تنها چیزی که می‌تواند در مقابل این خوی استعمارگری فرانسوی و مداخله‌جویی امریکایی بایستد اراده دولت و ملت لبنان است.
شهدای ایران: «نعمت‌الله عبدالرحیم‌زاده» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:
انفجار شامگاه سه شنبه ۴ اوت در بندر بیروت بی‌شک بزرگ‌ترین حادثه‌ای بود که مشابه آن در پایتخت لبنان تجربه نشده بود. دست کم ۱۵۴ نفر در این حادثه کشته، ۶ هزار نفر زخمی، ۶۰ نفر مفقود و حدود ۳۰۰ هزار نفر بی‌خانمان شده‌اند و گفته می‌شود که خسارت ناشی از این فاجعه حدود ۱۰ تا ۱۵۰ میلیارد دلار باشد. این ارقام به خوبی ابعاد مصیبت‌بار فاجعه را بیان می‌کند و تردیدی نیست که کشورهای منطقه و حتی فراتر از منطقه، در این شرایط سخت دست کمک به سوی لبنان دراز کنند، به خصوص اینکه لبنان حتی قبل از این فاجعه با بحران اقتصادی دست به گریبان بود.
در ابتدا تصور می‌شود که رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل ماکرون به این دلیل و زودتر از هر کس دیگری روز پنج شنبه عازم لبنان شد، اما به محض رسیدن به بیروت سخنانی گفت که پرده از هدفی جز کمک به مردم لبنان برمی‌داشت و معلوم شد به جای کمک به فکر احیای استعمار فرانسه در لبنان است.
ماکرون در ابتدای ورودش از همبستگی و همدردی با مردم لبنان گفت، اما کمی بعد این عوام‌فریبی را کنار گذاشت و با تعیین تکلیف برای مقامات لبنان جهت انجام اصلاحات سیاسی-اقتصادی گفت: «اول سپتامبر باز می‌گردم و اگر تا آن موقع آن‌ها از پس این کار بر نیامدند، من مسئولیت اصلاحات سیاسی را خود بر عهده خواهم گرفت.» این حرف او نشان می‌دهد که رئیس‌جمهور فرانسه هنوز تصور می‌کند لبنان مستعمره فرانسه است و به قول تحلیلگر لبنانی ماجد نعمه، گویا ماکرون فراموش کرده لبنان دیگر مستعمره فرانسه نیست.
بعید است که ماکرون چنین چیزی را فراموش کرده باشد. باید گفت که چه این سخن او و چه اصل سفرش به لبنان، یک فرصت‌طلبی برای بهره‌برداری از فاجعه بندر لبنان است. طنز تلخ ماجرا در تهیه طوماری با امضای ۵۷ هزار نفر است که خواستار حاکمیت فرانسه دست کم برای ۱۰ سال بر فرانسه شده‌اند و شخصیت‌هایی مثل سعد حریری یا ولید جنبلاط برای انجام تحقیقات بین‌المللی در مورد انفجار بندر بیروت به نوعی با ماکرون هم‌صدا شده‌اند.
او در وهله نخست می‌خواست به رقبای بین‌المللی و از جمله امریکا نشان بدهد که لبنان هنوز زیر سایه فرانسه است و اگر بخواهند از وضعیت بحران‌زده بعد از آن انفجار سوءاستفاده کنند، باید متوجه موقعیت فرانسه باشند. در واقع، انفجار بندر بیروت مصیبتی بر مصائب عمدتاً اقتصادی این کشور افزوده که فشار غرب و به خصوص امریکا عامل اصلی این مصائب و مشکلات است و حالا که این فاجعه رخ داده، احساس می‌کنند تحت پوشش کمک به لبنان اهداف خود را برای تحمیل خواسته‌های‌شان پیش ببرند.
اعلام کمک ۱۷ میلیون دلاری امریکا به لبنان در همین راستا است در حالی که جدای از فشار اقتصادی دولت امریکا بر لبنان، سفیر این کشور هم بارها و به صورت مستقیم در امور داخلی این کشور دخالت کرده تا جایی که روزنامه رأی‌الیوم در ۳۰ ژوئن نوشت: «دروتی شیا، سفیر امریکا در لبنان با دولت و ملت لبنان به نحوی رفتار می‌کند که گویی آن‌ها تبعه یا برده دولت امریکا هستند.» شکی نیست که دولت امریکا با وضعیت فعلی میزان دخالت خود را در لبنان افزایش خواهد داد و از کمک‌های ناچیز اقتصادی مثل همین ۱۷ میلیون دلار به عنوان اهرم فشاری علیه دولت و ملت لبنان استفاده خواهد کرد.
در این بین، ماکرون با توجه به این جریان است که هم شتاب‌زده خود را به بیروت رساند تا سابقه استعماری فرانسه در لبنان را یادآوری کرده باشد و هم با طرح موضوعاتی مثل اصلاحات اقتصادی و سیاسی و حتی اصلاحات در قانون اساسی لبنان، بر رقبای امریکایی و دیگر عوامل فرامنطقه‌ای پیش‌دستی کرده باشد.
به این ترتیب، فاجعه انفجار در بندر بیروت فاجعه بزرگتر سیاسی را به دنبال داشته و فرانسه و امریکا به طمع افتاده‌اند تا با افزایش فشار و دخالت در لبنان عملاً مهار این کشور را در دست بگیرند. تنها چیزی که می‌تواند در مقابل این خوی استعمارگری فرانسوی و مداخله‌جویی امریکایی بایستد اراده دولت و ملت لبنان است که با درایت در مقابل آن‌ها ایستادگی و بتوانند از استقلال و هویت لبنانی خود دفاع کنند.
