سرویس فرهنگی     شهدای ایران:جمله تاریخی شیخ شهید:وقتی درغروب غم انگیز 13 رجب سال 1288 شمسی، در میان هلهله ی مشروطه خواهان، آیت الله شهید شیخ فضل الله نوری، مجتهد طراز اول تهران را به بالای محل اعدام آوردند، یپرم خان ارمنی، عمامه ی شیخ را برداشت و به میان جمعیت پرتاب کرد.
در این هنگام، شیخ شهید فریاد زد: ای مردم! عمامه از سر من برداشتند، چادر از سر زنانتان خواهند کشید...
و این جمله ی ماندگار و آخرین هشدار شیخ مظلوم، در گوش تاریخ به یادگار ماند...

 در آن سالها که اسلام و روحانیت و حجاب و حیاء و عفت، حرف اول و اولویت مهم مردم آن دوران بود، هیچکس حرف شیخ را باور نکرد و حتی بسیاری از علماء و نخبگان آن دوران، نتوانستند، عمق هشدار شیخ فضل الله نوری (رحمه الله علیه) که مظهر بصیرت بود را بفهمند...

  کمتر از 12 سال بعد، رضاخان قلدر بر گردن این کشور سوار شد و در مهد تشیع، هم عمامه ها را برداشت و هم چادر از سر زنان ایرانی کشید و جنایت های زیادی از خود برجای گذاشت...

  و این برگ عبرت آموز و تلخ از تاریخ معاصر ایران، همواره در جلوی دیدگان ماست تا به هشدار امام خمینی(رحمه الله علیه) گوش فرا دهیم که فرمود: « نگذارید قضایای مشروطه را تکرار کنند...شیخ فضل الله را آوردند در وسط میدان و به‌دار کشیدند و پای آن هم ایستادند، کف زدند و شکست دادند اسلام را، در آن وقت. و مردم غفلت داشتند از این عمل، حتی علما هم غفلت داشتند...و الان هم همان نقشه را دارند».

با این وجود متاسفانه به نظر می رسد بسیاری از نخبگان سیاسی و اجتماعی و مخصوصا مسئولان و متولیان فرهنگی کشور، متوجه ی خطر بزرگی که در حال حاضر اسلام و ایران و نظام اسلامی را تهدید می کند، نیستند.

  همه ی ما شاهدیم که سرعت تحولات فرهنگی جامعه طی ماه های اخیر، به گونه ای خیره کننده و عجیب، بسیاری از خاکریزهای ارزشی را تخریب کرده است.

  امروزه دیگر مسئله ی امنیت اخلاقی و مفاهیم مهمی همچون حجاب، پوشش مناسب، حیاء، رعایت حریم زن و مرد و... به هیچ وجه با گذشته قابل مقایسه نیست و دشمن در این عرصه ها توانسته است، حتی برخی از خانواده های مذهبی را هم تسلیم کند.


  مظاهر مختلف غیراخلاقی و رفتار و روابط نامشروع در برخی خانواده ها، کشف حجاب کامل، برهنگی در پوشش و لباس، سگ گردانی،آموزش و ترویج موسیقی و رقص، عادی سازی شرب خمر و افزایش مصرف انواع مواد مخدر و مسائلی از این قبیل، امروزه آنچنان مورد بی اعتنایی متولیان قرار گرفته و آنگونه به مسئله ی چندم جامعه تبدیل شده است که گویی در فرهنگ والای اسلام و ایران، چنین مسائلی قابل هضم و پذیرش هستند!


  از سوی دیگر مانور تجمل و ثروت توسط برخی غارتگران و دزدان بیت المال و فرزندان و منسوبان آنها، بسیار نگران کننده است.

  اتومبیل های لوکس و اشرافی، خانه ها و ویلاها و آپارتمان هایی که گوی سبقت را از موارد مشابه غربی خود نیز می ربایند  و سفره ها و خوراک های بسیار گرانقیمت و سالن های آرایش و ورزش با هزینه ی چندصد میلیونی سالانه! و... مواردی نیست که بتوان تبلیغ و تفاخر و ترویج آن در جامعه را اتفاقی دانست.

این روند خطرناک که عموما به دلیل بی عملی مسئولان و رودربایستی برخی دیگر در مقابل اجرای احکام و قوانین شکل گرفته، نشان از فرصت سوزی کسانی است که بعضا برای بقای پست و جایگاه و یا جذب رای، سکوت را بر انجام وظایفشان ترجیح داده اند.

و در مجموع می توان گفت که دشمنان، از طریق فعالیت گسترده در فضای افسارگسیخته مجازی و رسانه های ماهواره ای، اهداف خود را با سرعت زیادی دنبال می کنند و متاسفانه عزم جدی برای مقابله ی با آن به چشم نمی خورد.

 در این میان بر اساس سنت الهی و تجربه ی قطعی اجتماعی، اگر این سکوت و تعلل و انفعال و وادادگی تداوم یابد، تسلط اشرار و عناصر فاسد بر زندگی مردم در ابعاد مختلف تحقق پیدا خواهد کرد.

البته برخی از متولیان، با تحلیل غلط، این وضعیت را نوعی لجبازی و واکنش مردم نسبت به وضعیت اقتصادی عنوان کرده و بدنبال آن، وظایف خود در این زمینه را کنار گذاشته اند، حال آن که سطح درآمد بسیاری از افراد هنجارشکن، نشانگر بی ربط بودن مشکلات اقتصادی با نوع رفتار آنهاست.

  برخی دیگر از مسئولان نیز با بهانه هایی همچون: « هرگونه اقدام، منجر به تنش یا بدتر شدن اوضاع می شود و...» از اجرای قانون در مقابله با این شبیخون فرهنگی، شانه خالی می کنند.  این ادعا هم در حالی است که در موارد الزام به رعایت قوانینی همچون: بستن کمربند هنگام رانندگی، زدن ماسک، تزریق واکسن، بازگشایی مدارس در ماه پایانی سال تحصیلی و مواردی از این قبیل که با پافشاری حاکمیتی، بیش از 80 درصد مردم از آن تبعیت می کنند، نشانگر موفق بودن اجرای قانون « در صورت اراده ی مسئولان» می باشد.

به هر حال شواهد نشان می دهد که روند پرسرعت تحولات ضدفرهنگی، با ماهیتی تهاجمی و طلبکارانه، دیر یا زود دامان مسئولان و مردم و خانواده های متدین را نیز خواهد گرفت و پس از آن امنیت اجتماعی و اخلاقی و سیاسی کشور نیز دچار بحران خواهد شد.

  در این زمینه به نظر می رسد برخی از عناصر ساده اندیش در قالب مسئول یا تماشاچی، اینگونه فکر می کنند که نهایتا این وضعیت، ظاهر خیابان ها و معابر ایران را همانند ترکیه و یا دبی و برخی پایتخت های کشورهای غربی، خواهد نمود و در کنار آزادی برای اقشار مذهبی، برای بی بند و بارها نیز فضایی ایجاد خواهد شد! و آن وقت مگر چه اشکالی دارد؟!

  در پاسخ به این سخن یا باور افراد مغرض یا ساده اندیش، دو نکته را باید مورد توجه قرار داد:
  1- رهبر معظم انقلاب اسلامی، دو سال قبل در مورد این نوع نگرش و موضعگیری خواص نادان، چنین فرمودند:
«آنچه بنده را حسّاس می‌کند، این است که ناگهان شما می‌بینید از دهان یک گروهی از افرادی که جزو خواص محسوب می‌شوند، مسئله‌ی «حجاب اجباری» مطرح می‌شود؛ معنایش این است که یک عدّه‌ای نادانسته -حالا من می‌گویم نادانسته؛ ان‌شاءالله نادانسته است- همان خطّی را دنبال می‌کنند که دشمن با آن‌همه خرج نتوانسته است آن خط را در کشور به نتیجه برساند؛ همان خط را دارند دنبال می‌کنند؛ در بین اینها روزنامه‌نگار هست، در بین اینها روشنفکرنما هست، در بین اینها آخوند و معمّم هست. می‌گویند«امام که فرمودند باید زن‌ها باحجاب باشند، همه‌ زن‌ها را نگفتند»! حرف بی‌خود! ما بودیم آن‌وقت، ما خبر داریم؛ چطور این‌جور است؟ امام در مقابل یک منکر واضحی که به‌وسیله‌ی پهلوی و دنباله‌های پهلوی در کشور به وجود آمده بود، مثل کوه ایستاد، گفت باید حجاب وجود داشته باشد. در مقابل همه‌ ی منکرات، امام همین‌جور محکم ایستاد.... حالا آقا از آن طرف درآمده می‌گوید که «آقا! این گناه که مثلاً از غیبت بزرگ‌تر نیست؛ چرا شما در مقابل غیبت کسی را تعقیب نمی‌کنید، در مقابل این کار که مثلاً روسری را بردارد‌ یا بی‌حجاب باشد، تعقیب می‌کنید». ببینید چه خطایی؟ عدم تشخیص؛ آنچه انسان از آن رنج می‌برد، این است که تشخیص نیست. ما که نگفتیم اگر کسی در خانه‌ خودش در مقابل نامحرم روسری‌اش را برداشت، ما او را تعقیب می‌‌کنیم؛ خیر... آن کاری که در ملأ انجام می‌گیرد، در خیابان انجام می‌گیرد، یک کار عمومی است، یک کار اجتماعی است، یک تعلیم عمومی است؛ این خطا، برای حکومتی که به نام اسلام بر سرِ کار آمده است تکلیف ایجاد می‌کند. حرام کوچک و بزرگ ندارد؛ آنچه حرام شرعی است نبایستی به‌صورت آشکار در کشور انجام بگیرد.

  2- نوع مواجهه ی تهاجمی برخی سردسته های عناصر بی بند و بار در مقابل مامورین انتظامی و آمران به معروف و همچنین گستاخی برخی هنرپیشه ها و سلبریتی ها در ترویج سبک زندگی غربی و تمسخر ارزش های اسلامی و نیز ایجاد درگیری توسط برخی سگ گردانها با مردم آسیب دیده و نیز حمایت های صریح رسانه های بیگانه و آموزش های مجازی به افراد هنجارشکن برای شکایت حقوقی یا حمله به ماموران یا آموزش جملات لفظی در فیلم های سینمایی برای ایجاد مشاجره با افراد متدین و نهایتا تلاش جدی مخالفان نظام برای ایجاد نزاع و درگیری در این عرصه، به وضوح نشانگر برنامه ی آنان در جهت استیلا بر فضای عمومی و فرهنگی کشور  است و اتفاقا شواهد تاریخی نشان می دهد، دشمنان اسلام در طول تاریخ، برای کشور ایران به عنوان مهد تشیع، برنامه هایی به مراتب خشن تر و ویران کننده تر از دیگر کشورها دارند.

  در ماه رمضان سال 1356 در جشن هنر شیراز و در خیابان فردوسی شیراز، آمیزش جنسی زن و مرد را در ملاء عام و به صورت زنده اجرا کردند.این نمایش که برای عادی سازی این مساله در ایران تدارک دیده شده بود، حتی برای(پارسونز) سفیر انگلستان هم تعجب آور بود و در کتاب خاطرات خود نوشت: من از این نمایش خیلی تعجب کردم و اين موضوع را با شاه در ميان گذاشتم و به او گفتم اگر چنين نمايشي به طور مثال در شهر «منچستر» انگليس اجرا مي‌شد كارگردان و هنرپيشگان آن جان سالم بدر نمي‌بردند. شاه مدتي خنديد و چيزي نگفت.

  در یک نمونه ی دیگر دو فرزند امرای ارتش شاهنشاهی در هتل هیلتون تهران با یکدیگر ازدواج همجنس کردند و بعد از این که نشریه طنز توفیق، صفحه ی اول خود را در اعتراض به این مسئله به صورت سیاه چاپ نمود، این نشریه توسط رژیم توقیف شد.

  لذا نباید تعجب کرد اگر بعد از مدت کوتاهی در ام القرای جهان اسلام و مهد تشیع، شاهد مواردی از بی اخلاقی و تجاهر به فساد باشیم که حتی در غرب نیز نشانی از آن وجود ندارد.
  به تعبیر رهبر معظم انقلاب:
«این که ما روی مسأله فساد و فحشا و مبارزه و نهی از منکر و این چیزها تکیه میکنیم، یک علّت عمده‌اش این است که جامعه را تخدیر می کند. همان مدینه‌ای که اوّلین پایگاه تشکیل حکومت اسلامی بود، بعد از اندک مدّتی به مرکز بهترین موسیقی دانان و آواز خوانان و معروفترین رقاصّان تبدیل شد؛ تا جایی که وقتی در دربار شام میخواستند بهترین مغنّیان را خبر کنند، از مدینه آوازه خوان و نوازنده می آوردند!»... بنابراین، مدینه مرکز فساد و فحشا شد و آقا زاده‌ها و بزرگ زاده‌ها و حتی بعضی از جوانان وابسته به بیت بنی هاشم نیز، دچار فساد و فحشا شدند!

در اینجا خوب است توجه مسئولان امر و مردم متدین و انقلابی و دلسوز را بار دیگر به این نکته ی مهم جلب کنیم که  اگر خدای ناکرده این روند خطرناک کشف حجاب و مانور بی بند و باری و تجمل، ادامه پیدا کند و واکنش قشر متدین به این فجایع، صرفا به چند(نُچ نُچ) و اظهار ناراحتی محدود شود، دور نیست زمانی که کار به مزاحمت برای بانوان متدین و تمسخر و تهدید آنها نیز کشیده شود، ضمن این که در مقطع کنونی هم موارد متعددی از تمسخر و فشار بر برخی دختران و بانوان وجود دارد که آنها را از حجاب برتر و چادر، دور نموده است.

  این که در وضعیت کنونی، تعداد زیادی از مشهورترین بازیگران و سینماگران زن ایرانی، نامه ای را در اعتراض به فساد و باج گیری جنسی در سینمای ایران امضا و منتشر کنند، نمونه ی مهمی از پشت پرده ی فجایعی است که در بسیاری از عرصه ها و قشرهای دیگر نیز قابل درک است.


  به نظر می رسد علاج این خطربزرگ، در چند محور مهم خلاصه می شود:
 1- تلاش حقوقدانان و کارشناسان متدین برای پیدا نمودن خلاء های اجرای قوانین مقابله با منکرات و تدوین و ارائه ی آن به مجلس شورای اسلامی؛
 2- اقدام مقتدارانه ی مجلس شورای اسلامی برای تصویب قوانین تکمیلی برای امنیت اخلاقی جامعه؛
3- تصویب قانون صیانت از فضای مجازی با فوریت و دقت در اصلاح کاستی های این طرح؛
4- تعیین یک دستگاه یا نهاد برای نظارت بر اجرای دقیق قانون عفاف و حجاب و الزام 34 نهاد و دستگاه متولی ترویج فرهنگ عفاف توسط این نهاد بالادستی.
5- ترویج فرهنگ دینی و تبلیغ و برنامه سازی توسط صدا و سیما به صورت جهادی.
6- هماهنگی کامل دولت و قوه ی قضائیه برای جدیت در اجرای فرهنگ عفاف و حجاب در سازمان ها و نهادهای حاکمیتی(اعم از ادارات دولتی و مجموعه های وابسته ی غیردولتی) و تعیین قضات متدین و غیرتمند برای رسیدگی به پرونده های مربوطه.
 7- حضور در صحنه ی آحاد ملت مسلمان و انقلابی برای مطالبه ی پیگیر و مداوم از مسئولان و همچنین امر به معروف و نهی از منکر لسانی.

  به بیان روشن تر، این خطر بزرگ که کیان خانواده ها و اعتقادات و امنیت جامعه و آبروی اسلام و نظام را هدف گرفته است، نیاز به یک انقلاب در نگرش و عمل مسئولان و مردم متدین دارد و اگر خدای ناکرده نسبت به این وظیفه ی مهم کوتاهی شود، عذری در پیشگاه خدای متعال، اهل بیت(ع)، امام(ره) و شهیدان انقلاب نخواهیم داشت.