به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛همواره در طول تاریخ، بدعت ها و تفکرات افراطی به دین و ارزش‌های دینی آسیب رسانده است و از انتقال پیام حقیقی احکام و آیین های مذهبی به پیروانش جلوگیری کرده است. این بدعت ها و دیدگاه‌های غلط در برخی از مواقع نه فقط به یک مکتب و منزلت اجتماعی آن آسیب می‌رساند بلکه ریشه حقیقی و صحیح بودن آن را دچار تزلزل می‌کند.

یکی از این بدعت‌های غلط که در طول سال‌های اخیر به شدت از سوی علما و مراجع دینی نفی شده و حتی از سوی مراجع قضایی به عنوان جرم شناخته شده است مراسم قمه زنی است.

مراسم قمه زنی

زمانی که در فضای نت با تصاویر گسترده و دهشتناک قمه زنی روبرو می‌شویم و انگار که قمه‌زنی جزء لاینفک شیعه بودن است و بی آنکه به سروکله خودشان قمه بزنند روزشان شب نمی‌شود!

از نظر تاریخچه قمه‌زنی در ایران برخی از محققان آن را مربوط به زمان صفویه دانسته و مربوط به فدائیان قزلباش که در روز عاشورا شمشیر به دست بیرون می‌آمدند و تصورشان این بود که نوعی همدردی و مواسات با اصحاب امام ‌حسین(ع) داشته باشند. آنان می‌‌گفتند در چنین روزی که امام‌حسین(ع) و اصحابش و بنی‌هاشم تیر می‌خورند پس ما هم این حالت را برای خودمان ایجاد می‌کنیم؛ یعنی نشان می‌دهیم که ما در راه امام حسین فدایی هستیم؛ و حاضریم سرمان بریده شود و این شروع قمه‌زنی شد.

با این وجود بعضی دیگر از محققان و تاریخ‌نگاران نیز بر این عقیده می‌باشند که آغاز قمه‌زنی مربوط به دوره قاجار بوده و چنین عزاداری‌هایی حتی در عصر صفویه نیز وجود نداشته است.

 اینکه این بدعت غلط از کی و کجا و توسط چه کسانی آغاز شده و از چه سالی وارد کشور ایران شده و آیا دیگر کشورها نیز از آن استفاده می‌کنند، کاری نداشته و توجه به چند نکته آن قابل اهمیت و تأمل است؛ این را خوب می‌دانیم که اکنون این مراسمات گرم‌کننده بسیاری از محافل وهابیون و صهیونیسم است و بارها و بارها با پخش این مراسم‌ها به شیعیان و این مراسم حمله ور شده‌اند.

دیگر اینکه از نظر شرعی عزاداری باید طوری باشد که موجب وهن شیعه نباشد و قمه زنی علاوه بر اینکه از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی‌شود و سابقه‌ای در عصر ائمه (ع) و زمان‌های بعد از آن ندارد و تأییدی هم به شکل خاص یا عام از معصوم (ع) در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر موجب وهن و بدنام شدن مذهب می شود؛ بنابراین در هیچ حالتی جایز نیست.

با هر کدام از حکم‌هایی که مراجع تقلید مشابه همین مورد داده‌اند تکلیف شرعی آن بر همگان مشخص است.

قمه‌زنی شاید برای خود کسانی که از آن برای ابراز ارادت و عزاداری امام حسین‌(ع) استفاده می‌کنند کاری صحیح باشد اما نمی‌دانند که از منظر بیرون چه آسیب‌هایی از نظر اجتماعی و سیاسی و عوارض فرهنگی و اعتقادی بر مسلمان و غیر مسلمان زده می‌شود؛ اما بد نیست بدانند که این حربه‌ای که گاهی آدم های ناشایست از آن به عنوان سلاح سرد در دعواها و درگیری‌های خود استفاده می‌کنند اصلا وسیله مناسبی برای عزاداری اهل بیت(ع) نیست و این تیغه‌ای که بر سر می‌زنند شکافی بر پیکره شیعه است و سر و خونی که برای حسین می‌دهند گرفتن قطره قطره اسلام ناب محمدی(ص) است؛ محمدی که آمد تا با خرافه‌پرستی‌ها و بدعت‌های غلط مبارزه کند و آنچه که درست است را به ما آموزش دهد.

این افراد اگر با این گونه مسائل کاری ندارند بدانند که سلامت جسمی و روانی خودشان در خطر است چرا که به اعتقاد کارشناسان بهداشتی و متخصصان امور بهداشتی قمه زنی از یک سو ممکن است باعث خونریزی، عفونت‌های موضعی و قطع شدن برخی عروق و اعصاب فرد قمه زن شود.

انجام عمل قمه زنی موجب بروز جراحت‌های متعدد پوستی و ایجاد عفونت در محل می‌شود. همچنین آلوده شدن قمه به خون و ترشحات موجود در زخم باعث می‌شود افرادی که مجدداً از آن استفاده می‌کنند در معرض ابتلا به انواع عفونت‌های خطرناک از قبیل کزاز، هپاتیت B و هپاتیت C و ایدز قرار گیرند.

قطعا عزاداری و برگزاری مراسم و آئین‌های مذهبی می‌تواند در سلامت روانی و معنوی انسان ها تاثیر مثبتی بگذارد و تحقیقات علمی نیز این واقعیت را تایید کرده‌اند. اما استفاده از شیوه‌های غیرعقلانی نه تنها به تحقق این امر نمی‌انجامد بلکه سلامت جسمی، روانی و اجتماعی افراد جامعه را به خطر می‌اندازد. تصویر غلطی که این شیوه عزاداری در افکار عمومی جهان می‌گذارد نوعی آسیب اجتماعی است که سلامت دین را تهدید می‌کند، لذا برای حفظ سلامت فردی و دینی باید از این شکل عزاداری به شدت پرهیز کرد. هرچند که احتمالا افراد قمه زن (که در برخی مناطق اصفهان هم کم نیستند) اهمیتی برای این نوشتار قائل نباشند و چشم و گوش خود را در برابر فهمیدن بسته اند! اما تذکری بود که بیان آن را بر خود واجب دیدیم.