چه بسا یکی از اهداف بلندمدت طرفداران بازگشت به توافق با ایران، بیان این حرف باشد که پیوستن ایران به جامعه بینالمللی بدون شک منجر به گشایش و انعطافپذیری در داخل ایران نسبت به تولیدات و خدمات جهانیسازی و در نتیجه امکان ایجاد تغییرات مهمی در ساختار نظام حاکم در تهران خواهد شد و مقدمات وادار کردن ایران به تغییر و دگرگونی بدون نیاز به ضدانقلاب را فراهم خواهد کرد.
هر چند ممکن است این احتمال موجه باشد، اما نظام و سپاه، خطرات آن را درک میکنند. هرگز در آینده نزدیک شاهد مسابقه گذاشتن شرکتهای آمریکایی در تهران نخواهیم بود، بلکه شرکتهای چینی و روسی ثمره امضای توافق را بیشتر از همتایان آمریکایی خود خواهند برد. همین مسئله سبب دشوار بودن فهم مقاصد آمریکا در ارائه این امتیازهایی است که در برابر سرسختی ایران ارائه میکند.
تلاش برای کاهش بهای نفت را نمیتوان دلیل احتمالی حرکت پرشتاب آمریکا به سمت بازگشت به توافق تفسیر کرد. اگر ایران آنطور که غربیها میگویند تنها چند هفته با ساخت بمب اتمی فاصله دارد، در آن صورت، هیچ توافقی آن را از دانش و شناختی که کسب کرده، محروم نخواهد کرد، به همین سبب این توجیه که تسریع در بازگشت به توافق، ایران را از دستیابی به سلاح هستهای محروم خواهد کرد، توجیهی منطقی نیست.