حال این روزهای یک کاندیدا...
لاریجانی وارد شده به انتخابات همان لاریجانی شناخته شده است؛ همان فیلسوفی که هفت سال است رفیق روحانی شده است. تیم رسانه‌ای او هم تیم چهره ناکامی است که شاید وعده معاون اولی گرفته است.
به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران، علی لاریجانی در آخرین روز ثبت نام وارد ستاد انتخابات شد و گمانه‌زنی‌های
«می‌آید نمی‌آید» فعالان سیاسی و «تائید تکذیب» های خودش را پایان داد.
قابل فهم بود که لاریجانی همه شرایط را برای حضور آماده کرده اما هنوز
تصمیم قطعی نگرفته است. از سوی دیگر هم می‌شد فهمید که لاریجانی از فرصت
پیش رو، آن هم بعد از پایان تلخ سه دوره ریاستش بر مجلس نتواند از این
انتخابات (شاید به عنوان فرصت آخر) چشم پوشی کند.
لاریجانی وارد شده به انتخابات همان لاریجانی شناخته شده است؛ همان فیلسوفی که هفت سال است رفیق روحانی شده است. تیم رسانه‌ای او هم تیم چهره ناکامی است که شاید وعده معاون اولی گرفته است. تلاش می کنند ترکش های رفاقت با روحانی را با «نه به کلید» دفع کنند و با کلیپ سازی و توئیت بازی از او چهره رای سازی درست کنند. به او گفته اند که بدون توجه به خاستگاه خودش و نزدیکانش به دادگاه و پادگان حمله کند تا شاید چند سبد رای را فعال کند.
به کلاب هاوس آمد تا موجی درست کند و چند رای کاسب باشد. اما سوالات نشان داد که لاریجانی باید بفهمد برای او مثل روحانی خبری از رای مفت نیست. البته که روحانی هم برای چند رای بیشتر خط قرمزهایی را رد کرد و حتی به رای خانواده های اعدامی یا مشتاقان اختلاف شیعه و سنی هم طمع کرد. لاریجانی فهمید که باید از گذشته نسبتا وزینی که داشته دست بکشد و برای پیروزی به هرکس و ناکسی رو بزند؛ ظاهرا این مسیر را هم با سرعت کمی شروع کرده است.
اما تا اینجای کار لاریجانی موفق نبوده است. نه موجی ایجاد کرده، نه رایی جذب کرده است. از رفیق روحانی و شریک او هم بعید است که برنامه خاصی برای آینده داشته باشد. به مناظره ها امید دارد تا بتواند با جواب های بداهه داغ حریف را از میدان به در کند.
علی لاریجانی مدیر بوده، تیم مدیریتی دارد اما هیچ وقت محبوب و کاریزماتیک نبوده و احتمالا هم نخواهد بود. اما به لاریجانی باید تذکر داد که این بیست و اندی روز تبلیغات هم خواهد گذشت، یا رئیس جمهور می‌شود یا نمی شود؛ اما چه بشود چه نشود حیف از عقبه با اغماض قابل قبول(سال های دهه شصت، هفتاد و بخشی از هشتاد) اوست که بعد از ناکامی انگشتانش را بگزد که چه‌ها برای چند رای بیشتر که نگفتم یا بعد از چهار یا هشت سال که مثل روحانی بر صندلی قدرت تکیه زد، بگوید برای این صندلی چه جفاها که نکردم، حالا هم که تمام شد. خودمانی‌تر آنکه علی آقا همین قدر وجهه باقیمانده را قدر بداند.
لاریجانی وارد شده به انتخابات همان لاریجانی شناخته شده است؛ همان فیلسوفی که هفت سال است رفیق روحانی شده است. تیم رسانه‌ای او هم تیم چهره ناکامی است که شاید وعده معاون اولی گرفته است. تلاش می کنند ترکش های رفاقت با روحانی را با «نه به کلید» دفع کنند و با کلیپ سازی و توئیت بازی از او چهره رای سازی درست کنند. به او گفته اند که بدون توجه به خاستگاه خودش و نزدیکانش به دادگاه و پادگان حمله کند تا شاید چند سبد رای را فعال کند.
به کلاب هاوس آمد تا موجی درست کند و چند رای کاسب باشد. اما سوالات نشان داد که لاریجانی باید بفهمد برای او مثل روحانی خبری از رای مفت نیست. البته که روحانی هم برای چند رای بیشتر خط قرمزهایی را رد کرد و حتی به رای خانواده های اعدامی یا مشتاقان اختلاف شیعه و سنی هم طمع کرد. لاریجانی فهمید که باید از گذشته نسبتا وزینی که داشته دست بکشد و برای پیروزی به هرکس و ناکسی رو بزند؛ ظاهرا این مسیر را هم با سرعت کمی شروع کرده است.
اما تا اینجای کار لاریجانی موفق نبوده است. نه موجی ایجاد کرده، نه رایی جذب کرده است. از رفیق روحانی و شریک او هم بعید است که برنامه خاصی برای آینده داشته باشد. به مناظره ها امید دارد تا بتواند با جواب های بداهه داغ حریف را از میدان به در کند.
علی لاریجانی مدیر بوده، تیم مدیریتی دارد اما هیچ وقت محبوب و کاریزماتیک نبوده و احتمالا هم نخواهد بود. اما به لاریجانی باید تذکر داد که این بیست و اندی روز تبلیغات هم خواهد گذشت، یا رئیس جمهور می‌شود یا نمی شود؛ اما چه بشود چه نشود حیف از عقبه با اغماض قابل قبول(سال های دهه شصت، هفتاد و بخشی از هشتاد) اوست که بعد از ناکامی انگشتانش را بگزد که چه‌ها برای چند رای بیشتر که نگفتم یا بعد از چهار یا هشت سال که مثل روحانی بر صندلی قدرت تکیه زد، بگوید برای این صندلی چه جفاها که نکردم، حالا هم که تمام شد. خودمانی‌تر آنکه علی آقا همین قدر وجهه باقیمانده را قدر بداند.
