از بيرون كه نگاه می‌كنی سردری طلايی همراه با دو گلدسته نمايان است كه توجه خيلی‌ها را به خـود جلب می‌كند. انتهای حياط ساختمان اصلی امامزاده قرار دارد، از پله‌های ساختمان وارد قسمت اصلی امامزاده شديم. درب ورودی بسيار قديمی با خاتم‌های زيبايی تزئين شده كه بيش از چند دهه از عمر آن می‌گذرد.

بنا به گفته خادم امامزاده، اين بنا 400 سال پيش به دستور شاه سلطان حسين احداث شده است، رواق اصلی مربوط به عصر صفويه است و پله‌ها و ايوان‌ها در زمان قاجار به آن اضافه شده است.

لوحی در رواق حرم قرار دارد كه در سال ۱۲۶۸ ه.ق، به دستور مادر ناصرالدين شاه برای اين مكان تهيه شده است و بر روی آن با خط نستعليق‌، شرح سفر بی‌بی شهربانو و دخترش‌ زبيده خاتون‌ و امام زاده قاسم (قاسم ثانی‌) روايت شده است‌، دری كه به روی ضريح باز می‌شود، دری چوبی و منبت كاری است.

ضريح بی‌بی زبيده، از آن ضريح‌های چوبی قديمی است، از آن‌ها كه سردی و سختی فلز را ندارند، از آن‌ها كه كمتر جايی می‌توانی پيدايشان كنی، تزئينات داخل حرم با تلفيقی از طيف‌های رنگ سبز، طلايی، آبی و سفيد كار شده‌اند و نقاشی روی گچ‌ها به سبك گل لندنی و مربوط به دوره قاجار است.

اطراف ضريح پر است از در و پنجره، درهايی كه به ايوان اصلی باز می‌شوند، روی ايوان كه می‌روی تا دوردست‌ها آپارتمان‌ها را می‌بينی، نمی‌دانم آن موقع‌ها آدم‌های گذشته از اينجا كه من ايستاده‌ام، چه منظره‌ای را تماشا می‌كردند...