به گزارش شهدای ایران؛ «لَوِ إجتَمَعَ الناسُ عَلی حُبِّ عَلِیّ بنِ ابی‌طالبٍ لَما خَلَقَ اللهُ النارَ؛ اگر تمام مردم در دوستی و محبت علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام یکدل بودند و وحدت کلمه داشتند خداوند آتش جهنم را هرگز نمی‌آفرید». (مقتل‌ الحسین خوارزمی، ج 1، ص 38) این فرمایش رسول گرامی اسلام (ص) به خوبی گویای اهمیت و جایگاه مقام و منطلت امیرالمومنین علی (ع) است. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْكَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ» یکی از مصادیق این "بیوت"، مشاهد مشرفه و حرم‌های مطهر حضرات معصومین (ع) است.

به راستی انسان با حضور در این مکان‌ها و داشتن حس بودن در محضر اهل بیت، فارغ از هرگونه تلاشی رشد می‌کند و بسیاری از ناجوری‌ها از او پس زده می‌شود، این امر فقط به صِرف حضور در حرم‌های مطهر نیست ـ گرچه بسیار مهم و اثرگذار است ـ اما چه زیبا گفت آن شاعر که "بُعد منزل نبود در سفر روحانی"، آدمی در هر نقطه‌ای از جهان با یاد اهل بیت (ع) از دنیا کَنده و نورانی می‌شود و این خاصیتی است که خداوند در یاد اهل بیت (ع) قرار داده است. پس تا می‌توانیم به یاد اهل بیت (ع) باشیم.

شخصی روایت کرده‌ که در خدمت امام صادق علیه‌السّلام نام امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب علیه‌السّلام برده شد، «ابن مارد» به امام علیه‌السّلام عرض کرد: ثواب زائر جدّتان امیرالمؤمنین چیست؟

آن حضرت فرمود: اى پسر مارد، هر کس جد مرا زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد، خداوند براى هر قدمش ثواب یک حج و عمره مقبوله مى‌نویسد، سوگند به خدا اى پسر مارد، خداوند قدمى را که در راه زیارت امیرالمومنین علیه‌السّلام برداشته شده، طعمه آتش نمى‌کند، چه سواره برود و چه پیاده.

ای پسر مارد این حدیث را با آب طلا بنویس.

وَ عَنْهُ عَنْ أَبِی الْحُسَیْنِ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْمُجَاوِرِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدِ بْنُ الْمُغِیرَةِ الْکُوفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِکٍ عَنْ أَخِیهِ جَعْفَرٍ عَنْ رِجَالِهِ یَرْفَعُهُ قَالَ:

کُنْتُ عِنْدَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ ع وَ قَدْ ذُکِرَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع فَقَالَ ابْنُ مَارِدٍ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا لِمَنْ زَارَ جَدَّکَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ یَا ابْنَ مَارِدٍ مَنْ زَارَ جَدِّی عَارِفاً بِحَقِّهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَجَّةً مَقْبُولَةً وَ عُمْرَةً مَبْرُورَةً وَ اللَّهِ یَا ابْنَ مَارِدٍ مَا یُطْعِمُ اللَّهُ النَّارَ قَدَماً اغْبَرَّتْ فِی زِیَارَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع مَاشِیاً کَانَ أَوْ رَاکِباً یَا ابْنَ مَارِدٍ اکْتُبْ هَذَا الْحَدِیثَ بِمَاءِ الذَّهَبِ.

تهذیب الأحکام، ج 6، ص 21