ملت شریف و عزیز ایران!
یکی از نعماتِ الهی که در طول چند دهۀ گذشته شاملِ حالِ این بندۀ خاطیِ پروردگار شده است، اقبال و حُسن ظنِّ بسیاری از اصحاب علم و معرفت و دوستان و سروران ارجمند نسبت به اینجانب بوده است. بسیاری از استادان و پژوهشگران در مؤسسات علمی و آموزشی کشور و جمعی از بزرگواران در مجامع و محافلِ دینی و فرهنگی و نیز در سازمان‌ها و نهاد‌های تصمیم‌ساز در مقاطع و فصولِ منتهی به انتخابات با این کمترین تماس حاصل کرده و بر بنده منّت نهادند و با بیان احتجاجات و استدلال‌های گونه‌گون، حضور اینجانب را در میدان رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری واجب عینی تلقّی نمودند و این مطالبه را مطرح کردند که بر اینجانب فرض است تا وظیفۀ خود را به اَکملِ وجه به انجام رسانم.

 

در آستانۀ ثبت نام نامزد‌های انتخابات ۱۴۰۰ نیز دعوت و درخواستِ دوستان و بزرگواران تکرار شد و اینجانب نیز به منظور ادای احترام به پیشگاه همۀ عزیزان به جِدّ در این باب اندیشیدم و اکنون با توّجه به ثبت نام تعداد قابل توجهّی از شخصیت‌های عالم، وارسته و برخوردار از تجارب ارزنده در خدمت رسانی شایسته به ایران عزیز و نظام اسلامی به این نتیجه رسیدم که حضور در این عرصه برای بنده، مقبول و ممدوح نیست.

 

اینجانب همواره این حدیث شریف نبوی (ص) را پیش چشم داشته ام که می‌فرماید " اگر خود را به تمامی برای انجام امری شایسته نمی‌دانی پس بدان میدان وارد مشو".

در حال حاضر، این خدمتگزار کوچک نظام جمهوری اسلامی بدور از هرگونه عافیت طلبی و گرفتار آمدن در بندِ کیشِ شخصیت و بدون آنکه کارِ خود را با کارِ پاکان قیاس بگیرم این کلام قطب عارفان و پیشوای پارسایان، حضرت امیر مؤمنان (علیه آلاف التحیه و الثناء) را با خود زمزمه می‌کنم که فرمود: "من اگر وزیر شما باشم بهتر است تا امیر شما باشم". از این رو ضمن سپاس و قدردانی فراوان از الطاف و مراحمِ همۀ دوستانِ گرانقدر و سرورانِ ارجمند از درگاه یگانۀ هستی بخش مسئلت می‌نمایم تا آتش عشق به ایران اسلامی را بیش از پیش در دل ما فروزان سازد و مامِ میهن را از فرزندان خویش راضی و خشنود گرداند.

ما را سَری ست با تو که گر خَلقِ روزگـار         دشمن شوند و سَر برود هم بر آن‌سَریم
سعدی تو کیستی که در این حلقۀ کمند        چندان فتاده‌انـــد که ما صیـــد لاغــــریم