در نمایشگاه «در ستایش حیوان» سوژه عکس‌ها همچون قبل، زنان جوان بارداری هستند که در لوکیشن کاروانسراهای اطراف شهر که این روزها معمولاً به عنوان دخمه‌هایی در آثار سینمایی به تصویر کشیده می‌شوند و پناه گاه حاشیه‌نشینان و بزهکاران هستند با حجابی شل و یا بدون حجاب حضور یافته‌اند و روی عکس‌ها و در قسمت‌هایی که حجاب نیست، مایعی شتک کرده که حس مشمئز کننده‌ای را به ذهن متبادر می‌کند که انگار فردی مریض با تماشای این زنان که اتفاقاً اروتیک نیستند، به استمنایی کثیف پرداخته است.

سوال اینجا است که فردی که در کل آثارش خشونت، افسردگی و تراژدی موج می‌زند چگونه از طرف گالری داران حمایت می‌شود تا بتواند آثارش را به نمایش و با قیمت‌هایی میلیونی به فروش بگذارد. چه جریانی از چنین نگاه‌های انحرافی که نمونه‌های متعددی هم از آنها در قالب آثار حجم، نقاشی و عکس و حتی مدعی هنرهای جدید در چند سال اخیر دیده شده حمایت می‌کند.

مسئولان معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به ویژه اداره کل هنرهای تجسمی و امور گالری‌ها چگونه سر در لاک خود فرو برده و سکوت معناداری اختیار کرده‌اند؟ آیا چنین رفتاری تلاش برای عادی جلوه دادن فرهنگ و نگرشی منحط نیست؟

چرا باید یک کتابفروشی و ناشر که توقع می‌رود مدافع و مروج آثار فاخر فرهنگی باشد، با بی‌تفاوتی، میزبان این مدل آثار است؟