با آنکه سال ها از پایان جنگ می گذرد با این حال هر روز شاهد فوت یکی از این مبتلایان و قربانیان سلاح های شیمیایی عراق هستیم. کسانی که درمانی برای بیماریشان نیست و آینده محتوم همگی شان تحمل سال ها درد و رنج و در نهایت مرگ در بستر بیماری است.
به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ پس از جنگ جهانی دوم، وسیع ترین حملات شیمیایی در طول جنگ 8 ساله عراق برضد ایران رخ داد و بسیاری از نظامیان و نیز غیر نظامیان غرب کشور(خصوصا مناطق کرد نشین) را به آلودگی های شیمیایی و عوارض آن مبتلا نمود.
با آنکه سال ها از پایان جنگ می گذرد با این حال هر روز شاهد فوت یکی از این مبتلایان و قربانیان سلاح های شیمیایی عراق هستیم. کسانی که درمانی برای بیماریشان نیست و آینده محتوم همگی تحمل سال ها درد و رنج و در نهایت مرگ در بستر بیماری است. این افراد، مرگ را چه طور نگاه می کنند و چه مشکلاتی دارند؟ بمب های شیمیایی چه اثرات و عواقبی دارند و نوع و میزان استفاده از آنها در جنگ چگونه بوده است؟ رسیدگی نهادهای مسئول به جانبازان شیمیایی، وضعیت خانوادگی و نیز نوع تعاملشان با همسر و فرزندان چگونه است؟
اولین حمله شیمیایی عراق بر ضد ایران در تاریخ 23 دی 59 در منطقه هلاله نی خزر و آخرین حمله در روستاهای اطراف سرپل ذهاب و گیلانغرب و شهر اشنویه در تیر و مرداد ماه 1367 رخ داده است.تعداد بمباران های شیمیایی 300 مورد بوده که 30 مورد آن مربوط به بمباران مناطق مسکونی ایران و برخی هم مربوط به مناطق کردنشین عراق در بهار 66 بوده است.
بیشتر گازهای شیمیایی استفاده شده در این بمباران ها به ترتیب عبارت از گاز اعصاب،گاز خردل و گازهای ترکیبی است.
از اثرات گاز اعصاب می توان به کشنده بودن،اثرات ناپایدار بر محیط و انسان،ضعف عضلانی و اختلالات سیستم عصبی اشاره کرد.گاز خردل به دلیل اثر بر DNA سلولی دارای آثاری دیررس است.از جمله عوارض ان می توان به عوارض چشم،سیستم تنفسی و پوست اشاره کرد که اکثر جانبازان شیمیایی ایران سابقه مصدومیت با این گاز را دارند.بیماری این جانبازان درمان قطعی ندارد و پس از رنج و مرارت زیاد،انقباض شدید پاشنه و تهوع شدید جان می سپارند و در صورت زنده ماندن نیز پس از گذشت15-12 سال به دلیل از دست دادن آب چشم،دچار مشکل بینایی می گردند.
تا سال 81 استفاده از خدمات رایگان،مختص جانبازان 70 درصد به بالا بود که حدود 16 هزار نفر می باشند اما از سال 83 و با اجرای طرحی، 570 هزار جانباز، تحت پوشش خدمان رایگان قرار گرفتند.مراکز درمانی آنها در تهران تا چندی پیش محدود به بیمارستان ساسان و چند مرکز دیگر بود که به مرور گسترش یافته اند.
از اردیبهشت ماه سال 83 نیز کمیسیونی متشکل از بهترین متخصصین ریه،چشم و پوست تشکیل شده که به کمیسیون بیماران شیمیایی معروف است.این کمیسیون،درصد آسیب دیدگی جانبازان را تعیین می کند و در تهران و 18 شهر دیگر کشور مستقر است.تا سال 84 کلا 4300 نفر به این مراکز مراجعه کرده اند.
هزینه درمان
هزینه درمان هر جانباز شیمیایی در سال حدود 18 میلیون تومان می باشد.طی مصاحبه های به عمل آمده نیز بزرگترین مسئله این جانبازان،مشکلات مالی و معضل تهیه دارو است و همچنین اکثر آنها از تبلیغات غلوامیز رایج در بین مردم مبنی بر اعطای امکانات و خدمات رفاهی از سمت دولت به جانبازان ناراحت بوده و کم توجهی دولت به مسائل خود را یکی از مشکلات می دانند.
این مسائل در کنار مشکلات خانوادگی(از قبیل ترک همسر و....) زندگی را برای انها دشوار کرده است.
یکی از پزشکان متخصص،نداشتن آسایشگاه ویژه جانبازان را از جمله کمبودهای آنها دانسته و در خصوص وضعیت روحیشان می گوید:"تلاش های بسیاری جهت حفظ روحیه این بیمارن صورت می گیرد با این حال اکثر جانبازان شیمیایی در وضعیت روحی بدی به سر می برند و اگر هم سعی می کنند روحیه خود را خوب نشان دهند بیشتر نوعی حفظ ظاهر است.عوامل مختلفی در تضعیف روحیه این بیماران نقش دارند که از جمله انها می توان به تبلیغات صدا و سیما و رویکرد آن به جانبازان اشاره کرد که اغلب با نشان دادن تابوت،سعی در حفظ ارزش ها و یاداوری انها می کند و این به وضعیت روحی این دسته از بیمارن آسیب می زند."
در حالی که اکثر جانبازان شیمیایی کشور دارای آسیب دیدگی 70 درصد به بالا هستند با وجود این شاغل بوده و همین مسئله باعث می شود که زیاد به مرگ خود نیاندیشند.
در طول جنگ 8 ساله حدود 100 هزار نفر در معرض بمباران های شیمیایی قرار گرفته اند که از این تعداد هم اینک 3500 نفر غیر نظامی آلوده، تحت درمان هستند. 90 هزار رزمنده نیز در جبهه ها در تماس با این مواد بوده اند که از این تعداد حدود 35 تا 40 هزار نفر بیمار شیمیایی نامیده می شوند.
در مجموع بیماران شیمیایی کشور 1000 نفر مبتلا به فرم فشرده بیماری هستند که شامل مسمومیت های شدید است.حدود 5000 نفر نیز مبتلا به فرم متوسط بیماری بوده و مابقی با فرم خفیف آن دست به گریبانند.
با آنکه سال ها از پایان جنگ می گذرد با این حال هر روز شاهد فوت یکی از این مبتلایان و قربانیان سلاح های شیمیایی عراق هستیم. کسانی که درمانی برای بیماریشان نیست و آینده محتوم همگی تحمل سال ها درد و رنج و در نهایت مرگ در بستر بیماری است. این افراد، مرگ را چه طور نگاه می کنند و چه مشکلاتی دارند؟ بمب های شیمیایی چه اثرات و عواقبی دارند و نوع و میزان استفاده از آنها در جنگ چگونه بوده است؟ رسیدگی نهادهای مسئول به جانبازان شیمیایی، وضعیت خانوادگی و نیز نوع تعاملشان با همسر و فرزندان چگونه است؟
اولین حمله شیمیایی عراق بر ضد ایران در تاریخ 23 دی 59 در منطقه هلاله نی خزر و آخرین حمله در روستاهای اطراف سرپل ذهاب و گیلانغرب و شهر اشنویه در تیر و مرداد ماه 1367 رخ داده است.تعداد بمباران های شیمیایی 300 مورد بوده که 30 مورد آن مربوط به بمباران مناطق مسکونی ایران و برخی هم مربوط به مناطق کردنشین عراق در بهار 66 بوده است.
بیشتر گازهای شیمیایی استفاده شده در این بمباران ها به ترتیب عبارت از گاز اعصاب،گاز خردل و گازهای ترکیبی است.
از اثرات گاز اعصاب می توان به کشنده بودن،اثرات ناپایدار بر محیط و انسان،ضعف عضلانی و اختلالات سیستم عصبی اشاره کرد.گاز خردل به دلیل اثر بر DNA سلولی دارای آثاری دیررس است.از جمله عوارض ان می توان به عوارض چشم،سیستم تنفسی و پوست اشاره کرد که اکثر جانبازان شیمیایی ایران سابقه مصدومیت با این گاز را دارند.بیماری این جانبازان درمان قطعی ندارد و پس از رنج و مرارت زیاد،انقباض شدید پاشنه و تهوع شدید جان می سپارند و در صورت زنده ماندن نیز پس از گذشت15-12 سال به دلیل از دست دادن آب چشم،دچار مشکل بینایی می گردند.
تا سال 81 استفاده از خدمات رایگان،مختص جانبازان 70 درصد به بالا بود که حدود 16 هزار نفر می باشند اما از سال 83 و با اجرای طرحی، 570 هزار جانباز، تحت پوشش خدمان رایگان قرار گرفتند.مراکز درمانی آنها در تهران تا چندی پیش محدود به بیمارستان ساسان و چند مرکز دیگر بود که به مرور گسترش یافته اند.
از اردیبهشت ماه سال 83 نیز کمیسیونی متشکل از بهترین متخصصین ریه،چشم و پوست تشکیل شده که به کمیسیون بیماران شیمیایی معروف است.این کمیسیون،درصد آسیب دیدگی جانبازان را تعیین می کند و در تهران و 18 شهر دیگر کشور مستقر است.تا سال 84 کلا 4300 نفر به این مراکز مراجعه کرده اند.
هزینه درمان
هزینه درمان هر جانباز شیمیایی در سال حدود 18 میلیون تومان می باشد.طی مصاحبه های به عمل آمده نیز بزرگترین مسئله این جانبازان،مشکلات مالی و معضل تهیه دارو است و همچنین اکثر آنها از تبلیغات غلوامیز رایج در بین مردم مبنی بر اعطای امکانات و خدمات رفاهی از سمت دولت به جانبازان ناراحت بوده و کم توجهی دولت به مسائل خود را یکی از مشکلات می دانند.
این مسائل در کنار مشکلات خانوادگی(از قبیل ترک همسر و....) زندگی را برای انها دشوار کرده است.
یکی از پزشکان متخصص،نداشتن آسایشگاه ویژه جانبازان را از جمله کمبودهای آنها دانسته و در خصوص وضعیت روحیشان می گوید:"تلاش های بسیاری جهت حفظ روحیه این بیمارن صورت می گیرد با این حال اکثر جانبازان شیمیایی در وضعیت روحی بدی به سر می برند و اگر هم سعی می کنند روحیه خود را خوب نشان دهند بیشتر نوعی حفظ ظاهر است.عوامل مختلفی در تضعیف روحیه این بیماران نقش دارند که از جمله انها می توان به تبلیغات صدا و سیما و رویکرد آن به جانبازان اشاره کرد که اغلب با نشان دادن تابوت،سعی در حفظ ارزش ها و یاداوری انها می کند و این به وضعیت روحی این دسته از بیمارن آسیب می زند."
در حالی که اکثر جانبازان شیمیایی کشور دارای آسیب دیدگی 70 درصد به بالا هستند با وجود این شاغل بوده و همین مسئله باعث می شود که زیاد به مرگ خود نیاندیشند.
در طول جنگ 8 ساله حدود 100 هزار نفر در معرض بمباران های شیمیایی قرار گرفته اند که از این تعداد هم اینک 3500 نفر غیر نظامی آلوده، تحت درمان هستند. 90 هزار رزمنده نیز در جبهه ها در تماس با این مواد بوده اند که از این تعداد حدود 35 تا 40 هزار نفر بیمار شیمیایی نامیده می شوند.
در مجموع بیماران شیمیایی کشور 1000 نفر مبتلا به فرم فشرده بیماری هستند که شامل مسمومیت های شدید است.حدود 5000 نفر نیز مبتلا به فرم متوسط بیماری بوده و مابقی با فرم خفیف آن دست به گریبانند.
