آنچه امروز در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها می‌گذرد، مصداق عینی خدعه و مکر نظام‌مندی است که سران این حزب برای تحقق شکست برنی سندرز در انتخابات طراحی کرده‌اند.
شهدای ایران: انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰ آمریکا نیز مانند دیگر انتخابات‌های قبلی برگزار شده در این کشور، به کلکسیونی از تقلب‌های سیستماتیک تبدیل شده است! زمانی که دموکرات‌ها نخستین انتخابات درون‌حزبی خود را در ایالت «آیووا» برگزار کردند، «برنی سندرز» بیشترین رای را نسبت به دیگر نامزدهای رقیب خود کسب کرد. او توانست ۴۵ هزار رای را به خود اختصاص دهد. پس از سندرز، «پت بوتیجیج»، دیگر نامزد دموکرات ۴۲ هزار رای را به خود اختصاص داد. با این حال، در نهایت کمپین انتخاباتی دموکرات‌ها در آیووا، رسما اعلام کرد «بوتیجیج» برنده رقابت درون‌حزبی در این ایالت است! به عبارت بهتر، سران حزب دموکرات رسما اعلام کردند عدد ۴۵، از ۴۲ کمتر است!
وکلای انتخاباتی، کنوانسیون‌های درون‌حزبی، سوپردلیگیت‌ها (نمایندگان ویژه) و... جملگی کلیدواژه‌هایی است که سران احزاب دموکرات و جمهوری‌خواه، می‌توانند با استناد به آنها از پیروزی مطلق یک نامزد جلوگیری کرده و آن را به شکست تبدیل کنند. این قاعده، در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها به صورت خاص مشاهده می‌شود. سران حزب دموکرات برای جلوگیری از پیروزی برنی سندرز در رقابت‌های درون‌حزبی، براحتی آرای وی را نادیده انگاشته و فراتر از آن، تمام توان خود را برای تحقق پیروزی نهایی «جو بایدن» به کار می‌گیرند.
فاجعه به این نقطه ختم نمی‌شود! در رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ میلادی، هیلاری کلینتون رسما با کسب ۳ میلیون رای بیشتر نسبت به دونالد ترامپ، با استناد به ساختار «کالج الکترال»، از راهیابی به کاخ سفید بازماند. در ایالات متحده آمریکا، ساختار انتخابات بر اساس «هر شهروند یک رأی» نیست! هر ایالت، بر اساس جمعیت، وسعت و... دارای رای الکترال مشخصی است. به عنوان مثال، ایالت کالیفرنیا دارای ۵۵ امتیاز الکترال است. این در حالی است که ایالتی مانند نیومکزیکو دارای ۵ امتیاز الکترال است. به عبارت بهتر، رای یک شهروند آمریکایی در ایالت کالیفرنیا، به صورت ذاتی نسبت به رای یک شهروند آمریکایی در نیومکزیکو، ۱۱ برابر ارزش دارد. نکته دیگر اینکه اگر در یک ایالت خاص، یکی از نامزدها در دور نهایی رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری ۴۹ درصد آرا را کسب کند و نفر مقابل، ۵۱ درصد آرا را به خود اختصاص دهد، کل امتیاز الکترال آن ایالت به سبد نامزد پیروز ریخته می‌شود! به عبارت بهتر، در این ساختار، آرای مخالف نه‌تنها جایگاهی ندارند، بلکه همگی به نفع نامزد پیروز از بین خواهند رفت. بی‌دلیل نیست که اکثر رای‌دهندگان آمریکایی طی ۲ دهه اخیر، ساختار کالج الکترال را ناعادلانه دانسته و بر لزوم اصلاح آن تاکید دارند. با این حال این اعتراض‌ها، هرگز راه به جایی نبرده است!
مصادیق تقلب سیستماتیک در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، به این موارد هم ختم نمی‌شود! به عنوان مثال، در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها در سال ۲۰۱۶، سران این حزب مانع ثبت‌نام اولیه ۳ میلیون نفر از افراد فقیر در ایالت نیویورک در پروسه رای‌گیری داخلی در این ایالت شدند. اکثریت قریب به اتفاق تحلیلگران معتقد بودند اگر از رای‌دهی این ۳ میلیون نفر جلوگیری نمی‌شد، قطعا برنی سندرز می‌توانست هیلاری کلینتون را در ایالت حساس و سرنوشت‌ساز نیویورک شکست دهد و راهی مرحله نهایی رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ شود.
با این حال از آنجا که سران حزب دموکرات از ابتدا هدفی جز حذف سندرز و راهیابی کلینتون به دور نهایی را در سر نمی‌پروراندند، در مقابل دیده همگان دست به مهندسی آرا زدند! در حال حاضر نیز سران حزب دموکرات صراحتا اعلام کرده‌اند زیر بار پیروزی برنی سندرز و راهیابی وی به مرحله نهایی رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰ نمی‌روند. بی‌دلیل نبود که درست در فاصله چند ساعت تا برگزاری انتخابات موسوم به «سه‌شنبه بزرگ»، پت بوتیجیج و کلوبچار ۲ نامزد مطرح حزب دموکرات بنا بر اصرار و توصیه سران حزب، از حضور در انتخابات کناره‌گیری کرده و از طرفداران خود خواستند به جو بایدن رای دهند!
آنچه امروز در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها می‌گذرد، مصداق عینی خدعه و مکر نظام‌مندی است که سران این حزب برای تحقق شکست برنی سندرز در انتخابات طراحی کرده‌اند. چندی پیش باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا اعلام کرده بود اگر سندرز در رقابت‌های انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها در مسیر پیروزی قرار بگیرد، به هر نحو ممکن مانع پیروزی نهایی وی در این رقابت‌ها خواهد شد. آنچه در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها و متعاقبا در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰ شاهد آن خواهیم بود، نماد دموکراسی نابودشده و طغیانگری است که در آن، «رای مردم» براحتی در مسیر تحقق خواسته صاحبان اصلی قدرت در ایالات متحده ذبح می‌شود. در این معادله، اساسا اهمیتی ندارد شهروندان آمریکایی چه می‌خواهند و از چه چیزی به ستوه آمده‌اند!
