عضو فراکسیون نمایندگان ولایی مجلس شورای اسلامی گفت: با توجه به گستاخی آمریکا و خروج از برجام، نباید دوباره با تصویب لوایح FATF و CFT خود تحریمی دیگری را برای کشور ایجاد کنیم.
به گزارش شهدای ایران؛ به نقل از تسنیم، حجت‌الاسلام سید ناصر موسوی لارگانی در گفت‌و‌گویی در اصفهان با اشاره به ادبیات دستوری اخیر رئیس جمهور آمریکا در باره بررسی و تصویب هرچه سریع‌تر FATF و CFT اظهار داشت: با توجه به گستاخی آمریکا و خروج از برجام، نباید دوباره با تصویب این لوایح خود تحریمی دیگری را برای کشور ایجاد کنیم.وی تصریح کرد: اگر اروپا و آمریکا در ارتباط با برجام حسن نیت خود را نشان دهند و تعهدات خود را اجرایی و عملیاتی کنند، جای تأمل و بررسی بر این لوایح وجود دارد اما با توجه به بدعهدی‌ها و طبق احادیث، آدم مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود و نباید زیر بار این قضیه برویم و در حال حاضر از تصویب آن خودداری کنیم.
نماینده مردم فلاورجان در مجلس شورای اسلامی خاطرنشان کرد: لایحه پالرمو و مبارزه با پول‌شویی در مجلس متأسفانه باعجله مانند برجام به تصویب رسید.
وی با اشاره به اینکه هرکدام از این لوایح برای کشور مشکلاتی را ایجاد می‌کنند و به‌نوعی سبب خود تحریمی هستند، گفت: این لوایح در مجلس تصویب شده و به شورای نگهبان ارجاع داده شده و در دستور کار مجمع تشخیص مصلحت نظام قرار دارد.
به نام خدا
مبارزه با تروریسم نیازمند مشارکت تمام کشورهای جهان است اما این مشارکت باید در چارچوب قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل در این رابطه باشد و باید براساس قوانین بین المللی و احترام به حاکمیت کشورها و با مشورت این کشورها صورت گیرد، و پیش از هرچیز حصول موافقت از سوی خود این کشورها برای آغاز عملیات ضروری است.
آن چه را که ائتلاف موسوم به مبارزه با تروریسم به سرکردگی آمریکا در آسمان و حریم سوریه صورت می گیرد، در برگیرنده این مساله نیست و بیشتر آن چه روی می دهد در واقع به مثابه دور زدن شورای امنیت و این اقدامات حتی به ظاهر هم به مبارزه با تروریسم نزدیک نیستند، چرا که برخی از کشورهای شرکت کننده در این به ظاهر ائتلاف خود به صورت مستقیم یا غیر مستقیم در حمایت از گروه های تروریستی در خاک سوریه دست دارند و مشارکت آنها دیده شده است،از این رو چگونه یک آدم عاقل باور کند چنین کشورهایی که خود حامی تروریسم هستند در نابودی آن مصمم باشند و آیا تروریسم را می توان از آسمان تنها نابود کرد.
کشورهای حامی تروریسم باید حمایت مالی و تسلیحاتی خود به تروریست ها را متوقف کنند.
آن چه که بیش از هر چیز دیگری سوریه به آن نیاز دارد مساله توقف حمایت مالی و تسلیحاتی و آموزش‌های ارائه داده شده به تروریست هاست، این علاوه بر لزوم توقف عملیات انتقال تروریست ها و حمایت های لوجستیکی از آنهاست که معمولا از سوی کشورهای معروف و شناخته شده ای در این زمینه نظیر ترکیه، رژیم صهیونیستی، اردن، قطر و عربستان سعودی صورت می پذیرد، از این رو ما تنها نیازمند خشکاندن این حمایت‌های مالی هستیم و می‌خواهیم کشورهای همسایه سوریه مرزهای خود را ببندند و به مسلح کردن این گروه های تروریستی پایان دهند و رسانه های آنها در تشویق تروریسم از طریق شبکه های ماهواره ای و خبری معروف خود پایان دهند.
اگر ایالات متحده آمریکا واقعا در مبارزه خود جدی می بود، اکنون می بایست شاهد نتایج جدی‌تر و ملموس تری می بودیم، اما بسیار واضح است که آمریکا در مبارزه با تروریبسم جدی نیست و از طرح مبارزه با تروریسم می‌کوشد اهداف دیگری را برای خود محقق سازد، یکی از این اهداف آمریکا تلاش برای تجزیه منطقه است، آمریکا بیشتر قصد دارد منطقه را تکه تکه کند و از این طریق بهانه کرده اند می خواهند گروه هایی که با آمریکا دشمن هستند تضعیف کنند، اما ملاک برای ما نتایج هستند، حال که آمریکا به شکست راهبرد خود در مبارزه با تروریسم و داعش اذعان کرده است، این به آن معنی است که تحلیل ما درست بوده است.
آمریکا باید به سیاست دوریی و نفاق در امر مبارزه با از این رو واشنگتن اکنون باید در تمام تحلیل ها و ارزیابی های خود در خصوص مبارزه با تروریسم و داعش تجدید نظر کند، آمریکا باید به نفاق و دورویی خود که از یک سوی حامی تروریسم و از سوی دیگر مدعی مبارزه با داعش و تروریسم است پایان دهد، اکنون وقت آن رسیده است که به صورت جدی به تروریسم بنگرد، چرا که اکنون این تروریسم امنیت جهان را تهدید کرده است و آرامش کل جهان را تهدید می کند، از این رو برای مبارزه جدی با تروریسم همکاری و اتحاد تمام کشورهای جهان از جمله آمریکا لازم و ضروری است، این امر باید از طریق شورای امنیت و سازمان ملل صورت گیرد و سوریه اعلام کرده است که آمادگی دارد در این باره همکاری کند، این همکاری سوریه با هرکشوری که اراده جدی و قوی برای مبارزه با تررویسم دارد ممکن است صورت گیرد.تروریسم پایان دهد
اقدامات داعش در سوریه و عراق در مقابل دیدگان آمریکا صورت می‌گیرد
که" آیا دولت سوریه معتقد است آن چه را که آمریکا در به اصطلاح مبارزه با تروریسم و داعش انجام می دهد کارساز است؟ و آیا خواسته سوریه از آمریکا برای اجازه گرفتن از دمشق به منظور انجام حملات هوایی برضد داعش خواسته ای منطقی است ؟
سوریه معتقد است آن چه آمریکا انجام می دهد کار ساز یا جدی نیست، چه آنچه در عراق صورت می گیرد و چه آن چه در سوریه صورت می گیرد و در خصوص اقداماتی که آمریکا در آسمان و حریم هوایی سوریه انجام می دهد باید بگویم این اقدامات هرگز با هماهنگی با طرف های سوری صورت نمی گیرد و همین مساله میزان کارایی هر اقدامی را در زمینه مبارزه با تروریسم به حداقل می رساند، چرا که این دولت سوریه است که در تحولات میدانی حضور دارد و نادیده گرفتن نقش دولت سوریه بوسیله ائتلاف و آمریکا نشان دهنده جدی نبودن مساله مبارزه با تروریسم است، بخصوص این که آن چه داعش در تدمر و الحسکه و تاکنون در عراق هم انجام داده همه در برابر دیدگان آمریکا است و آمریکا و این ائتلاف در برابر آن هیچ اقدامی به عمل نیاورده اند.
فهرست اقدامات تروریستی ۱۰۰ سال اخیر آمریکا
تولید، حمایت، همزیستی و مدیریت تروریسم براساس اسناد تاریخی یکی از وجوهات ممیزه سیاست خارجی آمریکا در روابط با ملل و دُوَل خارجی است. آنچه تاریخ در خود ثبت و مقامات آمریکایی به آن اذعان دارند مشخص می کند که منبع و مصدر تروریسم جایی غیر از منطقه خاورمیانه است.
همزمان با سالگرد هدف قرار گرفتن هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران توسط ناو جنگی آمریکا در آبهای خلیج فارس، دولت ین کشور در قالب سند راهبرد نظامی آمریکا در سال ۲۰۱۵، جمهوری اسلامی ایران را به حمایت از تروریسم در جهان متهم کرد. مسئله ای که گرچه موجب تمسخر بسیاری از کارشناسان شد اما در کشاکش مذاکرات هسته ای پنج بعلاوه یک با ایران نشان داد آمریکایی ها به هیچ وجه بنای دوستی با هیچ دولت و ملتی جز از زاویه نگاه ارباب رعیتی ندارند و اساسا خوی استعماریشان اصلاح شدنی نیست.
انتشار این سند و ادعای جدید واشنگتن علیه جمهوری اسلامی ایران در حوزه تروریسم موجب شد، کند و کاوی در تاریخ یکصد ساله روابط بین الملل و رفتارهای آمریکا در خصوص کشورهای دور و نزدیک این کشور داشته باشیم. کاوشی که نشان داد واشنگتن ید طولایی در بخش تولید ، صدور و مدیریت تروریسم سازمان یافته درجهان دارد.
با نگاهی به عملکرد دولت آمریکا حداقل از یک قرن پیش تا کنون شاهد آن هستیم که هر زمان اقدامات تروریستی دولت این کشور در سطح جهان افزایش بیشتری می یابد به همان میزان هم فعالیت سازمان ها و موسسات رسمی و وابسته آن (نظامی- سیاسی) برای متهم کردن کشورهای دیگر به حمایت از تروریسم گسترش می یابد.
جهان طی نیم قرن گذشته به دریافت نصیحت های دلسوزانه وایضا پدرانه! وسمت وسو دادن های آمریکا در زمینه های مربوط به دمکراسی و حقوق بشر عادت کرده بود که طی چند سال گذشته مبارزه با تروریسم هم به آن اضافه شده است.
به هر شکل از دیدگاه سیاستگذاران کاخ سفید، واشنگتن پیشروی کشورهای جهان در این چنین مسایلی محسوب می شود در حالیکه به اعتراف بسیاری از تحلیلگران بزرگ اگر آمریکا بخواهد خود را در یک مسئله در صف اول و پیشقراول تمامی کشورهای جهان بداند باید آنرا در سردمداری تروریسم جهانی جستجو کند.
این توصیف جمله ای شعاری یا نشات گرفته از یک رویکرد واکنشی نیست بلکه تحلیلی است که نوام چامسکی تحلیلگر برجسته آمریکایی روز ۲۱ اکتبر سال گذشته در مقاله ای که در پایگاه اینترنتی “انفرمیشن کلیرنگ هاوس” منتشر شد، اعلام نمود.
چامسکی در این مقاله خود به بخش های از تحقیق سازمان اطلاعات روسیه در رابطه با عاملان پشت پرده عملیات تروریستی بزرگ انجام گرفته در جهان که در روزنامه پراودا منتشر شده بود، استناد کرد. تحقیقی که نشان می داد اکثر این اقدامات تروریستی به نحوی به عواملی از آمریکا منتهی می شوند زیرا برای ولادیمیر پوتین رئیس جمهور این کشور نیز جای سئوال داشت که این حجم بزرگ از عملیات تروریستی توسط چه سازمان یا طرفی ساماندهی وهدایت می شوند که سازمان اطلاعات روسیه نیز به آن پاسخ داد.
شاید به این مسئله نیز به دید موضع گیریهای شرق وغرب ورسوبات باقی مانده از جنگ سرد و تلاش روسیه برای بازگشت به جایگاه قدرت جهانی تفسیر شود اما اگر شماره ۱۴ اکتبر سال گذشته روزنامه نیویورک تایمز را مطالعه کنید به طور حتم خواهید دید که تیتر اول آن به گزارشی اختصاص یافته بود که عملیات تروریستی (موفق وناموفق) سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) بنا به درخواست کاخ سفید را لیست کرده است.
از نکات جالب در این گزاش آن است که در مقدمه آن تاکید شده است این گزارش بنا به درخواست باراک اوباما رئیس جمهور برای مشخص شدن تعداد عملیاتی که با هزینه دولت در کشورهای خارجی انجام گرفته و بررسی دلایل شکست عملیات های ناکام صورت پذیرفته است تا به پویایی چنین اقداماتی در آینده کمک شود!
به هر شکل در هر دوره ای تعدادی از کشورهای یاغی وجود دارند که دولت آمریکا بر خود واجب! می داند تا به جنگ با آنها بپردازد وآنها را مورد سرکوب قرار دهد.
با بررسی اقدامات دولت آمریکا از سومالی درآفریقا تا نیکاراگوئه درآمریکای لاتین واقدامات این کشور در کوبا تا عملیات صورت گرفته در خاورمیانه از افغانستان گرفته تا عراق ، سوریه ، لبنان و در صدر آن عملیات تروریستی انجام گرفته در جمهوری اسلامی ایران چنان حجم بزرگی از اقدامات را به خود اختصاص می دهد که حتی لیست کردن مشخصات این عملیات وتاریخ انجام آن نیز حجم زیادی از زمان را خواهد گرفت.
اما بی تردید تجاوز ناکام به جمهوری اسلامی ایران وزمین گیر شدن متجاوزین درطبس ، حمله تروریستی ۳ جولای ۱۹۸۸ به هواپیمای مسافربری ایرانی که منجر به شهادت ۲۹۰ شهروند غیر نظامی از جمله ۶۶ کودک ونوزاد ، حملات هوایی پهبادهای آمریکایی به تجمع مردم افغانستان ویمن به ویژه به خاک وخون کشیدن عروسی های آنها که بارها ومتعمدانه تکرار شده است واز آن مهمتر جوخه های مرگی که در سال ۱۹۸۱ در کشورهای آمریکای لاتین تاسیس واز سال ۲۰۰۵ در منطقه خاور میانه نیز کلید زده شد وامروز شاهد اوج جنایات آن در عراق وسوریه هستیم ، اقداماتی است که هرگز از اذهان عمومی پاک نخواهد شد.
در اینجا این پرسش مطرح می شود برای کشوری که تنها ۲۳۹ سال از تاریخ حیاتش می گذرد و ۹۳ درصد از این عمر خود یعنی ۲۲۲ سال آنرا در جنگ وتجاوز به کشورهای مختلف در سرتاسر جهان سپری کرده ودوست ودشمن از اقدامات تروریستی اش آگاهی دارند دیگر جایی برای متهم کردن دیگران باقی مانده است؟
در ذیل به طور تیتر وار به شماری از اقدامات تروریستی و به عبارت دیگر تروریسم دولتی آمریکا در یک قرن اخیر که در برگ های تاریخ به ثبت رسیده جهت تنویر اذهان مخاطبان گرامی و یاداوری آنچه شاید کمتر به گوش نسل حاضر رسیده است را مرور می کنیم. بدیهی است که ممکن است برخی از اقدامات آمریکا در قالب اقدام تروریستی مستقیم یا غیر مستقیم به دلایل مختلف در این فهرست از قلم افتاده باشد.
۱۹۰۱ — ورود مستقیم نیروهای آمریکایی به کلمبیا
۱۹۰۲ — حمله به پاناما
۱۹۰۴ — ورود نیروهیا آمریکایی به کره و مغرب
۱۹۰۵ — ورود نیروهای آمریکایی به هندوراس علیه انقلاب این کشور
۱۹۰۵ — حمله به مکزیک (در کمک به دیکتاتور وقت بورویریو دمازبرای سرکوب قیام مردمی این کشور)
۱۹۰۷ — حمله به نیکاراگوا
۱۹۰۷ — ورود نیروهای آمریکایی به دومینیکن برای سرکوب انقلاب این جمهوری
۱۹۰۷ — نیروهای آمریکایی در جنگ میان هندوراس و نیکارگوا مشارکت کردند
۱۹۰۸ — نیروهای آمریکایی در خلال انتخابات پاناما در این کمشور مداخله کردند
۱۹۱۰ — آمریکا نظامیان خود را برای سرکوب کودتا علیه حکومت نیکاراگوا به این کشور گسیل داشت
۱۹۱۱ — ورود نظامیان آمریکایی به هندوراس برای حمایت از کودتا به رهبری مانوئل بونیلا بر ضد رئیس جمهور منتخب میگل داویا
۱۹۱۱ — سرکوب قیام ضد آمریکایی در فیلیپین
۱۹۱۱ — مداخله در چین
۱۹۱۲ — حمله و اشغال کوبا
۱۹۱۲ — حمله به پاناما
۱۹۱۲ — حمله به هندوراس
۱۹۱۲ — ۱۹۳۳ — اشغال نیکاراگوا . از این زمان نیکاراگوا به مستعمره ای برای احتکار شرکت های آمریکایی تبدیل شد. در سال ۱۹۱۴ عهدنامه ای در واشنگتن به امضا رسید که براساس ان ایالات متحده آمریکا اجازه می یافت کانالی را میان دو اقیانوس از طریق خاک نیکاراگوا احداث کند و براساس همین عهدنامه چامرور به عنوان رئیس جمهور نیکارگوا نیز تعیین می شد. علاوه براین عهد نامه موافقت نامه های دیگری هم به امضا رسید که هرچه بیشتر دولت و ملت نیکاگوا را به سوی بردگی بیشتر برای آمریکا هدایت می کرد.
۱۹۱۴ — ۱۹۳۴ — هائیتی. نیروهای آمریکایی پس از وقوع چندین انقلاب در هائیتی وارد این کشور کرد و به مدت ۱۹ سال هائیتی تحت اشغال آمریکا در آمد
۱۹۱۶ — ۱۹۲۴- اشغال جمهوری دومینکن به مدت ۸ سال
۱۹۱۷ — ۱۹۳۳ — اشغال کوبا.
۱۹۱۷ — ۱۹۱۸ — مشارکت در جنگ جهانی اول
۱۹۱۸ — ۱۹۲۲ — مداخله در روسیه
۱۹۱۸ — ۱۹۲۰ — ورود نظامیان آمریکایی به پاناما
۱۹۱۹ — ورود نظامیان آمریکایی به کاستاریکا
۱۹۱۹ — حمله به هندوراس
۱۹۲۰ — حمله به گواتمالا
۱۹۲۱ — حمایت آمریکا از گروههای مسلحی که برای براندازی کارلوس گیریرو تلاش می کردند
۱۹۲۲ — مداخله در ترکیه
۱۹۲۲ — ۱۹۲۷ — ورود نظامیان آمریکایی به چین
۱۹۲۴ — ۱۹۲۵ — حمله به هندوراس
۱۹۲۵ — حمله به پاناما
۱۹۲۶ — حمله به نیکاراگوا
۱۹۲۷ — ۱۹۳۴ — آمریکا چین را به اشغال در آورد
۱۹۳۲ — حمله به السالوادور
۱۹۳۷ — حمله به نیکاراگوا
۱۹۴۷ — ۱۹۴۹ — حمله به یونان
۱۹۴۸ — ۱۹۵۳ — حمله به فیلیپین
۱۹۵۰ — حمله به پورتریکو
۱۹۵۰ — ۱۹۵۳ — حمله به کره
۱۹۵۸ — لبنان
۱۹۵۸ — جنگ با پاناما
۱۹۵۹ — نظامیان آمریکایی وارد لائوس شدند
۱۹۵۹ — حمله به هائیتی
۱۹۶۰ — عملیات نظامی آمریکا در اکوادور
۱۹۶۰ — حمله به پاناما
۱۹۶۵ — ۱۹۷۳ — تجاوز خونین به ویتنام
۱۹۶۶ — حمله به گواتمالا
۱۹۶۶ — حمایت نظامی از اندونزی علیه فیلیپین
۱۹۷۱ — ۱۹۷۳ — بمباران لائوس
۱۹۷۲ — حمله به نیکاراگوا
۱۹۸۰ — عملیات نظامی علیه ایران در طبس موسوم به پنجه عقاب که باشکست مواجه شد
۱۹۸۳ — دخالت نظامی در گرینادا
۱۹۸۶ — حمله به لیبی و بمباران طرابلس و بنغازی
۱۹۸۸ — حمله آمریکا به هندوراس
۱۹۸۸ — حمله به هواپیمای مسافربری ایرانی و قتل عام تمامی ۲۹۰ نفر سرنشین این هواپیما
۱۹۸۹ — نظامیان آمریکایی ناآرامی ها در جزایر ویرجین را سرکوب کردند
۱۹۹۱ — عملیات نظامی گسترده در عراق (جنگ اول خلیج فارس)
۱۹۹۲ — ۱۹۹۴ — اشغال سومالی و انجام خشونت بسیار مفرط علیه شهروندان این کشور
۱۹۹۸ — حمله به سودان . هواپیماهای آمریکایی به بهانه تولید گاز اعصاب یکی از کارخهانه های ساخت دارو را بمباران کردند
۱۹۹۹ — آمریکا با پوشش ناتو جنگی را علیه یوگسلاوی براه انداخت. بمباران این کشور ۷۸ روز به طول انجامید و یوگسلاوی از هم فروپاشید
۲۰۰۱ — حمله و اشغال افغانستان به بهانه تعقیب گروه القاعده
۲۰۰۳ — حمله و اشغال عراق بدون مجوز سازمان ملل
۲۰۱۱ — حمله به لیبی پس از پیروزی انقلاب این کشور و سرنگونی دیکتاتور قذافی
۲۰۱۱ — حمایت از گروههای مسلح تروریستی در سوریه با هدف براندازی نظام منتخب ملت سوریه
۲۰۱۱ — اعلام حمایت از رژیم آل خلیفه درسرکوب قیام مردمی این کشور
۲۰۱۵ — اعلام پشتیبانی از آل سعود در جنگ این کشور علیه انقلاب ملت یمن