گزارشی مستند از نمایشی که در جشنواره فجر اجرا شد
سه‌شنبه نهم بهمن، مراسم افتتاحیه جشنواره فیلم فجر در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، با سخنرانی‌های تهمت‌آمیز علیه انقلاب و نظام اسلامی، نمایشی پیش‌پاافتاده از کارگردانی بدسابقه و تک‌خوانی زن و حریم‌شکنی‌های مختلف، برگزار شد.
به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ فاجعه‌بارترین بخش مراسم افتتاحیه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر که در واقع بایستی ویترین انقلاب و دهه فجر باشد، نمایشی کسالت‌بار و آماتوری بود که طی آن توهین‌های آشکاری به ارزش‌های انقلاب و بانیان آن و مردم صورت گرفت. نمایشی که کارگردانی آن به یک عنصر بدسابقه سپرده شده بود که بارها به اجرای نمایش‌های مغایر با ارزش‌های دینی و مردمی پرداخته بود.
اما آخرین شاهکار ایشان نمایش «پیکان جوانان» و تک‌خوانی هانا کامکار در بخش‌هایی از این تئاتر بود که باعث شد در ۱۶ دی ۱۳۹۷ با احضار به دادسرای ۲۱ ارشاد بازداشت و همان روز با تودیع قرار کفالت آزاد شود. این نمایش آذر تا دی ۹۶ روی صحنه رفته بود. از جمله اتهامات وی در احضار اخیر (۱۶ دی ۱۳۹۷) «تبلیغ علیه نظام» بود و این بار هم نمایشی را با تک‌خوانی یک زن برای چهلمین سال پیروزی انقلاب روی صحنه فرستاد تا انتقام خود را از مسئولین امر بگیرد.
کافی است برخی از جملات، دیالوگ‌ها و مونولوگ‌های این نمایش را بازخوانی کنیم تا متوجه عمق ضدیت و برداشت‌های بیمارگونه چنین فردی از انقلاب اسلامی و مبارزات مردمی آن شویم.
او در این نمایش به تشریح 10 بهمن 1357 (یعنی روزهای اوج نهضت و انقلاب و دو روز پیش از ورود امام به کشور) که ظاهرا روز تولد یکی از شخصیت‌های اصلی نمایش است، پرداخته و با هم‌ذات‌پنداری این شخصیت با اصل انقلاب آن را چنین توصیف می‌کند:
«...شب دهم بهمن 1357، همان روزی که نمایندگان مجلس (شاهنشاهی) اعلام کردند، تامین جانی ندارند (یعنی از سوی مردم و انقلابیون تهدید به مرگ شده بودند)، همان روزی که به رئیس ژاندارمری حمله شد (بی‌قانونی مردم انقلابی و تعرض به نماینده قانون!)، همان روزی که وزارت خارجه آمریکا دستور تخلیه تمام اتباع آمریکایی از ایران را صادر کرد، همان روزی که گروهی از همافران دستگیر شدند، همان روزی که روزنامه اطلاعات خبر آتش‌زدن قلعه را نوشت...»
این همه برداشت و قضاوت تولید‌کننده تئاتر فوق از انقلاب اسلامی بود که در چهلمین سال پیروزی‌اش بر روی صحنه مراسم افتتاحیه جشنواره‌اش اجرا می‌کند و در واقع گستاخانه انقلاب را به محاکمه می‌کشد. در نتیجه در روایت وی از 10 بهمن 1357 به جای ذکر ایثارها و رشادت‌ها و فداکاری‌های مردم و جنایات و سبعیت‌ها و کشتارهای مزدوران شاه، دلسوزی برای تجاوز به حقوق نمایندگان مجلس شاهی و رئیس ژاندارمری شاهنشاهی و فواحش قلعه به چشم می‌آید. در 10 بهمن 1357 نمایش فوق، خبری از انتظار بی‌پایان مردم برای بازگشت امام در تبعیدشان نیست. خبری از مبارزات مظلومانه مردم نیست. اصلا خبری از امام و مردم نیست.
اما نمایش یاد شده به همین جا ختم نشده و به سال‌های پس از انقلاب و دوران دفاع مقدس می‌رود که از آن دوران پرافتخار و حماسی تنها با ذکر تعداد جانبازان قطع نخاعی و شمارش دقایق تلخ تنهایی آنها یاد می‌کند!
به نظر می‌آید آنچه در مراسم افتتاحیه جشنواره فجر امسال اظهر‌من‌الشمس بود، یک برنامه‌ریزی دقیق بود برای چینش همه این موارد نابهنجار بر روی صحنه‌ای که بایستی چهلمین سال پیروزی انقلاب گرامی داشته شود ولی برعکس، انقلاب و ریشه‌ها و بانیان و دستاوردهایش را به محاکمه کشیدند. ساده‌لوحی است که تصور کنیم برنامه‌ریزان این مراسم از موضع‌گیری‌ها و محتوای سخنرانی کسی که به دروغ 40 سال انقلاب را موجب توقفش دانست، بی‌اطلاع بودند و نمی‌دانستند که اگر آن کارگردان بدسابقه بخواهد درباره انقلاب نمایشی روی صحنه ببرد، چگونه ارزش‌های انقلاب را زیر علامت سؤال می‌برد.
