شهدای ایران: این روزها در کنار ایثار و فداکاری مدافعان سلامت، فداکاری و مهربانی معلمان نیز خبرساز شده است.

معلمی که  برای تدریس خانه به خانه دانش‌آموزانش می‌رود، معلم دیگری که از آموزش بر روی یخچال و سرامیک‌های آشپزخانه منزل خود به‌جای وایت‌برد دریغ نمی‌کند، یا معلم دیگری که برای دانش‌آموزانش تلویزیون  می‌خرد یا معلم دیگری که برای رسیدن به وضعیت تحصیلی دانش‌آموزان خود کیلومترها طی طریق می‌کند و همه این‌ها نشان می‌دهد مهربانی مرز نمی‌شناسد حتی در بحران کرونا.

این معلمان الفبای عشق و ایثار را در روزهای سخت کرونایی نه تنها به دانش‌آموزان بلکه به تمام جامعه آموختند این معلمان به‌خاطر عشق و علاقه به آموزش و پرورش دانش‌آموزان، درس و مشق را تعطیل نکردند بلکه در این روزها و تعطیلات کرونایی هر چه در توان داشتند برای یادگیری بهتر دانش‌آموزان به کار بردند.

این روزها آموزش‌ها از کلاس‌های درس به کلاس‌های مجازی کوچ کرده‌اند و برخی از معلمان در نرم‌ افزارها و اپلیکیشن‌های داخلی و خارجی به آموزش پرداختند و هیاهوی سامانه‌ای که آموزش و پرورش برای دانش‌آموزان طراحی نموده همه جا را پر کرده است ولی دریغ از اینکه تعدادی از دانش‌آموزان در روستاهای محروم حتی به تلویزیون دسترسی ندارند، چه برسد به اینترنت و فضای مجازی و سامانه‌ای که شاد می‌نامند.

مشق عشق با درب پیکان در روزهای کرونایی

حالا معلمان فداکار وقتی دیدند دانش‌آموزان آنها در مناطق محروم از این امکانات محرومند خودشان دست به‌کار شده و جهاد کردند، معلمان در مناطق محروم و برای رعایت نکات بهداشتی و فاصله‌گذاری اجتماعی  نیکمت‌ها را به‌جای کلاس در بیرون از مدرسه و کلاس چیده و حضوری به دانش‌آموزان تدریس کردند. و همه این‌ها نشانگر این است، وقتی مهربانی و عشق معلمی در دل یک انسان جای گرفته باشد کمبود امکانات نیز نمی‌تواند حریف دل دریایی معلمان باشد.

معلمانی که راه‌های دور و درازی را طی می‌کنند  تا دانش‌آموزان از مدرسه و ادامه تحصیل در شرایط سخت ناراحت و غمگین نشوند.

این بار با معلمی از شهرستان بستان‌آباد همدل و همراه شده‌ایم، معلمی که در این سه ماه تعطیلی اجباری مدارس بر اثر شیوع ویروس کرونا دلتنگ مدرسه، تدریس و دانش‌آموزان خود شده است، به‌طوریکه هر روز از شنبه تا پنجشنبه به محل تدریسش می‌رود با قدم‌هایی که مشتاق‌تر از همیشه  است با کمترین امکانات ۳۰ کیلومتر را به عشق دانش‌آموزان طی می‌کند تا آنها از قافله تحصیل عقب نمانند.  

خاطره معلم‌ها در یادها می‌ماند

روستائیان و دانش‌آموزان روستای " آغچه کهل رجبانلو" در ۳۰ کیلومتری شهرستان بستان‌آباد این روزها شاهد ایثار معلمی از جنس مهربانی و صمیمیت هستند.

معلمی که در این روزهای کرونایی نتوانست خود را راضی کند که نیازی به درس دادن و پیگیر درس خواندن دانش‌آموزان روستایی نیست. هر چقدر با خود دو دو تا چهار تا کرد که بی‌خیال شود، دید نتوانست درس و مدرسه را تعطیل کند.

در شرایط معمولی که کلاس درس و مدرسه برپاست، دانش‌آموزان روستایی با هزاران مشکل خود را به مدرسه می‌رسانند در این شرایط کرونایی که همه چیز تحت تاثیر کرونا قرار گرفته چگونه می‌توان بر مشکلات فائق آمد.

یک آقا معلم بود و یک ماشین پیکان و ۱۷ دانش‌آموزی که نمی‌توانستند در یک کلاس کوچک کنار هم بنشینند، بنابراین آقا معلم فکری کرد و تصمیم گرفت کلاس درسش را در حیاط مدرسه و در فضای آزاد برگزار کند.

در فضای آزاد حیاط مدرسه مطالب باید در کجا نوشته می‌شد که دانش‌آموزان بتوانند ببینند، بنویسند و یاد بگیرند، اینجا بود که آقا معلم قصه ما ماشین پیکانش را به‌کار گرفت و از در ماشین پیکان به‌عنوان وایت‌برد کلاس درس استفاده کرد و به این ترتیب این مشکل نیز حل شد.

آقای معلم قصه ما دانش‌آموخته رشته علوم تربیتی از دانشگاه علامه امینی تبریز است. معلمی که خودش برخاسته از یک منطقه محروم است و همین موضوع باعث شده است تا جایی که در توان دارد، اجازه ندهد رنج محرومیت توان درس خواندن را از دانش‌آموزان روستا بگیرد.

صحبت از  حسین جباری است، معلم دلسوز و مهربان روستای " آغچه کهل رجبانلو" در ۱۵کیلومتری تیکمه‌داش و ۳۰کیلومتری شهرستان بستان‌آباد.

حالا ۱۷دانش‌آموز روستایی این آقا معلم در کنار او مشق عشق می‌نویسند، عشق به آموختن، سواد، دانایی و توانایی، عشق به سرزمین مادری، به وطن و به جایی که به آن تعلق دارند.

حالا ۱۷ دانش‌آموز او عشق می‌کنند وقتی معلم دلسوز هر روز به عشق آنها ۳۰ کیلومتر می‌پیماید و به دل جاده می‌زند تا برای آموزش و تدریس خود را به دانش‌آموزانش برساند و علاوه‌بر خواندن و نوشتن درس زندگی بیاموزد.

اگر فداکاری معلم‌های دهه شصت برای همیشه در یاد و خاطر دانش‌آموزان آن زمان ثبت و ضبط شده است، دانش‌آموزان دهه ۹۰ نیز فداکاری این روزهای معلمان خود را با آب و تاب برای نسل‌های بعدی تعریف می‌کنند.

حسین جباری، معلم مقطع دبستان است که ۱۷ دانش‌آموز دارد. او به دانش‌آموزان اول تا ششم ابتدایی تدریس می‌کند البته به جز مقطع چهارم، باید گفت پایه چهارم ابتدایی در این مدرسه روستا وجود ندارد.

با این معلم دلسوز و مهربان ساعتی هم‌صحبت شدیم تا از تدریس در این شرایط سخت کرونایی بگوید و اینکه چگونه شد خودروی پیکان او  به‌جای وایت‌برد مدرسه مشکل‌گشای کارش باشد.

وی، صحبت‌هایش را از تعداد دانش‌آموزان  آغاز کرد و گفت: اکنون سومین سال تدریسم است.در مدرسه مقداد روستای« آغچه کهل رجبانلو» شهرستان تیکمه‌داش از توابع بستان‌آباد مشغول تدریس به ۱۷ دانش‌آموز پایه اول تا ششم دبستان هستم. باید اشاره کنم در این مدرسه پایه چهارم وجود ندارد.

در پایه اول یک دختر و سه پسر دانش‌آموز، پایه دوم سه دختر، پایه سوم  یک دختر و دو پسر، پایه پنجم دو دختر و سه پسر  و پایه ششم یک دختر و یک پسر دانش‌آموز من هستند.

مدرسه مقداد طول سال در دو شیفت کار می‌کرد و الان نیز این آقا معلم از هشت صبح تا پنج بعد از ظهر در دو شیفت به تدریس مشغول است. طبق برنامه‌ریزی آقای معلم دانش‌آموزان پایه اول هر روز به کلاس می‌آیند چون دروس پایه اول، مهم و اساسی است، باید خوب آموخته شود این جمله‌ای  است که حسین جباری گفته و تاکید می‌کند دانش‌آموزان کلاس اول هر روز به کلاس می‌آیند ولی بقیه دانش‌آموزان به‌صورت شیفتی و چرخشی می‌آیند. یک روز دانش‌آموزان پایه اول، دوم و سوم می‌آیند، روز بعد پنجم، ششم و اول می‌آیند به این ترتیب دانش‌آموزان پایه اول هر روز باید سر درس و مشق خود حاضری بزنند.

وی ادامه داد: ۱۵ نفر از دانش‌آموزان از اهالی همین روستا هستند ولی دو نفر از آنها از روستای  سیف‌الدین از توابع شهرستان هشترود هستند.

این معلم فداکار با اشاره به برگزاری کلاس در طی سال اظهار داشت: در طول سال در یک مدرسه یک کلاسه تدریس می‌کردم ولی وقتی کرونا آمد و باعث تعطیلی مدارس شد ما نیز به ناچار درس و مدرسه را تعطیل کردیم، تعطیلات اسفند و فروردین ماه که تمام شد دیگر نتوانستم خودم را راضی کنم که بیشتر از این درس و مدرسه تعطیل شود، بنابراین به مدرسه آمده و به دانش‌آموزان اعلام کردم درس را شروع می‌کنیم و آنها نیز استقبال کردند.

جباری ادامه داد: با توجه به اینکه باید نکات بهداشتی و دستورالعمل‌های صادر شده از سوی ستاد مقابله با کرونا را رعایت می‌کردیم، بنابراین نمی‌توانستم کلاس را در یک محیط بسته تشکیل دهم و دانش‌آموزان کنار هم بنشینند به همین خاطر کلاس درس را به فضای آزاد  مقابل مدرسه منتقل کردم و از آن‌جایی که این دانش‌آموزان در این روستا به اینترنت و فضای مجازی و شبکه شاد و ...دسترسی ندارند، بنابراین نمی‌توان با آن ابزارها به دانش‌آموزان درس داد، تصمیم گرفتم کلاس‌ها با رعایت تمام شرایط به‌صورت حضوری برگزار کنم فقط در صورت بارش باران و اندکی برف موقتا به داخل کلاس می‌رویم.

بدون شک، برگزاری کلاس درس در فضای آزاد به ابزار آموزشی نیاز دارد و یکی از مهم‌ترین ابزارهای آموزشی تخته وایت‌برد است که بتوانند روی آن نوشته و تمرین کنند و در چنین شرایطی تهیه و استفاده از وایت‌برد کار آسانی به نظر نمی‌آید و این آقا معلم برای رفع این مشکل نیز از ماشین پیکان خود کمک گرفت و از در ماشین خود که سفید رنگ بود به‌عنوان وایت‌برد استفاده کرد تا دانش‌آموزان بدون هیچ کمبودی بتوانند به ادامه درس خود بپردازند.

وی گفت: دیگر چاره‌ای نبود، باید مشکلات پیش آمده را با همفکری حل می‌کردم تنها فکری که به ذهنم رسید استفاده از در ماشینم بود  تا در این شرایط به جای وایت‌برد مورد استفاده قرار گیرد.

جباری در ادامه با اشاره به مقدار کمی تدریس کتاب‌ها گفت: اکنون سه هفته است که تدریس خود را آغاز کرده‌ام و از اول سال تحصیلی جاری تاکنون ۸۵ درصد محتوای کتاب تدریس شده است.

معلم روستای «آغچه کهل رجبانلو» با اشاره به خوشحالی دانش‌آموزان برای از سرگیری درس و مدرسه متذکر شد: استقبال دانش‌آموزان  خیلی خوب است، آنها از اینکه می‌توانند در کنار هم بوده و دوستان خود را ببینند خوشحال هستند و خوب درس می‌خوانند.

آن چنانکه این معلم فداکار تعریف می‌کند سرویس‌های بهداشتی مدرسه اصلا مناسب نیست، بنابراین این معلم جهادی با سایر دوستان جهادی خود در احداث و تعمیر سرویس بهداشتی مدرسه نیز دست به‌کار شده و آن را با روحیه جهادی و بسیجی خود تعمیر و احداث کرده اند.

این معلم جوان که ۲۵ بهار زندگیش را پشت سر گذاشته است، دو سال پیش از این نیز در روستای «شیروانه ده» تیکمه‌داش به تدریس مشغول بوده و اکنون سومین سال تدریس خود را پشت سر می‌گذارد.