هر چه می‌خواهد دل تنگت، بگو. بابا، امشب به مهمانی دلِ بی قرارت آمده، بگو از سیلی خوردن‌ها و تازیانه‌ها و آتش خیمه‌های عصر عاشورا. بگو از درد غربت و محنت غریبی، بگو از صورت‌های نیلی و اسیری و بیابان‌های بی رحمی. بگو از بی شرمی یزیدیان و کوفیان سست پیمان و استقبال شامیان، آرام، نازنین عمه! آرام. اکنون تو، به مهمانی بابا می‌روی. سفر به سلامت!
به گزارش شهدای ایران؛به نقل از تابناک،پنجم صفر مصادف است با سالروز شهادت سه ساله امام حسین (ع)؛ امشب رقیه (ع) است و عمه، رقیه با اسیران دیگر وارد خرابه‌های شام شد، اما دیگر تاب دوری ندارد پریشان در جست و جوی پدر است. امشب رقیه(ع)است و سر بابا، امشب ملائک آسمان از غم دختر حسین (ع) در جوش و خروشند، امشب شب وداع رقیه و زینب (ع) است.
با تولد حضرت رقیه (ع) در سال ۵۷ قمری، مدینه نور دیگری گرفت و خانه کوچک امام، گرمای تازه‌ای یافت. دیری نپایید که ام اسحاق جان به جان آفرین تسلیم کرد و رقیه کوچک از نعمت مادر محروم شد. امام حسین (ع) او را در آغوش پر مهر خویش، بزرگ کرد و پیوسته به خواهرش زینب (ع) سفارش می‌فرمود که برای رقیه (ع) مادر باشد و به او محبّت کند.
مادر با فضلیت
براساس نوشته‌های بعضی کتاب‌های تاریخی، نام مادر حضرت رقیه (ع)، امّ اسحاق است که پیش‌تر همسر امام حسن مجتبی (ع) بوده و پس از شهادت ایشان، به وصیت امام حسن (ع) به عقد امام حسین (ع) درآمده است. مادر حضرت رقیه (ع) از بانوان بزرگ و با فضیلت اسلام به شمار می‌آید. بنا به گفته شیخ مفید در کتاب الارشاد، کنیه ایشان بنت طلحه است.
نام‌گذاری زیبا
رقیه از «رقی» به معنی بالا رفتن و ترقی گرفته شده است. گویا این اسم لقب حضرت بوده و نام اصلی ایشان فاطمه بوده است؛ زیرا نام رقیه در شمار دختران امام حسین (ع) کمتر به چشم میخورد و به اذعان برخی منابع، احتمال اینکه ایشان همان فاطمه بنت الحسین (ع)باشد، وجود دارد. در واقع، بعضی از فرزندان امام حسین(ع)دو اسم داشتهاند و امکان تشابه اسمی نیز در فرزندان ایشان وجود دارد.
اصل وجود دختری چهار ساله برای امام حسین (ع) در منابع شیعی آمده است، اما در بعضی منابع در این باره اختلاف وجود دارد. در کتاب کامل بهایی نوشته علاءالدین طبری (قرن ششم هجری) قصه دختری چهار ساله که در ماجرای اسارت در خرابه شام در کنار سر بریده پدر به شهادت رسیده، آمده است، اما در مورد نام او که آیا رقیه بوده یا فاطمه صغری و ... اختلاف است.
اسیری حضرت رقیه (س)
حضرت رقیه در واقعه عاشورا حدود سه یا چهار سال سن داشت که بعد از شهادت امام حسین(ع) و یارانش در عصر عاشورا به همراه دیگر زنان بنی‌هاشم توسط سپاه یزید به اسیری گرفته شد.
اما داستان شهادت حضرت رقیه (ع)از درون خرابه‌های شام، به گوش می‌رسد؛ صدای کودکی به گوش می‌رسید، همه آنهایی که در میان اسرا بودند، خوب می‌دانستند که این صدای رقیه(ع)، دختر کوچک امام حسین (ع) است. او حالا از خواب بیدار شده بود و سراغ پدرش را می‌گرفت. انگار که خواب پدرش را دیده بود. یزید دستور داد سر امام حسین (ع) را به دختر کوچک نشان دهند و او را ساکت کنند، اما وقتی حضرت رقیه (ع) و امام حسین (ع) باز هم به هم رسیدند، اتفاق جانسوزی افتاد.
و چنین شد که رقیه (ع)، هنگامی که سر پدر در آغوشش بود، جان سپرد. مرقد مطهر حضرت رقیه (ع) در سوریه نزدیک به قبر حضرت زینب (ع) است.
حضرت رقیه (ع) در مدت عمر کوتاه خود در دامان این بزرگواران، به ویژه پدر گرامی‌اش امام حسین (ع) پرورش یافت و با وجود همان سن کم، به عنوان یکی از زیباترین اسطورههای ایثار و مقاومت در تاریخ معرفی شد.
