا بر ضروریات اجتماعی- سیاسی در دایره شمول آزادی بیان قرار گرفته است. قانون اساسی که در سلسله مراتب قوانین به عنوان عالی‌ترین قانون حاکم در نظام جمهوری اسلامی تعریف می‌گردد در تبیین آزادی بیان به موجب اصل24 مقرر کرده: «نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد. تفصیل آن را قانون تعیین می‌کند.»
گرچه مدعیان اصلاحات درصدد تطهیر محکومین امنیتی و معدود چهره‌های برانداز هستند ولی گویا قانون را تا آنجا قبول دارند که مورد پسند آنها باشد!
اصلاح‌طلبان تندرو با طرح مباحثی پیرامون «آزادی بیان»، در حالی برای شبکه نیابتی غرب در داخل کشور سینه چاک می‌کنند که اولاً؛ آزادی بیان نباید خللی به حقوق افراد وارد کند یا مخل نظم عمومی باشد و ثانیا؛ قانونگذار در مواد 500- 508- 610- 698 و 700 قانون مجازات اسلامی یا در موارد دیگری مانند ماده 18 قانون جرائم رایانه‌ای، عناوین مجرمانه‌ای چون نشر اکاذیب، تشویش اذهان عمومی، اقدام علیه امنیت ملی و... را جرم‌انگاری کرده است.
نکته دیگر اینکه آزادی مفهومی انتزاعی است و حد و مرزی نمی‌تواند داشته باشد چنان‌که ممکن است امروز برداشتن روسری که عملی خلاف عفت اخلاقی و شرع مقدس و عرف جامعه به عنوان آزادی ادعا شود و فردا این موضوع به همین روسری ختم شود؟
