یک تیپ ورزیده به عنوان تامین مسیر و یک گروهان هم برای حفاظت ما انتخاب شدند.یک سرلشکر سوری هم قرار بود همراه ما باشد و راهنمای مسیر باشد.وقتی می‌خواستیم حرکت کنیم صیاد شیرازی سرلشکر سوری را خواست وگفت:طوری برنامه ریزی کنید که وقت نماز به منزل یک شهید و یا مسجد برسیم و نماز اول وقت بخوانیم.

خلاصه راه افتادیم و با هدایت سرلشکر سوری،برای نماز صبح رسیدیم به منزل پیر مردی از شیعیان اطراف بعلبک.پنج نفر از اعضای خانواده این پیر مرد شهید شده بودند.ایشان استقبال گرمی از ما کردند و بعد از نماز سفره صبحانه ای از نان،کره و پنیر محلی مهیا نمودند.هنگام صرف صبحانه، من دیدم توجه این پیر مرد یکسره به صیاد شیرازی است.

من در کنار صیاد نشسته بودم و بانگاه های پیر مرد،خوردن صبحانه برای من هم مشکل شده بود.چشم از او برنمی داشت.بعد از صبحانه شهید صیاد به پیرمرد گفت:چه شده پدر؟سوالی دارید؟کاری دارید؟مشکلی هست؟ایشان گفت:نه!صیاد گفت:آخر خیلی حواستان به من است.پیر مرد لبنانی گفت:فکر می‌کنم دارم خواب می‌بینم،چون به شما که نگاه می‌کنم،امام را می‌بینم!پیش خود می گویم این امام نیست،این سرهنگ صیاد شیرازی است.باز پلک می زنم و به شما نگاه می کنم،دوباره تصویر امام را می بینم.من به جای صیاد شیرازی،امام را دارم می‌بینم.حرفی برای گفتن نداشتیم.وقت خداحافظی پیرمرد دستش را کشید روی پوتین صیاد شیرازی و با خاک آن صورتش را مسح کرد و بعد کف دست خودش رابوسید.

جناب صیاد به شدت منقلب شد و با لحنی لرزان گفت:چرا این کار را با من می کنید؟و دست پیر مرد را گرفت و با اصرار آن را بوسید.بعد هم ادامه داد:شما خودت پدر پنج شهید هستی.چرا این کار را با من کردی؟پیر مرد گفت: من نه می توانم و نه لایق هستم که بیایم ودست و پای امام را ببوسم.می خواهم وقتی رفتید ایران، به امام بگویید گرچه لایق نبودم و نتوانستم بیایم دستبوس شما،ولی پای سربازتان را بوسیدم.

جناب صیاد هم بار دیگر دست ایشان را بوسید و حرکت کردیم.سفر سختی بود خصوصا این که جناب صیاد هنوز جراحت هایش کاملا بهبود نیافته بود و حسابی اذیت می شد.در محل استقرارمان،من و ایشان در یک سوئیت اسکان داشتیم.پاسی از شب گذشته وضو گرفتیم و دو رکعت نماز خواندیم و من اجازه گرفتم و سر گذاشتم برای خواب. اما ایشان ایستاد برای نماز خواندن.بعد از یک ساعتی که بیدار شدم، دیدم هنوز مشغول نماز است.

ساعت حدود یک بعد نیمه شب بود.دوباره یک چرتی زدم و بیدار شدم.دیدم عبادتش ادامه دارد.مطمئن بودم نماز شب نمی خواند چون جناب صیاد همیشه یک ساعت قبل از اذان صبح بیدار می شد برای نماز شب و هنوز تا آن ساعت خیلی مانده بود.حدس زدم که موضوعی هست و کنجکاو شدم.بلند شدم و تا خواستم بپرسم چرا استراحت نکردی؟به سجده رفت.متوجه شدم که به شدت هم گریه می کند.

گریه اش که تمام شد،سریع رفتم روبه رویش،پشت به قیله نشستم و گفتم: جناب سرهنگ!شما هنوز نماز شب را شروع نکردی.باید برای من بگویی چرا اینقدر سجده طولانی داشتی و این قدر گریه می کردی؟ ایشان با حجب خاص خودش گفت:آقا برو بگیر استراحت کن یا برو نماز بخوان.دست از سر ما بردار.

اما من به دلم افتاده بود که باید حکمت این حال جناب صیاد را متوجه بشوم.آن قدر اصرار کردم تا دوباره اشک بر صورتش روان شد و با همان وضع گفت:آقای آراسته دیدی آن پدر شهید لبنانی با من چه کرد؟من تا حالا فکر می‌کردم که فقط در مملکت خودم،مدیون مردم خودم و انقلاب اسلامی هستم.امروز فهمیدم که من نه تنها مدیون مردم خودم هستم،بلکه هرجایی در این دنیا مظلوم و شیعه و مسلمانی هست،مدیونش هستم.هرجا کسی علیه ظلم می جنگد من به آن مظلوم مدیونم و باید در آنجا حضور داشته باشم.هر مظلومی که دارد می جنگد من به او مدیونم.گریه من استغفار به درگاه حضرت حق بود.گریه ام از این است که من در کشور خودم طوری که مقبول ذات خداوند باشد،قادر به انجام تکالیفم نیستم.چگونه می‌توانم در جاهای دیگر انجام وظیفه کنم.من که توان و امکانش را ندارم،هرجایی که جنگی هست حضور پیدا کنم،و هرجا که مظلومی هست دینم را به او ادا کنم.چاره ای غیر ا زاسغفار به درگاه خدا ندارم.کار من امشب استغفار بود که خدایا مرا ببخش.من از انجام وظیفه ام در جمهوری اسلامی عاجزم،چگونه می‌توانم در جاهای دیگر دینم را ادا کنم؟
این گفت و گویی بود که بین من وشهید صیاد رد و بدل شد که فقط خدا گواه آن است.