زنان مسلمان مبارز در دوران نهضت اسلامی در همه عرصه‌های مبارزه علیه رژیم پهلوی نقش‌آفرینی کردند. از جمله این گروه‌ها، بانوان مشهدی بودند که یکی از هسته‌های انقلابی و مبارزاتی را تشکیل داده بودند.
به گزارش شهدای ایران، زنان مسلمان مبارز در دوران نهضت اسلامی در همه عرصه‌های مبارزه علیه رژیم پهلوی نقش‌آفرینی کردند. از جمله این گروه‌ها، بانوان مشهدی بودند که یکی از هسته‌های انقلابی و مبارزاتی را تشکیل داده بودند.
از جمله مهم‌ترین حلقه‌های مبارزه زنان علیه رژیم پهلوی در مشهد با محوریت فاطمه فکور یحیایی (همسر حیدر رحیم‌پورازغدی) بود. وی علاوه بر همه فعالیت‌ها و مبارزات در سال ۱۳۵۶ در یک اقدام ایثارگرانه تمام زیورآلات خود را به منظور کمک به نهضت امام خمینی برای آیت‌الله خامنه‌ای - که آن زمان در تبعید به سر می‌برد- فرستاد. پس از آن، آیت‌الله خامنه‌ای طی مکتوبی، از این عمل انقلابی و شجاعانه تجلیل کردند که به عنوان سند ارزشمند از مبارزات زنان در انقلاب اسلامی ماندگار شد.
آیت‌الله خامنه‌ای نوشتند:
«خواهر گرامی!
مفتخرم که درود و تبریک شایسته خود را به شما خانم مسلمان که با اقدام خردمندانه‌تان کوشش ارجمندی در جهت عمل به آموزش‌های اسلام و هر چه شبیه‌تر شدن به رهبران راستین دین انجام داده‌اید، تقدیم دارم.
در روزگاری که ابتذال‌های زندگی و شادی‌های کوچک و غم‌های حقیر، بیشترین فضای درک و احساس و اندیشه و عمل زنان و مردان جامعه مستضعف ما را تصرف کرده و بر اثر بدآموزی‌ها و تحمیق‌های کسانی که در مسند مدیران و مدبران و راهنمایان جامعه قرار گرفته‌اند، اصول و مسائل اساسی زندگی، در بوته فراموشی افتاده و حرص و ولع به ظاهرآرائی و تجمل و اشرافی‌گری، جای هر انگیزه و خواست صادق را پر کرده است، اقدام به دور کردن زیورهای پوچ و بی‌ارزش مادی، به راستی اقدامی خردمندانه و نیز شجاعانه است.
زیور راستین زن، همان چیزی است که چهره نمونه و درخشان زن صدر اسلام را می‌آراست و شخصیت‌های عظیمی چون دختر پیامبر و خواهر حسین علیه‌السلام را به‌سان گوهر درخشنده‌ای بر تارک انسانیت می‌نشانید. بار دیگر بر شما سلام می‌فرستم، به این امید که این گام را با گام‌های بلند بعدی در همان جهت و همان راه به کمال برسانید و خواهران مسلمان دیگر را نیز با خود در این راه هر چه بیشتر و پیشتر برید. سید علی خامنه‌ای، ۱۰ اسفند ۵۶.»
فاطمه فکور یحیایی خود در این زمینه می‌گوید: «…آیت‌الله خامنه‌ای در ایرانشهر سیستان و بلوچستان، هنوز در تبعید بودند. حاج آقا [حیدر رحیم‌پور ازغدی] با گروهی از مبارزان قدیمی و دوستانشان به دیدن ایشان و سایر تبعیدی‌ها می‌رفتند و مقداری پول و امکانات بردند تا برای مبارزات تحویل حضرت آقا بدهند ولی ایشان ظاهراً فرموده بودند احتیاج ندارند. مردم سنی و شیعه منطقه، گرد ایشان حلقه زده بودند. بنده همه زیورآلاتم را فرستاده بودم تا هر طور صلاح می‌دانند در مبارزه خرج کنند. آقا هم لطف فرمودند و در جواب این حرکت، نامه محبت‌آمیزی نوشتند که هنوز نامه را دارم. همچنین پس از ۲۷ سال بر سر ما منت گذاشتند و در حاشیه همان نامه، یادداشت کوتاه تازه‌ای نوشتند.»
حیدر رحیم‌پور ازغدی نیز در متنی که برای واگذاری این سند تاریخی به گنجینه مرکز اسناد انقلاب اسلامی می‌نویسد روایت آن واقعه را چنین می‌نگارد: «سال ۵۶ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به ایرانشهر تبعید بودند. ما پنج نفر… خواستیم برویم دیدن آقای خامنه‌ای. خانم من که بی‌بی فاطمه فکور یحیایی می‌باشند و از دوران عقد یعنی سال ۴۱ از یاران امام و شب‌نامه‌نویسان و پخش‌کنان [اعلامیه] بودند و از سال ۵۲ تا ۵۶ در مشهد بهترین مجلس زنانه و انقلابی را در دهه آخر محرم می‌گرداند… وقتی که ما خواستیم برویم کلیه جواهرآلات خود را که آن وقت حدود ۱۰۰ هزار تومان و حال مبلغ زیادی می‌شد به من داد تا به آقای خامنه‌ای بدهم و آقای خامنه‌ای این نامه را برای خانم نوشتند. البته جهت تقیه نام ذکر نشد چون خطرناک بود…»
منبع: پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی
از جمله مهم‌ترین حلقه‌های مبارزه زنان علیه رژیم پهلوی در مشهد با محوریت فاطمه فکور یحیایی (همسر حیدر رحیم‌پورازغدی) بود. وی علاوه بر همه فعالیت‌ها و مبارزات در سال ۱۳۵۶ در یک اقدام ایثارگرانه تمام زیورآلات خود را به منظور کمک به نهضت امام خمینی برای آیت‌الله خامنه‌ای - که آن زمان در تبعید به سر می‌برد- فرستاد. پس از آن، آیت‌الله خامنه‌ای طی مکتوبی، از این عمل انقلابی و شجاعانه تجلیل کردند که به عنوان سند ارزشمند از مبارزات زنان در انقلاب اسلامی ماندگار شد.
آیت‌الله خامنه‌ای نوشتند:
«خواهر گرامی!
مفتخرم که درود و تبریک شایسته خود را به شما خانم مسلمان که با اقدام خردمندانه‌تان کوشش ارجمندی در جهت عمل به آموزش‌های اسلام و هر چه شبیه‌تر شدن به رهبران راستین دین انجام داده‌اید، تقدیم دارم.
در روزگاری که ابتذال‌های زندگی و شادی‌های کوچک و غم‌های حقیر، بیشترین فضای درک و احساس و اندیشه و عمل زنان و مردان جامعه مستضعف ما را تصرف کرده و بر اثر بدآموزی‌ها و تحمیق‌های کسانی که در مسند مدیران و مدبران و راهنمایان جامعه قرار گرفته‌اند، اصول و مسائل اساسی زندگی، در بوته فراموشی افتاده و حرص و ولع به ظاهرآرائی و تجمل و اشرافی‌گری، جای هر انگیزه و خواست صادق را پر کرده است، اقدام به دور کردن زیورهای پوچ و بی‌ارزش مادی، به راستی اقدامی خردمندانه و نیز شجاعانه است.
زیور راستین زن، همان چیزی است که چهره نمونه و درخشان زن صدر اسلام را می‌آراست و شخصیت‌های عظیمی چون دختر پیامبر و خواهر حسین علیه‌السلام را به‌سان گوهر درخشنده‌ای بر تارک انسانیت می‌نشانید. بار دیگر بر شما سلام می‌فرستم، به این امید که این گام را با گام‌های بلند بعدی در همان جهت و همان راه به کمال برسانید و خواهران مسلمان دیگر را نیز با خود در این راه هر چه بیشتر و پیشتر برید. سید علی خامنه‌ای، ۱۰ اسفند ۵۶.»
فاطمه فکور یحیایی خود در این زمینه می‌گوید: «…آیت‌الله خامنه‌ای در ایرانشهر سیستان و بلوچستان، هنوز در تبعید بودند. حاج آقا [حیدر رحیم‌پور ازغدی] با گروهی از مبارزان قدیمی و دوستانشان به دیدن ایشان و سایر تبعیدی‌ها می‌رفتند و مقداری پول و امکانات بردند تا برای مبارزات تحویل حضرت آقا بدهند ولی ایشان ظاهراً فرموده بودند احتیاج ندارند. مردم سنی و شیعه منطقه، گرد ایشان حلقه زده بودند. بنده همه زیورآلاتم را فرستاده بودم تا هر طور صلاح می‌دانند در مبارزه خرج کنند. آقا هم لطف فرمودند و در جواب این حرکت، نامه محبت‌آمیزی نوشتند که هنوز نامه را دارم. همچنین پس از ۲۷ سال بر سر ما منت گذاشتند و در حاشیه همان نامه، یادداشت کوتاه تازه‌ای نوشتند.»
حیدر رحیم‌پور ازغدی نیز در متنی که برای واگذاری این سند تاریخی به گنجینه مرکز اسناد انقلاب اسلامی می‌نویسد روایت آن واقعه را چنین می‌نگارد: «سال ۵۶ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به ایرانشهر تبعید بودند. ما پنج نفر… خواستیم برویم دیدن آقای خامنه‌ای. خانم من که بی‌بی فاطمه فکور یحیایی می‌باشند و از دوران عقد یعنی سال ۴۱ از یاران امام و شب‌نامه‌نویسان و پخش‌کنان [اعلامیه] بودند و از سال ۵۲ تا ۵۶ در مشهد بهترین مجلس زنانه و انقلابی را در دهه آخر محرم می‌گرداند… وقتی که ما خواستیم برویم کلیه جواهرآلات خود را که آن وقت حدود ۱۰۰ هزار تومان و حال مبلغ زیادی می‌شد به من داد تا به آقای خامنه‌ای بدهم و آقای خامنه‌ای این نامه را برای خانم نوشتند. البته جهت تقیه نام ذکر نشد چون خطرناک بود…»
منبع: پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی
