به گزارش ایسنا، در این گزارش آمده است: صدها نفر از وفاداران شیعه امام خمینی طی هفته جاری در محل نوفل لوشاتو جمع شده بودند. جایی که پدر انقلاب اسلامی ۱۱۷ روز از آخرین روزهای تبعید خود را در آنجا سپری کرد. هر سال اولین یکشنبه از فوریه، سفارت ایران برنامه‌ای را در این روستای شهرستان " ایولین " که در سال ۱۹۷۹ تعداد ۲۰۰۰ نفر جمعیت داشته است برگزار می‌کند.

ولی این " زیارت" بیشتر از آن جهت بعدی ویژه گرفته است که امسال ایران چهلمین سالروز انقلاب خود را جشن می‌گیرد.

شرکت کنندگان در مراسم روز یکشنبه که به گفته سازمان دهندگان این برنامه، از فرانسه، آلمان، ایتالیا، هلند، آمده بودند، چند صد نفر از هواداران دستگاه حاکمه ایران (بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر) می‌شدند و در باغ کوچک شیب دار این محل که قبلاً مشجر بوده است و امام خمینی زیر یکی از درختان سیب آن زمان می نشسته حضور یافته بودند. امام خمینی در این محل با افراد دیدار می کرده است و از همین جا بوده است که به شکلی روش‌مند (متودیک) سرنگونی رژیم حامی غرب محمد رضا پهلوی را آماده‌سازی می کرده است.

وی آخرین ماه‌های تبعید خود را قبل از بازگشت به ایران در این محل گذرانده است در حالی‌که قبل از آن ۱۵ سال دوری اجباری از کشور از سوی شاه به او تحمیل شده بود و امام این دوران را در ترکیه و عراق سپری کرده بود.

حمید مرادخانی، رایزن اول سفارت ایران می‌گوید: تصویر امام که زیر درخت سیب نشسته است هنوز یک تصویر زنده برای ما است". این تصویر را " میشل ست بون عکاس فرانسوی که خود او نیز در مراسم حضور داشت و به محبوب شدن آن عکس کمک کرد تهیه کرده است.

وی یکی از افرادی است که شناخت خوبی از انقلاب اسلامی دارد که خود او در سن ۲۶ سالگی و در زمان ورود خمینی به نوفل لوشاتو، این عکس را در داخل این باغ کوچک، ثبت کرده بود. ست بون می‌گوید " زیر این درخت و در این باغ کوچک، حضور او (امام خمینی) همانند یک ظهور بود. گویی " سنت لویی " در برابر دیگران ظاهر شده بود! قیافه اش آرام بود و مطمئن بود که پیروز خواهد شد".

در ژانویه ۱۹۷۹ خبرنگاری از خبرگزاری فرانسه که در نوفل لوشاتو حضور داشته است جوش و خروش حاکم بر این باغ را که روزانه دو بار حدود ۱۵ نفر از ایرانی‌های همراه امام که از کشورهای مختلف اروپا آماده بودند، تشکیل جلسه می‌دادند، تشریح کرده است.

این روزنامه نگار خبرگزاری فرانسه نوشته است: در حالی‌که همه از آن سوی جاده به خانه‌ای که پیرمرد هفتاد ساله در آن اقامت داشت نگاه می‌کردیم و از آن جا وارد می‌شد، سکوت حکم‌فرما بود. درون این خانه را می‌توان به مثابه «ستاد عمومی» تشبیه کرد یعنی جایی که هواداران هزاران کاست را که حاوی دستور کارهای آیت‌الله و دستورات ضبط شده او از طریق تلفن به مردم ایران بود را تهیه می‌کردند.

امروز، تقریباً هیچ چیزی که متعلق به آن زمان باشد باقی نمانده است. ستاد عمومی سابق در اثر انفجاری در یکی از شب‌های فوریه ۱۹۸۰ از بین رفت. درخت سیبی که این روحانی (متوفی به سال ۱۹۸۹) می‌نشست نیز خشک شده است و درخت سیب دیگری با میوه‌های مصنوعی جای درخت سابق را گرفته است در حالی‌که در کنار آن تصویری به اندازه طبیعی از رهبر قرار گرفته است و «زائرین» حاضر در این روز با آن عکس می‌گیرند.

زیر چادر سفید رنگی که مراسم در آن برگزار می‌شود صدای سرود ملی ایران و آیاتی از قران قبل از آنکه سخنرانی‌ها شروع شوند شنیده می‌شود. در محل مراسم، ایرانیان مقیم فرانسه و همچنین دیگر مؤمنین شیعه از همه قشری تنگاتنگ همدیگر حضور دارند.

«ابی» یک مسلمان موریتانیایی ۳۴ ساله است که به شیعه گرویده و نوشته‌های خمینی را مطالعه کرده است. به اعتقاد این موریتانیایی ساکن پاریس، خمینی همچنان یک چهره معنوی اسلام باقی مانده است.

جعفر یک فرد ۶۳ ساله است که در فاصله ۱۵ کیلومتری از این محل زندگی می‌کند و تا کنون ده‌ها بار به نوفل لوشاتو آمده است. او تمام وقایعی که ایران سپری کرده را تماماً دنبال کرده است و همین‌ها باعث تغییر نگاه او شد. او می‌گوید:

امام خمینی به تشنگی من برای فهم معنای زندگی پاسخ داد. قبل از او من مانند فردی گم شده بودم. مثل یک «زومبی می‌ماندم. مرده‌ای بیش نبودم".

دو نفر از کردهای ترکیه که از «برلین» آمده اند می‌گویند «پیام امام خمینی هنوز زنده است». یکی از این دو نفر که اسمش محمد علی است و یک فرد ۴۰ ساله است ادامه می‌دهد که «بین دموکراسی لیبرال و کمونیسمی که زمانی در کشور حاکم بود، امام خمینی یک راه سوم را ارائه داد».