یك اثر هنری اگرچه دارای ساختاری ساده، اما به شرط باروری از یك پیام الهی، یك بعد معنوی و خلوصی ناب می تواند زیبا و ستودنی و بر ذهن و دل مخاطب كارگر شود.
مستند «آرمیتا مثل پری» از جنس همان آثاری است كه در نگاه نخست ساده است. این كار ساختاری عجیب و غریب ندارد. مدعی نیست. تفاخر هم نمی ورزد. درنگی است بر زندگی دختر كوچك یك شهید؛- فرزند شهید داریوش رضایی نژاد- دانشمندی كه به دستان پلید عوامل موساد ناجوانمردانه به شهادت رسید.
در مستند یاد شده بطور مشخص بر ارتباط خاص آرمیتا با پدر شهیدش و حضرت آقا به عنوان پدر همه كودكان دیارمان تاكید می شود. جالب اینكه در فیلم، آرمیتا در گفت وگو با مادرش دقیقا بر این نكته تاكید می كند: «حضرت آقا پدر همه اند!»
مستند «آرمیتا مثل پری» ارتباطی عجیب، عاطفی، ملموس و ولایی را تصویر می كند. كلام و رفتار آرمیتا همگی گویای این است كه او در ازای پدر شهیدش، حضرت آقا را نه تنها پدر كه بزرگتر از پدر یافته است. پدری كه هم دوست اش دارد، هم می كوشد جایگاه والای «رهبری» او را از یاد نبرد.
تردید ندارم با دیدن مستند یاد شده ارتباط ویژه دختر شهید و حضرت آقا، دانه های اشك را بر چشمان بینندگان نشانده است. اشكی از شوق مواجهه با عاطفه ورزی خالصانه! از روبرو شدن با دختری كه همه آرزوها و دنیای خود را در سایه مهر پدری رهبرمان دیده است! چشمانمان گریست از روبرو شدن با پدری كه با لحنی مهربانانه، خورشید دلدادگی اش را سخاوتمندانه به فرزند شهیدی هدیه می كند.
«آرمیتا مثل پری» نمونه ای از مستندهایی است كه با پول زیادی ساخته نشده است. سازندگان اش در پی فلسفه بافی نبوده اند. حجاب نفسانیت را به كناری زده اند و با لحنی صمیمی و روال به حكایت نشسته اند.
شنبه شب، شبكه اول سیما، با مستند خود دلها را لرزاند.
