آن وقتی که مسلمانان ها در حال جنگ،هر چند نفر یک دانه خرما می خوردند آیا وضعشان از ما بهتر بود؟آن وقتی که هنوز از یک جنگی برنگشته بودند پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله اعلام می کردند آماده شوید برای جنگ دیگری،آسایش شان از ما بیشتر بود؟ آن وقتی که در آن بیابان های چند صد فرسخی خشک و «لم یزرع» می بایست از مدینه تا تبوک حرکت بکنند و یک مشت مردم محروم در مقابل رومی ها بروند و بجنگند که هم از نظر عِدّه و هم از نظر عُدّه بر آنها برتری داشتند،اگر در آن زمان بودند چه می گفتند؟ آیا غیر از حرفی که منافقین آن زمان می زدند اینها می گفتند؟ ما این سوال را مطرح می کنیم ولی نمی خواهیم به ما جواب بدهند و خودشان فکر کنند و به خودشان جواب دهند. اگر اینها جای اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام در جنگ جمل بودند و خودشان را مواجه می دیدند با کسانی مثل زبیر که پسر عمه ی پیغمبر صلی الله علیه و آله است و پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بارها از او تجلیل و از شمشیر او تعریف کرده اند که چقدر خدمت به اسلام کرده است و می خواستند به روی او شمشیر بکشند چه می کردند؟ آیا شمشیر کشیدن به روی زیبر مشکل تر است یا به روی صدام؟ممکن است بگویند آن وقت ما اطمینان داشتیم که پیغمبر و امیرالمؤمنین علیه السلام معصوم هستند،دیگر چاره ای نداشتیم،هر چه می گفتند قبول می کردیم،حالا چنین اطمینانی نداریم.

 

اولاً؛آنچه الان به برکت علما و زحماتی که کشیده اند و مقام عصمت ایشان برای ما روشن شده سابقاً اینقدر روشن نبوده است.حتی در زمان ائمه ی اطهار و برای فرزندان امام ها هم این مطالب به این حد واضح نبوده است.مومن طاق یا حضرت زید بن علی بن الحسین درباره ی امامت مباحثه می کرد و به حسب روایت به مومن طاق می گوید:اگر مطلب چنین است که تو می گویی چرا پدر من با آن محبتی که به من داشت،به من نفرموده که تو باید بعداً اطاعت از بردارت [امام باقر علیه السلام] بکنی؟جواب می دهد که:«شفقةً علیک» آن هم برای این بود که به تو علاقه داشت.می ترسید که اگر بگوید،مخالفت کنی و کافر شوی! حالا برای ما راحت است.مایه ای ندارد که بگوییم همه ی ائمه معصوم بودند و هرچه ایشان بگویند اطاعتشان واجب است.چون ضرری که به ما نمی زند.خیلی زود می پذیریم اما آن کسی که به او می گوید:«شمشیر بکش به روی پدرت یا پسرت» برایش به این آسانی قابل قبول نیست،می گوید شاید اشتباه می کند.مگر اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام که در جنگ صفین به روی خود امیرالمؤمنین علیه السلام شمشیر کشیدند؛از شعیانشان نبودند؟آمدند که بفرست مالک اشتر برگردد و الا خودت را می کشیم! ما به جنگ قرآن نمی رویم! آیا اگر این افراد جای آنها بودند بهتر از آنها بودند؟

آرزو داشتند که مرجعیت شیعه طوری باشد که اگر یک وقت خواهشی از شاه بکند،شاه قبول کند.این نهایت آرزوهایشان بود! اکنون این حکومت،این همه خدمات برای شیعه می کند،زیر لوای یک روحانی (حضرت امام خمینی ره) این بزرگ ترین افتخار برای روحانیت در طول تاریخ است که این چنین شخصی توانسته چنین انقلابی را به وجود بیاورد.آیا این آبرو برای شما نیست؟آیا اگر شما رأس حکومت قرار می گرفتید،بهتر از این عمل می کردید؟یا ترجیح می دادید که همان حکومت شاه باشد؟! گاهی می گویند: ما چون نمی توانیم بهتر از این عمل کنیم می گذاشتیم همان حکومت شاه باشد و هرچه می خواهد بشود تا خود امام زمان (عج) بیاید و اصلاح کند! چطور شما برای کارهای خودتان صبر نمی کنید تا امام زمان (عج) تشریف بیاورد؟چرا برای تصرف در اموال امام صبر نمی کنید تا امام زمان بیاید؟! این همه سهم امام هایی که در طول عمرتان مصرف کردید،چرا احتیاط نکردید که شاید امام زمان راضی نباشد؟مگر گرفتن سهم امام علیه السلام از شئون امامت و حکومت نیست؟آیا وجوب امر به معروف و نهی از منکر و دفاع از کیان اسلامی و حقوق مسلمین را هم مشروط به آمدن امام زمان می دانید؟!

خدای متعال ان شاءالله دل های ما را نورانی کند،از هواهای نفسانی پاک کند،بصیرت کافی به ما مرحمت کند که نعمت های مادی و معنوی خودش را بهتر بشناسیم و در صدد شکرگزاری آنها براییم».(روزنامه اطلاعات،28 اردیبهشت ماه 1364)