اين حرف‌هاي كي‌روش را مرور كنيد: «من اينجا (برزيل) با چند تيم خوب براي انجام بازي تداركاتي هماهنگ كرده‌ام، از جلسه گذاشتن خسته شده‌ام. اگر قرار است كاري انجام شود بايد مسئولان آن را انجام دهند. من كارهايم را كرده‌ام.»
به گزارش شهدای ایران به نقل ازجهان نیوز :
از حرف‌هاي او يك نكته مهم درمي‌آيد: اينكه براي بازي با تيم‌هاي بزرگ كه كي‌روش آنها را رديف كرده بايد پول داشت.
2
فدراسيون كفاشيان فدراسيون در حال احتضار است كه آه ندارد با ناله سودا كند. فدراسيون كه تازه چند ماه است يك اسپانسر پيدا كرده و پوما و آديداس را پس مي‌‌زند و آل‌شپورت را مي‌‌چسبد! از اين فدراسيون انتظار درآمدزايي داشتن خطاست. كفاشيان خيلي هنر كند بتواند با جريمه‌هايي كه كميته انضباطي اعمال مي‌‌كند پول كارمندانش را بدهد و اگر كمك دولت نباشد، يك اعتراض به مصاحبه‌هاي اعتراض‌آميز كي‌روش اضافه مي‌‌شود. كفاشيان نمي‌‌تواند 2 ميليون دلار كه به پول ما مي‌‌شود 6 ميليارد تومان براي بازي با اسپانيا كنار بگذارد. پس از او و شركايش آبي گرم نمي‌‌شود.
3
تيم‌هاي ملي با عامه مردم سر و كار دارند. همين تيم‌ملي واليبال را ببينيد... با بردهايش چطور ايرانيها در سراسر جهان احساس غرور مي‌‌كنند؟ تيم‌ملي فوتبال وقتي به جام‌جهاني رفت مردم از شادي به خيابان‌ها ريختند. بنابراين وقتي بحثي ملي است، بايد به آن توجه ملي داشت چرا كه شكست و ناكامي به همان اندازه يأس را بر جامعه مستولي مي‌‌كند كه برد شادي‌آفرين و نشاط‌آور است. اينجاست كه دولت بايد وارد شود. دولت نمي‌‌تواند خودش را كنار نگه دارد چرا كه در هنگام شادي‌ها پيام تبريك داده. چرا كه پاي مردم ميان است و بحث به يك جمع كوچك، محدود نمي‌‌شود. تصور كنيد كه ايران بدون تدارك لازم به برزيل برود و از آرژانتين، نيجريه و حتي بوسني شكست‌هاي سختي بخورد. مردم چه حالي خواهند داشت؟ دولت چه واكنشي نشان مي‌‌دهد؟ آيا مي‌‌تواند بي‌‌تفاوت باشد؟
4
اينجاست كه بايد از رئيس‌جمهور كمك خواست. دكتر روحاني بايد آستين‌ها را بالا بزند، وزير ورزش را بخواهد، بودجه‌اي مكفي در اختيارش بگذارد و به او دستور دهد تيم‌ملي را براي جام‌جهاني آماده كند. يك بودجه 80 ميلياردي به نظر كافي است و سرانه آن براي هر فرد ايراني مي‌‌شود هزار تومان. آيا يك فرد ايراني حاضر نيست براي آماده شدن تيم‌ملي كشور، هزارتومان از سهمش به اين امر اختصاص يابد؟
قطعا پاسخ مثبت است. كفاشيان كه دادكان نيست پول را هر جور كه شده تامين كند. او «حاجي بازاري‌هاي» دادكان را ندارد. كفاشيان حتي صفايي‌فراهاني نيست كه به خاطر قرابت با رئيس‌جمهور، تا لب‌تر كند بودجه‌اي قابل توجه در اختيارش قرار گيرد پس اينجا خود رئيس‌جمهور روحاني بايد شرايط را ببيند و پا پيش بگذارد.
5
نظرها را مي‌‌خوانيد؟ نگراني‌ها را درك مي‌‌كنيد؟ همه از حالا دستها را بالا برده‌اند. از كي‌روش گرفته تا آنهايي كه دستي بر آتش فوتبال دارند. در جملات همه آنها يك عبارت مشترك است: «در اين شرايط ...»
همه آنها متفق‌القولند كه با اين شرايط تيم‌ملي در جام‌جهاني برزيل به هيچ توفيقي نخواهد رسيد. آنها همگي اميدوارند. اميدوار به اينكه اگر تيم‌ملي خوب ساخته و پرداخته شود مي‌‌تواند در برزيل حرف براي گفتن داشته باشد و حتي به يك صعود تاريخي برسد و از گروهش بالا برود. تبديل اين «يأس» به «اميد» تواني مي‌‌خواهد كه كفاشيان آن را ندارد. دكتر روحاني با يك دستور ساده مي‌‌تواند همه ايرانيها را خوشحال كند. همه آنهايي را كه مي‌‌گويند مسي آقاي گلي‌اش در جام‌جهاني را جلوي بازي با ايران به دست مي‌‌آورد. نگذاريم كسي اين طور فكر كند...
از حرف‌هاي او يك نكته مهم درمي‌آيد: اينكه براي بازي با تيم‌هاي بزرگ كه كي‌روش آنها را رديف كرده بايد پول داشت.
2
فدراسيون كفاشيان فدراسيون در حال احتضار است كه آه ندارد با ناله سودا كند. فدراسيون كه تازه چند ماه است يك اسپانسر پيدا كرده و پوما و آديداس را پس مي‌‌زند و آل‌شپورت را مي‌‌چسبد! از اين فدراسيون انتظار درآمدزايي داشتن خطاست. كفاشيان خيلي هنر كند بتواند با جريمه‌هايي كه كميته انضباطي اعمال مي‌‌كند پول كارمندانش را بدهد و اگر كمك دولت نباشد، يك اعتراض به مصاحبه‌هاي اعتراض‌آميز كي‌روش اضافه مي‌‌شود. كفاشيان نمي‌‌تواند 2 ميليون دلار كه به پول ما مي‌‌شود 6 ميليارد تومان براي بازي با اسپانيا كنار بگذارد. پس از او و شركايش آبي گرم نمي‌‌شود.
3
تيم‌هاي ملي با عامه مردم سر و كار دارند. همين تيم‌ملي واليبال را ببينيد... با بردهايش چطور ايرانيها در سراسر جهان احساس غرور مي‌‌كنند؟ تيم‌ملي فوتبال وقتي به جام‌جهاني رفت مردم از شادي به خيابان‌ها ريختند. بنابراين وقتي بحثي ملي است، بايد به آن توجه ملي داشت چرا كه شكست و ناكامي به همان اندازه يأس را بر جامعه مستولي مي‌‌كند كه برد شادي‌آفرين و نشاط‌آور است. اينجاست كه دولت بايد وارد شود. دولت نمي‌‌تواند خودش را كنار نگه دارد چرا كه در هنگام شادي‌ها پيام تبريك داده. چرا كه پاي مردم ميان است و بحث به يك جمع كوچك، محدود نمي‌‌شود. تصور كنيد كه ايران بدون تدارك لازم به برزيل برود و از آرژانتين، نيجريه و حتي بوسني شكست‌هاي سختي بخورد. مردم چه حالي خواهند داشت؟ دولت چه واكنشي نشان مي‌‌دهد؟ آيا مي‌‌تواند بي‌‌تفاوت باشد؟
4
اينجاست كه بايد از رئيس‌جمهور كمك خواست. دكتر روحاني بايد آستين‌ها را بالا بزند، وزير ورزش را بخواهد، بودجه‌اي مكفي در اختيارش بگذارد و به او دستور دهد تيم‌ملي را براي جام‌جهاني آماده كند. يك بودجه 80 ميلياردي به نظر كافي است و سرانه آن براي هر فرد ايراني مي‌‌شود هزار تومان. آيا يك فرد ايراني حاضر نيست براي آماده شدن تيم‌ملي كشور، هزارتومان از سهمش به اين امر اختصاص يابد؟
قطعا پاسخ مثبت است. كفاشيان كه دادكان نيست پول را هر جور كه شده تامين كند. او «حاجي بازاري‌هاي» دادكان را ندارد. كفاشيان حتي صفايي‌فراهاني نيست كه به خاطر قرابت با رئيس‌جمهور، تا لب‌تر كند بودجه‌اي قابل توجه در اختيارش قرار گيرد پس اينجا خود رئيس‌جمهور روحاني بايد شرايط را ببيند و پا پيش بگذارد.
5
نظرها را مي‌‌خوانيد؟ نگراني‌ها را درك مي‌‌كنيد؟ همه از حالا دستها را بالا برده‌اند. از كي‌روش گرفته تا آنهايي كه دستي بر آتش فوتبال دارند. در جملات همه آنها يك عبارت مشترك است: «در اين شرايط ...»
همه آنها متفق‌القولند كه با اين شرايط تيم‌ملي در جام‌جهاني برزيل به هيچ توفيقي نخواهد رسيد. آنها همگي اميدوارند. اميدوار به اينكه اگر تيم‌ملي خوب ساخته و پرداخته شود مي‌‌تواند در برزيل حرف براي گفتن داشته باشد و حتي به يك صعود تاريخي برسد و از گروهش بالا برود. تبديل اين «يأس» به «اميد» تواني مي‌‌خواهد كه كفاشيان آن را ندارد. دكتر روحاني با يك دستور ساده مي‌‌تواند همه ايرانيها را خوشحال كند. همه آنهايي را كه مي‌‌گويند مسي آقاي گلي‌اش در جام‌جهاني را جلوي بازي با ايران به دست مي‌‌آورد. نگذاريم كسي اين طور فكر كند...
