ویژگی محرمی که در پیش داریم این است که با عاشورایی دیگر آغاز می‌شود؛ عاشورایی به نام سیزده آبان؛ اگر خوب بیاندیشیم به خوبی درک خواهیم کرد که بی‌دلیل نیست یوم الله‌های ما گره خورده به عاشورا؛ آن از ۹ دی و این هم ۱۳ آبان.
به گزارش گروه سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران وبلاگ مجاهدین اسلام نوشت: این روزها غوغایی است در دل اهل حسین آباد؛ همه نوکرها مشغولند؛ از مداح و شاعر بگیر تا آشپز و کفش جفت کن؛ هر کسی که دل بسته به رشته‌های ریش ریش کتیبه‌های باز این چه شورش است، عجیب با استرس می‌گذراند این چند روز را.
اما انگار به لطف شیر پاک مادر، ناف ما را با مقابله با یزید و یزیدی صفت بریده‌اند.
چقدر ابله و کودن هستند این یزیدهای زمان ما؛ سال 88 را فراموش کردند که چطور ترمزشان را با فریاد لبیک یا حسین کشیدیم در ظهر عاشورا؛ حالا که دیگر تعطیل هستند از نظر حمایت‌های عده‌ای خس و خاشاک باز محرم آمده‌اند با تمام توان و به دنبال حذف شعار مرگ بر آمریکا هستند.
ما همانقدر که به فرموده اماممان خامنه‌ای عزیز، توهین به مقدسات اهل سنت را حرام می‌دانیم همان قدر نیز شعار مرگ بر آمریکا را واجب می‌دانیم.
برادری ما با عزیزان سنی مذهب به دلیل وحدت است؛ وحدت در برابر آمریکا؛ برای همین است که شعار مرگ بر آمریکا جهانی شده است؛ حالا به ما می‌گویند به مقدسات اهل ستیز و جنایت توهین نکنید چون می‌خواهیم با آنها تعامل داشته باشیم! تعامل و همکاری برای چه؟ تعامل با آمریکا در برابر چه کشوری؟ و در برابر چه هدفی؟
اگر عباس بن خوبیها، امان نامه شمر را قبول می‌کرد ما نیز قبول می‌کردیم این تعامل دو سر باخت را؛ تازه شمر با آن همه خباثتش به رسم هم قبیله بودن وارد میدان شد و با تبلیغات رسانه‌ای خواستار مذاکره شد با آقایم عباس و او نیز شرمسار از این درخواست سیاه به مولایش نگاه کرد و با اذن او در حالی که غضب و خشم خود را فرو خورده بود در برابر شمر قرار گرفت و... دل اهل حرم آسوده گشت از این مذاکره و عباس پروتکل الحاقی را نپذیرفت.
قصد روضه نویسی ندارم چون در حد من نیست که از اضطراب‌های خانم زینب بنویسم؛ حالا ما نه تنها هم قبیله نیستیم بلکه از دو نژاد متفاوتیم؛ ما اهل حسین آبادیم و آنها اهل جهنم دره‌ای به نام ظلم آباد.
هر چند بعضی از آنهایی که دوان دوان به پیش اماممان می‌روند و اذن مذاکره می‌گیرند نه خشمی دارند و نه غضبی و نه به فکر دل اهل حرم هستند و با جان کری هر دو خندان عکس یادگاری می‌گیرند؛ اما ما غلامان گوش به فرمان حسین بن علی زمان هستیم و هرگز اجازه نخواهیم داد عاشورا تکرار شود.
مگر می‌شود ما ذکر «مرگ بر آمریکا» را کنار بگذاریم؟ دوران تقیه شیعه چند صد سالی است تمام شده؛ دورانی آمده که منصور دوانقی زمان حرف‌هایش را با منویات رهبر ما سید علی خامنه‌ای مستند می‌کند در نطق سازمان ملل.
با لابی گری و... بیلبوردهای صداقت آمریکایی را پایین کشیدند در معابر شهر تهران؛ اما فراموش کرده‌اند که نامشان ثبت خواهد شد در کنار بیعت کنندگان با مسلم؛ مگر از توابین شوند.
قرار است مجاهدین اسلام جدا از شرکت در مراسم هیئت عبدالله بن الحسن علیه السلام که به لطف ابی عبدالله دوسالیست زیر بیرقش سینه می‌زنیم، مراسمی ویژه نوجوانان در یکی از مدارس باز هم به لطف بابای آزاد شدگان برگزار کند.
می‌خواهیم در طرح تبلیغاتی این مراسم هم به بحرین بپردازیم و هم دهم محرم سال 61؛ نقطه مقابل این دو مقدس، آمریکاست؛ پس در کنار این عاشورا ها کار خواهیم کرد «مرگ بر آمریکا» را.
ویژگی این محرمی که در پیش داریم این است که با عاشورایی دیگر آغاز می‌شود؛ عاشورایی به نام سیزده آبان؛ اگر خوب بیاندیشیم به خوبی درک خواهیم کرد که بی‌دلیل نیست یوم الله‌های ما گره خورده به عاشورا؛ آن از 9 دی و این هم 13 آبان.
اما انگار به لطف شیر پاک مادر، ناف ما را با مقابله با یزید و یزیدی صفت بریده‌اند.
چقدر ابله و کودن هستند این یزیدهای زمان ما؛ سال 88 را فراموش کردند که چطور ترمزشان را با فریاد لبیک یا حسین کشیدیم در ظهر عاشورا؛ حالا که دیگر تعطیل هستند از نظر حمایت‌های عده‌ای خس و خاشاک باز محرم آمده‌اند با تمام توان و به دنبال حذف شعار مرگ بر آمریکا هستند.
ما همانقدر که به فرموده اماممان خامنه‌ای عزیز، توهین به مقدسات اهل سنت را حرام می‌دانیم همان قدر نیز شعار مرگ بر آمریکا را واجب می‌دانیم.
برادری ما با عزیزان سنی مذهب به دلیل وحدت است؛ وحدت در برابر آمریکا؛ برای همین است که شعار مرگ بر آمریکا جهانی شده است؛ حالا به ما می‌گویند به مقدسات اهل ستیز و جنایت توهین نکنید چون می‌خواهیم با آنها تعامل داشته باشیم! تعامل و همکاری برای چه؟ تعامل با آمریکا در برابر چه کشوری؟ و در برابر چه هدفی؟
اگر عباس بن خوبیها، امان نامه شمر را قبول می‌کرد ما نیز قبول می‌کردیم این تعامل دو سر باخت را؛ تازه شمر با آن همه خباثتش به رسم هم قبیله بودن وارد میدان شد و با تبلیغات رسانه‌ای خواستار مذاکره شد با آقایم عباس و او نیز شرمسار از این درخواست سیاه به مولایش نگاه کرد و با اذن او در حالی که غضب و خشم خود را فرو خورده بود در برابر شمر قرار گرفت و... دل اهل حرم آسوده گشت از این مذاکره و عباس پروتکل الحاقی را نپذیرفت.
قصد روضه نویسی ندارم چون در حد من نیست که از اضطراب‌های خانم زینب بنویسم؛ حالا ما نه تنها هم قبیله نیستیم بلکه از دو نژاد متفاوتیم؛ ما اهل حسین آبادیم و آنها اهل جهنم دره‌ای به نام ظلم آباد.
هر چند بعضی از آنهایی که دوان دوان به پیش اماممان می‌روند و اذن مذاکره می‌گیرند نه خشمی دارند و نه غضبی و نه به فکر دل اهل حرم هستند و با جان کری هر دو خندان عکس یادگاری می‌گیرند؛ اما ما غلامان گوش به فرمان حسین بن علی زمان هستیم و هرگز اجازه نخواهیم داد عاشورا تکرار شود.
مگر می‌شود ما ذکر «مرگ بر آمریکا» را کنار بگذاریم؟ دوران تقیه شیعه چند صد سالی است تمام شده؛ دورانی آمده که منصور دوانقی زمان حرف‌هایش را با منویات رهبر ما سید علی خامنه‌ای مستند می‌کند در نطق سازمان ملل.
با لابی گری و... بیلبوردهای صداقت آمریکایی را پایین کشیدند در معابر شهر تهران؛ اما فراموش کرده‌اند که نامشان ثبت خواهد شد در کنار بیعت کنندگان با مسلم؛ مگر از توابین شوند.
قرار است مجاهدین اسلام جدا از شرکت در مراسم هیئت عبدالله بن الحسن علیه السلام که به لطف ابی عبدالله دوسالیست زیر بیرقش سینه می‌زنیم، مراسمی ویژه نوجوانان در یکی از مدارس باز هم به لطف بابای آزاد شدگان برگزار کند.
می‌خواهیم در طرح تبلیغاتی این مراسم هم به بحرین بپردازیم و هم دهم محرم سال 61؛ نقطه مقابل این دو مقدس، آمریکاست؛ پس در کنار این عاشورا ها کار خواهیم کرد «مرگ بر آمریکا» را.
ویژگی این محرمی که در پیش داریم این است که با عاشورایی دیگر آغاز می‌شود؛ عاشورایی به نام سیزده آبان؛ اگر خوب بیاندیشیم به خوبی درک خواهیم کرد که بی‌دلیل نیست یوم الله‌های ما گره خورده به عاشورا؛ آن از 9 دی و این هم 13 آبان.
