مثلا در روزهایی که بازار روشنفکری و روشنفکرنمایی حسابی داغ است، بعید نیست عده‌ای هم بیایند و به شعائر دینی و مذهبی بپردازند و بخواهند جلب توجه کنند. اباعبدالله الحسین هنوز مظلوم است چون مدیر اجرایی کشور برای توجیه سیاست‌های کلانش می‌گوید عاشورا درس مذاکره است. هرچند این ماجرا دیگر داغ نیست اما بد نیست درباره‌ی آن عمیق شد. بد نیست درباره اظهاراتی شبیه به این که از دهان نه یک سیاستمدار بلکه یک شاعر مدعی روشنفکری خارج می‌شود نیز تامل کرد. آنجایی که شاملو می‌گوید: عاشورا زمستان بوده پس الکی نگویید گرما و تنشگی بود. این از مظلومیت حسین(ع) که بعد از 1379 سال عده‌ای حتی بدون تبدیل صحیح تاریخ که بدانند عاشورای سال 61 هجری در مهرماه بوده است، در این باره حرف بزنند. جریان موسوم به روشنفکری اتفاقا همیشه ناقص و روشنفکران هم کم‌اطلاع بودند که هرآنچه حدس می‌زدند درست است به زبان می‌آوردند.

چرا هر روز بر مظلومیت اباعبدالله اضافه می‌شود؟ مگر نه اینکه بعد از 1379 سال، بر خیل عاشقان آن حضرت در گوشه و کنار جهان اضافه می‌شود؟ مگر نه اینکه راهپیمایی یگانه‌ی اربعین، هر سال طویل‌تر و پرشورتر برگزار می‌شود؟ مشکل دقیقا همینجاست. مشکل جایی است که سیل عاشقان، همه را با خود به این کشتی می‌آورد. حتی عده‌ای که می‌خواهند با چسبیدن به این دستگاه برای خود اعتباری دست و پا کنند که کمی بعدتر همین کشتی را سوراخ کنند. حتما دیده‌اید فیلم مربوط به اردوگاه منافقین را که چه منظم و ظاهرا پر شور و با اشتیاق برای سالار شهیدان عزاداری می‌کنند و بانگ آزادی سر می‌دهند. اما انگار از حسین فقط و فقط آزادی را شنیدند! حالا اما روزنامه‌هایی هم پیدا می‌شوند که همین نوا را تکرار می‌کنند. یعنی حقیقت حسین(ع) را در توهین به عزاداران و خیل عاشقانش به همراه پررنگ کردن آزادی در قیامش می‌بینند. از کجای این دردنامه باید گفت؟ چقدر مظلوم است پسر فاطمه(س) که دیگر این روزها برای صدا کردنش بعضی‌ها به او امام یا حضرت نمی‌گویند. می‌گویند جناب اباعبدالله! آهسته بخوابید که روشنفکران بیدارند!

چقدر تو مظلومی ای حسین(ع) که برخی هم خود را می‌آرایند به دسته‌های عزاداری‌ات می‌آیند تا از غافله عقب نمانند. تا بر طبل بکوبند و تشویق شوند. تا دوباره یادشان برود که تو برای چه به دختران حرم گفتی روسری‌ها محکم‌تر کنید و خلخال از دست و پای افکنید که این دشمن بعد از عباس(ع) دیگر حیایی ندارد.

یادم می‌آید دوستی معتقد بود که علت، حضور کم‌رنگ عزاداران حقیقی در صحنه است. راست می‌گفت اصلا از همان قدیم گفته‌اند شهر که خلوت بشه، قوباغه هفت تیر کش میشه. وقتی شیعیان واقعی اهل بیت به جای حضور در دسته‌های عزاداری خیابانی و زنجیرزنی میدانی در هیئات و حسینیه‌ها باقی می‌مانند و بیرون نمی‌آیند، معلوم است دسته‌های عزاداری جای کسان دیگری می‌شود. وقتی روشنفکران واقعی ملی و مذهبی سکوت پیشه می‌کنند و وارد عرصه‌ی نبرد نمی‌شوند، ورود روشنفکرنماها به این میدان دیگر مهارشدنی نیست. چگونه می‌شود برای نسل‌های بعدی که چیزی از جنایات منافقین کوردل نمی‌دانند از سفاهت موجواتی سخن گفت که امروز فیلم عزاداری و سینه‌زنی‌های دسته‌جمعی‌شان در اردوگاه‌های کشورهای حامی تروریسم منتشر می‌شود؟

تا وقتی در میدان نبود و در راه را برای باغیان دین رسول‌الله و فرزندانش باز گذاشت، چگونه می‌شود برای نسل‌های بعدی روشن کرد که با شال سبز آمدند و پرچم اباعبدالله را در روز عاشورا پاره کردند، هلهله و شادی کردند و بعد از سال‌ها از نظام جمهوری اسلامی و اسلام هم طلبکارند. پس باید در میدان ماند و با بدعت‌ها مبارزه کرد. باید با بدعت‌هایی که قصد شاهرگ‌های حیاتی جریان عاشورا را کرده‌اند مبارزه کرد تا بعد از 1379 سال از شهادت ثارالله، شرمنده‌ی او نشویم.

* خبرنامه دانشجویان