سرویس سیاسی  شهدای ایران:  امروز  برخی محدودیت‌های حصر میرحسین موسوی برداشته شد. حصری که شروع آن از ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ در خانه باغ کوچه اختر بود. در این روز شورای عالی امنیت ملی تصمیم گرفت موسوی  را برای جلوگیری از سوریه‌ سازی ایران در خانه ویلایی‌اش تحت الحفظ نگه دارد.


البته فقط در واژه، حصر بودند و اگر روزی شرایط زندگی این افراد در حصر برای مردم بازگو شود، این شرایط چندان شباهتی با واژه سنگین حصر نخواهد داشت. تصاویری که از سفرهای سیاحتی و خانوادگی سران فتنه منتشر شده است گواه این مدعاست.

موسوی فتنه‌ای به پا کرد که منتج به اعمال سنگین‌ترین تحریم تاریخ علیه مردم ایران شد.

 

زمستان ۱۳۸۷| اوباما دستان خود را به سمت ایران دراز کرد

«باراک اوباما» ۳۰ دی ۱۳۸۷ چهل و چهارمین رئیس جمهور آمریکا شد. اوباما رسماّ اعلام کرد که علاقمند به گسترش روابط با جهان اسلام است. بر همین اساس روز ۶ بهمن ۱۳۸۷ اولین مصاحبه تلویزیونی خود را با شبکه غیر آمریکایی العربیه انجام داد.

اوباما در این مصاحبه گفت: «طی چند ماه آینده رویکرد کلی [دولت] خود را مشخص خواهیم کرد. همانگونه که در  مراسم تحلیف خود گفتم، اگر کشورهایی مانند ایران مشت گره کرده خود را باز کنند، دستان ما را خواهند دید که به سوی آنها دراز شده است.»

اوباما چند هفته بعد به رهبر انقلاب نامه نوشت. از مفاد نامه گزارش مستندی وجود ندارد. تعداد نامه‌های ارسالی اوباما هم مشخص نیست. برخی رسانه‌های داخلی می‌گویند ۳ نامه، BBC می‌گوید ۴ نامه و برخی نیز از ۵ نامه اوباما به رهبری خبر داده‌اند.

 

بهار سال ۱۳۸۸| کانال محرمانه عمان

باراک اوباما در ادامه دست به اقدام منحصر به فردی زد. رئیس جمهور آمریکا برای اولین بار در تاریخ پس از انقلاب طی یک پیام تلویزیونی مستقیماً با مردم و مقامات عالی نظام صحبت می‌کرد. اوباما در پیام نوروزی خود در اول فروردین سال ۱۳۸۸ گفت:

«مایلم مستقیماً با مردم و رهبران جمهوری اسلامی صحبت کنم ... ما می‌دانیم که شما تمدن بزرگی هستید، دستاوردهای شما آمریکا و جهان را به تحسین واداشته است ... می‌خواهم به روشنی با رهبران ایران سخن بگویم. ما اختلافات جدی داریم که به مرور زمان بیشتر شده است. دولت من اکنون متعهد به دیپلماسی است که به طیف کاملی از مسائل پیش روی ما می پردازد و در صدد ایجاد پیوندی سازنده میان آمریکا، ایران و جامعه جهانی است.»

سپس اوباما مجدداً نامه‌ای خطاب به رهبر انقلاب نوشت. اوباما بهار سال ۸۸ در یکی از نامه‌های خود از رهبر انقلاب خواست برای شروع فصل جدیدی از مناسبات ایران - آمریکا به واشنگتن کمک کند.

این نامه‌نگاری همزمان با گیرکردن ماشین جنگی آمریکا در باتلاق عراق و تبدیل ایران به یک قدرت منطقه‌ای بود. بغداد توسط نیروهای هم عقیده با ایران اداره می‌شد و حزب الله لبنان نیز در سال ۲۰۰۶ توانسته بود ارتش صهیونیستی را برای اولین بار در تاریخ تشکیل این رژیم درهم بکوبد. همچنین منطقه غزه در سال ۲۰۰۷ با کمک نیروی قدس و حزب الله رسماً از سلطه صهیونیست‌ها خارج شد.

از مفاد نامه اوباما گزارشی در دسترس نیست امّا «ویلیام برنز» رئیس فعلی سازمان CIA در کتاب خود نوشت: «در اوایل می (اردیبهشت ۱۳۸۸) اوباما نامه طولانى و محرمانه‌ای خطاب به آیت اللّه خامنه‌اى ارسال کرد. اوباما سعى کرد با نوشتن این نامه راهى باز کند.»

رئیس سازمان اطلاعاتی CIA آمریکا در کتاب خود می‌نویسد  اوباما چند وقت بعد نامه دیگری به رهبرانقلاب می‌نویسد.

ویلیام برنز در ادامه عنوان کرد: «این بار نامه اوباما کوتاه تر بود و در آن پیشنهاد شده بود دو کشور گفت‌وگوهاى دوجانبه‌اى را مخفیانه آغاز کنند.» اوباما در این نامه خود برنز و تالوار از اعضای شورای امنیت آمریکا را به عنوان نماینده واشنگتن در مذاکره احتمالى معرفى کرد.

«نیویورک تایمز» سال ۲۰۱۶ در مقاله‌ای به قلم «مارک لاندر» نوشت که در همین برهه زمانی سلطان قابوس پیشنهاد گفتگوی محرمانه تهران - واشنگتن را در خاک عمان مطرح کرده بود.

این ایده از سوی تاجری به نام «سالم بن ناصر الاسماعیلی» به عنوان فرستاده مورد اعتماد سلطان عمان تحویل وزارت خارجه آمریکا شد. بنا به ادعای نیویورک تایمز، اوباما موافق و کلینتون مخالف این فرآیند بودند.

موسوی وارد می‌شود!

نیویورک تایمز در ادامه نوشت که چند هفته بعد با شروع اردوکشی خیابانی «موسوی»، کاخ سفید استراتژی تعامل با تهران را به استراتژی فشار بر تهران تغییر داد.

اوباما در خاطرات خود نوشت: «ژوئن ۲۰۰۹ (خرداد ۸۸) زمانی که میرحسین موسوی مقامات حکومتی را به تقلب برای کمک به انتخاب مجدد احمدی نژاد برای دومین دوره ریاست جمهوری متهم کرد، هرگونه چشم انداز پیشرفت از بین رفت. معترضان به خیابان آمدند تا نتیجه انتخابات را به چالش بکشند و [حرکتی] موسوم به جنبش سبز به راه انداختند که یکی از مهم ترین چالش‌های داخلی از زمان انقلاب ۱۳۵۷ به شمار می‌رفت.»

 

 

اینجا بود که واشنگتن به صرافت افتاد تا از آب گل و آلود تهران، تحریم علیه ایران را صید کنند. هدف، براندازی یا حداقل تسلیم ایران در برابر درخواست‌های آمریکا بود.

اوباما در تشریح وقایع انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال ۸۸ نوشت: «در شرایطی که این کشور وارد چرخه هرج‌ و مرج و سرکوبگری بیشتر می‌شد، ما راهبردمان را به‌سمت دومین گام راهبرد منع اشاعه‌ای خودمان تغییر دادیم. یعنی بسیج کردن جامعه بین‌المللی برای اعمال تحریم‌های اقتصادی سخت و چندجانبه‌ای که می‌تواند ایران را وادار به حضور در میز مذاکره کند.»

«ریچاد نفیو» معمار سنگین‌ترین تحریم تاریخ علیه ایران در کتاب «هنر تحریم» نوشت: [وجهه] احمدی نژاد پس از انتخاب مجددش در ژوئن ۲۰۰۹ (انتخابات ۱۳۸۸) به شدت خدشه دار شده بود ...  احمدی‌نژاد [دیگر] توانایی رسیدن به یک توافق برای ایران را نداشت.

مسئول وقت میز ایران در شورای امنیت دولت اوباما نوشت: [بر همین اساس] رئیس جمهور اوباما در نوامبر ۲۰۰۹ (آبان ۸۸) به «رایس» سفیر آمریکا در سازمان ملل، «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه آمریکا و «تیموتی گایتنر» وزیر خزانه داری آمریکا اجازه داد تا برای تحریم پا پیش بگذارند.



 

اوباما همچنین در خاطرات خود اعتراف بزرگی درباره تحریم‌های پیش از سال ۸۸ کرد و نوشت: «مشکل این بود که تحریم‌های موجود بیش از حد ضعیف بودند که بتوانند تأثیر داشته باشند. حتی متحدان آمریکا نظیر آلمان به تجارت خود با ایران ادامه می‌دادند و تقریباً همه نفت ایران را می‌خریدند.»